Σάββατο, 25/8/07

Ήταν 12.25, όταν οι σειρήνες διέκοψαν την οικογενειακή ηρεμία. Από την προηγούμενη μέρα καιγόταν όλος ο νομός Ηλείας. Οι φωτιές άναβαν η μια μετά την άλλη και τελειωμό δεν είχαν... Οι σειρήνες της Πυροσβεστικής ήταν το τίναγμα από την καναπέ... Πετάχτηκα επάνω και βγήκα στη βεράντα. Το θέαμα αποκρουστικό. Το δασάκι στη Ναυαρίνου καιγόταν... Τι άλλο χρειαζόταν;
"Φεύγω" και γρήγορα φόρεσα ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, πήρα έναν κουβά και ξεχύθηκα στο δασάκι. Πόσοι βρεθήκαμε εκεί γύρω, δεν μπορώ να το σκεφτώ... Όλοι στο δρόμο, για το δασάκι μας... Με κουβάδες, νέοι, γέροι, μεσήλικες, χωρίς διάκριση, για το μέλλον των παιδιών μας, για την ανάσα μας, για το πράσινο που μας αναλογεί... Η ώρα κυλούσε σαν τρελή. Εγώ δεν κύτταζα το χρόνο, ήθελα να σβήσει, ήθελα να είναι ηρεμήσουμε όλοι...
Και την άλλη μέρα, Κυριακή, ακούστηκε το αμίμητο... "Ασύμμετρη απειλή", από το στόμα του σαμουράι Βύρωνα, του άρχοντα της Δημόσιας Τάξης... Αντί για σιωπή, προτιμήσανε την παρουσία στα μέσα... Το είχανε ανάγκη, όσο ο ηλικιωμένος την επιβεβαίωση όταν συνάπτει σχέση με μικρότερη...
Μόνο που δεν το έχουμε ανάγκη εμείς. Εμείς θέλουμε τα δασάκια μας, τα πάρκα μας, τα άλση μας, την ηρεμία μας και την ασφάλειά μας, Αν δεν μπορούν, που τελικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ, να μας τα διασφαλίσουν, καλό ταξίδι... Τα έδρανα της αντιπολίτευσης τους είναι υπεραρκετά... Δε χρειάζονται κάτι άλλο... Γιατί το πήρανε και δεν ήξεραν τι να το κάνουν. Γι΄αυτό καλό ταξίδι στη δεξιά της βιβλικής καταστροφής. Το πράσινο το χρειαζόμαστε έστω και σαν ελπίδα...