Εκλογές 2007

Σε δυο εβδομάδες καλούμαστε στις κάλπες για να επιλέξουμε και να εκλέξουμε. Σε δυο εβδομάδες...
Είναι η πρώτη φορά, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πυ ζούμε ένα τόσο βουβό προεκλογικό κλίμα. Είναι η οικολογική καταστροφή που συντελείται το τελευταίο διάστημα με τις συνεχείς πυρκαιές σε Πελοπόννησο και Εύβοια; Είναι το δράμα των ανθρώπων που έχασαν το βιός τους; Η διάθεση όλων να διαμαρτυρηθούμε, που τελικά δεν γίνεται κραυγή διαμαρτυρίας, αλλά απόγνωσης; Δεν ξέρω, δεν έχω απαντήσεις. Και αυτή τη φορά καλούνται και περίπου 140.000 νέοι άνθρωποι στις κάλπες, που έχουν πολιτική συνείδηση περισσότερο ξεκάθαρη από τη δική μας, την συμβιβασμένη και εγκλωβισμένη στα μικροσυμφέροντά μας.
Τι θα ψηφίσουν οι νέοι; ότι θα ψηφίζαμε κι εμείς, αν είμαστε στην ηλικία τους, ότι ψήφιζε η δική μας γενιά, επτά και οκτώ χρόνια μετά τη Μεταποίτευση... Μόνο που τώρα οι όροι έχουν αλλάξει. Το ΠΑΣΟΚ του 1981 ήταν η νέα μεγάλη δύναμη, το όραμα όλων μας. Το ΠΑΣΟΚ του 2007, έχει ήδη κυβερνήσει από τον Οκτώβρη του 1981 μέχρι τον Ιούνιο του 1989 και από τον Οκτώβρη του 1993 μέχρι το Μάρτη του 2004... Το τότε ΠΑΣΟΚ ήταν η δύναμή μας, η ανάσα μας, όλοι ήμαστε και αισθανόμαστε σύντροφοι. Το τωρινό ΠΑΣΟΚ, έχοντας αρχηγό τον Γιώργο Παπανδρέου, ένα χαρισματικό νέο άνθρωπο, με φρέσκιες ιδέες και όραμα, δεν μπορεί να ανοίξει τα φτερά του γιατί βαρύνεται από ο παρελθόν του, το πολύ πρόσφατο παρελθόν του. Η απογοήτευση μεγαλώνει, καθώς επανέκαμψαν πάλι πρόσωπα που θέλουμε τόσο να ξεχάσουμε... Πρόσωπα που μετά την ήττα του 2004 γύρισαν την πλάτη και τώρα επανήλθαν... Δέχτηκα πολλά τηλεφωνήματα αυτές τις ημέρες. Πέρασαν τόσες σκέψεις από το μυαλό μου... Δε θέλω να έχω σχέση με κάποιους από αυτούς. Δε μου κάνουν. Η ιστορία του καθενός έχει γραφτεί, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Και αυτή τη φορά δε θέλω αφεντικά στα όνειρά μου...
Δεσμεύομαι απέναντι στον εαυτό μου και μόνο απέναντι σε αυτόν. Δεν άλλαξα χώρο, ούτε αλλαξοπίστησα... Ήμουν, είμαι και θα είμαι εδώ... Κι αν θέλω να πιστεύω στη νίκη, είναι μόνο και μόνο για να ξαναβρεί αυτή η πατρίδα τη χαμένη της αισιοδοξία...