Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Για μια άλλη Πρωτομαγιά

Έτοιμη και η αφίσα μας! Τι απομένει; Να έρθετε κοντά μας, σε μια πρωτοβουλία ζωής. Γιατί το πράσινο είναι η ζωή. Ακούμε πολλά για το περιβάλλον, μεγάλα και δυσνόητα. Η πρόκληση είναι η καθημερινότητα και πόσο μπορούμε να ανταποκριθούμε εμείς σε αυτή. Να ρίχνουμε τα σκουπίδια στους κάδους ανακύκλωσης, να χωρίζουμε τα σκουπίδια από τα ανακυκλώσιμα, να μη ρίχνουμε σκουπίδια στους δρόμους, να μη σπαταλάμε το νερό, να προσέξουμε σε λίγο καιρό τις παραλίες που θα βρεθούμε, να χρησιμοποιούμε όσο το δυνατόν πιο πολύ οικολογικά προϊόντα και τόσα άλλα. Τα προσέχουμε όλα αυτά στην καθημερινότητά μας; Αν τα προσέχουμε, έχουμε κάνει ένα βήμα. Το άλλο είναι να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή, να προσφέρουμε σε εθελοντική βάση, για την προστασία κάθε σημείου πρασίνου στην πόλη μας. Αυτό θα είναι η καλύτερη απάντηση στην αδιαφορία του Δημάρχου και των δημοτικών παρατάξεων.
Αρχή από την Πέμπτη. Όλοι μαζί, για έναν κοινό σκοπό! Να μην αφήσουμε το δάσος μας στο έλεος της αδιαφορίας.

Γιάννης Γ. Αγγέλου

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Προβληματισμοί περί Παιδείας, από ένα άρθρο...

Μόνο ο δάσκαλος μετράει!

Η ποιότητα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε μια χώρα δεν εξαρτάται ούτε από τις κρατικές δαπάνες, ούτε από το μέγεθος της τάξης, ούτε από τον «προοδευτικό» χαρακτήρα των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων!

Εξαρτάται από έναν και μοναδικό παράγοντα: την ποιότητα του εκπαιδευτικού προσωπικού. Τα επιτυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο είναι εκείνα που καταφέρνουν να εντάσσουν στο διδακτικό τους προσωπικό τους πιο ταλαντούχους. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η έρευνα την οποία έκανε η γνωστή εταιρεία συμβούλων McKinsey. Στόχος της ογκώδους έρευνας -που πραγματοποιήθηκε τα έτη 2000 με 2007- ήταν να εντοπίσει τους παράγοντες εκείνους που παίζουν τον καθοριστικό ρόλο στην ποιότητα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας παιδείας.

Ένα από τα πρώτα συμπεράσματα της έρευνας είναι ότι οι δαπάνες για την παιδεία καθώς και το μέγεθος της τάξης δεν φαίνεται να παίζουν ουσιαστικό ρόλο στις επιδόσεις των μαθητών

Παίρνοντας ως άξονα αναφοράς τις επιδόσεις των διάφορων εκπαιδευτικών συστημάτων στον κόσμο -όπως προκύπτει από τη γνωστή έκθεση Piza του ΟΟΣΑ καθώς και άλλες ανάλογες μελέτες- καθώς και συνεντεύξεις με πάνω από 100 ειδικούς, πολιτικούς και εκπαιδευτικούς σε όλο τον κόσμο, η έρευνα της McKinsey προσπάθησε να εντοπίσει τα κοινά στοιχεία τα οποία έχουν όλα τα top εκπαιδευτικά συστήματα- όπως της Φινλανδίας, της Σιγκαπούρης, της Νότιας Κορέας κ.λπ. Ένα από τα πρώτα συμπεράσματα της έρευνας είναι ότι οι δαπάνες για την παιδεία καθώς και το μέγεθος της τάξης δεν φαίνεται να παίζουν ουσιαστικό ρόλο στις επιδόσεις των μαθητών.

Μεταξύ των ετών 1980 και 2005, οι δημόσιες εκπαιδευτικές δαπάνες στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στις ΗΠΑ ανά μαθητή αυξήθηκαν κατά (αποπληθωρισμένο) 73%. Την ίδια περίοδο οι ΗΠΑ προσέλαβαν περισσότερους δάσκαλους/καθηγητές με αποτέλεσμα η αναλογία εκπαιδευτικών/μαθητών να μειωθεί κατά 18%. Το μέγεθος των τάξεων στις ΗΠΑ το 2005 ήταν το μικρότερο στην ιστορία της χώρας. Όμως οι επιδόσεις των μαθητών το 2005 παρέμειναν στα επίπεδα του 1980. Ανάλογα είναι και τα αποτελέσματα και σε άλλες χώρες. Μεταξύ των ετών 1995-2004 χώρες όπως η Νέα Ζηλανδία, η Αυστραλία, η Σουηδία, η Νορβηγία, η Ολλανδία και η Ιαπωνία αύξησαν θεαματικά τις δαπάνες τους για την παιδεία. Όμως οι μέσες επιδόσεις των παιδιών στα μαθηματικά ηλικίας 13 και 14 ετών, είτε παρέμεναν οι ίδιες είτε χειροτέρευσαν.

οι μαθητές που διδάσκονται από καλούς εκπαιδευτικούς θα προχωρήσουν με τριπλάσια ταχύτητα από ό,τι μαθητές με κακούς εκπαιδευτικούς

Τα τελευταία έτη κάθε χώρα στον ΟΟΣΑ αύξησε τον αριθμό του εκπαιδευτικού προσωπικού σε σχέση με τον αριθμό των μαθητών. Όμως όλες οι έρευνες δείχνουν ότι η μείωση του μεγέθους της τάξης δεν έχει σημαντικές επιπτώσεις στις επιδόσεις των μαθητών. Από τις 112 μελέτες, μόνο οι 9 έδειξαν ότι υπάρχει ένας θετικός συσχετισμός. Οι άλλες 103 βρήκαν είτε ότι δεν υπάρχει καμιά σχέση είτε ότι υπάρχει αρνητική σχέση -δηλαδή η μείωση του αριθμού των μαθητών σε μια τάξη όχι μόνο δεν βελτιώνει τις επιδόσεις αλλά ενίοτε τις χειροτερεύει. Η εξήγηση είναι απλή: στο βαθμό που η μείωση του μεγέθους των τάξεων σημαίνει περισσότερους καθηγητές, αυτό συνεπάγεται -με σταθερό το επίπεδο των δαπανών- αφ’ ενός λιγότερα χρήματα για κάθε καθηγητή και αφετέρου -και αυτό είναι το πιο σημαντικό- μειωμένες απαιτήσεις στην επιλογή του διδακτικού προσωπικού. Ο κυριότερος παράγοντας που φαίνεται να επηρεάζει τις μαθητικές επιδόσεις είναι η ποιότητα του εκπαιδευτικού προσωπικού. Διάφορες μελέτες που λαμβάνουν υπόψη τους όλους τους παράγοντες δείχνουν ότι οι μαθητές που διδάσκονται από καλούς εκπαιδευτικούς θα προχωρήσουν με τριπλάσια ταχύτητα από ό,τι μαθητές με κακούς εκπαιδευτικούς. Οι επιπτώσεις για τον μαθητή, σύμφωνα με την έκθεση, ενός χαμηλής ποιότητας δασκάλου στα πρώτα χρόνια του σχολείου, μπορεί όχι απλώς να είναι αρνητικές αλλά και μη αντιστρέψιμες. Όπως δείχνει μια σειρά ερευνών, οι μαθητές που δεν κάνουν αρκετή πρόοδο τα πρώτα χρόνια στο δημοτικό σχολείο, λόγω ενός κακού δασκάλου, έχουν ελάχιστες πιθανότητες να ανακάμψουν αργότερα.

Τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο στρατολογούν τους δασκάλους από το κορυφαίο 5%- 30% των αποφοίτων

Τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα στρατολογούν συστηματικά τους πιο προικισμένους για να τους εντάξουν στο εκπαιδευτικό προσωπικό. Αυτό το επιτυγχάνουν μέσω της αυστηρής επιλογής των ατόμων που θα φοιτήσουν σε παιδαγωγικές ακαδημίες ή ανάλογα ιδρύματα. Τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο στρατολογούν τους δασκάλους από το κορυφαίο 5%- 30% των αποφοίτων. Στην Κορέα από το 5%, στη Φινλανδία από το 10% και στο Χονγκ Κονγκ και τη Σιγκαπούρη από το 30%. Αντίστροφα τα κακά εκπαιδευτικά συστήματα συνήθως ελκύουν τους χειρότερους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Μέση Ανατολή -όπου το επίπεδο της παιδείας είναι ιδιαίτερα χαμηλό- οι δάσκαλοι προέρχονται από το χειρότερο 30%. Το ίδιο παρεμπιπτόντως ίσχυε και μέχρι πρόσφατα στις ΗΠΑ!

Ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο των καλών εκπαιδευτικών συστημάτων είναι ότι δίνουν μεγάλη έμφαση στη σωστή επιλογή των ατόμων που θα αναλάβουν ηγετικό ρόλο στο σχολείο (διευθυντές, γυμνασιάρχες λυκειάρχες). Όλες οι έρευνες δείχνουν ότι χωρίς έναν αποτελεσματικό και ικανό ηγέτη, ένα σχολείο είναι αδύνατο να αναπτύξει μια κουλτούρα υψηλών προσδοκιών ή να προσπαθεί να επιτύχει συνεχή βελτίωση. Ο μοναδικός ρόλος και η μοναδική υποχρέωση του διευθυντή ενός σχολείου είναι να επιβλέπει την ποιότητα της διδασκαλίας του απασχολούμενου εκπαιδευτικού προσωπικού. Δεν έχει καμιά άλλη γραφειοκρατική υποχρέωση, έτσι ώστε να μπορεί να αφοσιωθεί απερίσπαστα στο έργο του, που είναι η βελτίωση της διδασκαλίας των υφισταμένων του.

—————————————————————————-

Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 7/4/08


Μέρες που είναι πιθανόν κάποιος να θεωρήσει άσχετο το ζήτημα με το οποίο καταπιάνομαι. Όμως, το μεγάλο θέμα της Παιδείας, δεν έχει γιορτές και σχόλες. Πρέπει να μας απασχολεί 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα, γιατί αναφερόμαστε στη σπουδαιότερη επένδυση, που δεν είναι άλλη από το μέλλον, τα ίδια τα παιδιά μας. Αφορμή μου έδωσε το πιο πάνω άρθρο. Βλέπουμε με πόση τακτική προχωρούν στα ζητήματα Παιδείας πολλές από τις χώρες που θεωρούμε ως πρότυπα. Αναπτύσσονται προβληματισμοί, επενδύονται σημαντικά ποσά, δοκιμάζεται ανθρώπινο δυναμικό και έχουν συμπεράσματα. Και εμείς, ως λαός της κοινωνικής κριτικής, λέμε με στόμφο "Έχουν έρευνα"...

Και όμως, αυτό δεν είναι έρευνα. Το να αυξήσεις των αριθμό των διδασκόντων δεν είναι έρευνα. Είναι προβληματισμός, πώς θα γίνει καλύτερο ένα σύστημα, πώς θα αξιοποιήσεις περισσότερους ανθρώπους που λέγονται (ή θέλουν να λέγονται) εκπαιδευτικοί, προκειμένου να επιτύχεις, ως Κράτος, καλύτερα αποτελέσματα στο σύνολο της Παιδείας. Φυσικά, οι έρευνες γίνονται σε χώρες όπου υπάρχει ΠΑΙΔΕΙΑ και όχι παραΠΑΙΔΕΙΑ, όπως στη χώρα μας. Εδώ οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις γίνονται σε συνάρτηση με την παραπαιδεία, το φροντιστηριακό κατεστημένο. Εξετάσεις στη Β' και Γ' Λυκείου, 9 μαθήματα, εξετάσεις μόνο στη Γ' Λυκείου και 6 μαθήματα, ο καβγάς, δηλαδή, για το πάπλωμα! Ουσία καμία. Οι δάσκαλοι, κάθε βαθμίδας, προσλαμβάνονται μέσω ΑΣΕΠ, ή, ακριβέστερα, προσλαμβάνονταν μέσω ΑΣΕΠ, γιατί η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει άλλη αντίληψη για τις προσλήψεις. Ουδείς ενδιαφέρθηκε σοβαρά, ουδείς μέχρι σήμερα πήρα το κόστος να κάνει ένα βήμα παραπάνω, να βάλει στο τραπέζι ως Εθνικό Θέμα την Παιδεία και να χαραχτεί μια εθνική στρατηγική, πιλοτικά έστω, για τα επόμενα 6 χρόνια, παρακολουθώντας το μαθητή χωρίς φροντιστηριακή υποστήριξη. Από την Α' τάξη του Γυμνασίου μέχρι την Γ' Τάξη του Λυκείου. Να συγκροτηθεί μια ομάδα ανθρώπων που θα παρακολουθεί την πρόοδο των παιδιών σε σχολεία με ΠΛΗΡΗ σύνθεση, με υποστήριξη που θα παρέχεται από το ίδιο το σχολείο. Και φυσικά, μιλάμε για σχολείο, στο οποίο θα διδάσκουν ΔΑΣΚΑΛΟΙ και όχι κάποιοι που τυχαία βρέθηκαν στο χώρο της Παιδείας. Να εφαρμοστούν συστήματα Επαγγελματικού Προσανατολισμού, να υπάρξει Συμβουλευτική Ψυχολογία, να συνδυαστεί το καλύτερο, προκειμένου να υπάρξει ένα αποτέλεσμα. Και αυτό είναι έρευνα! Είμαι βέβαιος πως οι δυνατότητες υπάρχουν. Τα φροντιστήρια είναι γεμάτα από δασκάλους που και θέλουν και μπορούν να παρέξουν υπηρεσίες εκπαίδευσης εξαιρετικά ποιοτικές. Το Κράτος οφείλει να ψάξει να βρει αυτό το ανθρώπινο δυναμικό και να το αξιοποιήσει. Να επιλέξει για τα σχολεία τους πραγματικά καλύτερους, να δώσει τα κίνητρα στο Δάσκαλο να βρεθεί στο σχολείο, να αγαπήσει την εργασία του και να δώσει τον εαυτό του για την Παιδεία. Οι άνθρωποι υπάρχουν. Και φυσικά το να αξιοποιηθούν οι καλύτεροι, ίσως είναι και ένα ακόμη κίνητρο. Ο συνδυασμός Σχολείο-Δάσκαλος-Επαγγελματικός Προσανατολισμός-Συμβουλευτική Ψυχολογία (με συνεχή αξιολόγηση των Δασκάλων) μπορούν να υπάρξουν στα σχολεία μας. Το μεγάλο ζητούμενο είναι η βούληση. Υπάρχει; Όταν στο προηγούμενο έτος τα νοικοκυριά επιβαρύνθηκαν 4 δισ. € για την εκπαίδευση, σημαίνει ότι τα περιθώρια για να γίνει η Παιδεία μας αντιπροσωπευτική του πολιτισμού μας, υπάρχουν. Εκτός αν αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για ποιον Πολιτισμό ομιλούμε...

Γιάννης Γ. Αγγέλου


Παρασκευή 25 Απριλίου 2008

Ώρα Δράσης

ΩΡΑ ΔΡΑΣΗΣ

Ο Χώρος Πολιτών Χολαργού, ο Σύλλογος Χολαργιωτών για τον Πολιτισμό και το Περιβάλλον, ο Α.Σ. ΦΛΟΓΑ Χολαργού και το Δίκτυο Αυτοοργάνωσης Πολιτών Χολαργού

ΚΑΛΟΥΜΕ

Όλους τους πολίτες της περιφέρειας του Υμηττού, την Πέμπτη 1η Μάη 2008 και ώρα 10.00, στην οδό Ναυαρίνου «Ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ», για να καθαρίσουμε το δάσος μας.

Τηλ. Επικ. 6946505815 και 6942496406


Αυτό είναι το μήνυμα για μια πραγματική Πρωτομαγιά, που δίνει προοπτική σε ένα σύστημα που βρίσκεται σε λήθαργο. Και είναι φορές, που δε χρειάζεται να πεις πολλά, να κάνεις κάτι. Μια φράση, ένα τηλεφώνημα, μια τρέλα που όλοι κουβαλάμε, αλλά που πρέπει να την συντονίσουμε με την τρέλα των άλλων τρελών που είναι εδώ γύρω μας. Και τότε, μεταξύ μεζέ και κρασιού, όλα γίνονται πράξη...

Στη μνήμη του μεγάλου αγωνιστή και Δημοκράτη, Αλέξανδρου Παναγούλη...


Γιάννης Γ. Αγγέλου

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ - ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟ BBC

Διαβάστε το παρακάτω με ιδιαίτερη προσοχή! Δείχνει πολλά, αποδεικνύει περισσότερα!

Η είδηση αυτή προβλήθηκε μόνο από το BBC.
Η δικαστής Γρεβενών κα Μαρία Μαργαρίτη, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το δικαστικό σώμα, όταν έβγαλε στήν φόρα παρτίδα Κονδυλίων που προορίζονταν ως οικονομική ενίσχυση σε σεισμοπαθείς, τα οποία κατασπαράχθηκαν από κρατικούς και παρακρατικούς φορείς. Παράλληλα, ξεμπρόστιασε ολόκληρο το δικαστικό σώμα, αποκαλύπτοντας τον ΟΙΚΟ ΑΝΟΧΗΣ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ: Εκατοντάδες ανήλικοι έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά (και πολλές φορές έναντι αμοιβής που απολαμβάνουν δικαστικοί και άλλοι'μεσάζοντες') σε μυστικό χώρο, ειδικά διαμορφωμένο εντός των δικαστηρίων!

Η κα Μαρία Μαργαρίτη, προέβη σε απεργία πείνας έξω από το Μέγαρο Μαξίμου, ζητώντας την πλήρη αποκατάστασή της και την ανάδειξη των παραπάνω θεμάτων. Όμως, η προσωπική ασφάλεια του κου Καραμανλή φρόντισε να την απομακρύνει βίαια, όπως θα δείτε και στο παρακάτω βίντεο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο θέμα μέχρι αυτή την στιγμή ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΕΔΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, παρά μόνο από το BBC, ενώ στο YouTube η μαζική διανομή του βίντεο δεν επιτρέπεται (αναγράφεται η ένδειξη 'Embedding disabled by request').

Δείτε το βίντεο εδώ:
http://www.youtube.com/watch?v=jglCyU8TPJw

Blog links:
http://vrypan.net/weblog/2008/01/28/3304/
http://o-politis.blogspot.com/2008/02/blog-post.html
http://xelwnaki.blogspot.com/2008/02/blog-post.html
http://gmargari.wordpress.com/2008/01/26/%ce%8c%cf%83%ce%bf-%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b1%ce%bb%ce%ac%ce%ba%ce%b5%cf%82-%ce%b1%cf%83%cf%87%ce%bf%ce%bb%ce%bf%cf%8d%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%a7%ce%b1%ce%b6%cf%8c/
http://greece-salonika.blogspot.com/2008/01/blog-post_6581.html
http://magicasland.com/telika-poso-pai-i-vizita-sta-ipogia-tou-dikastiriou-grevenon/2008/01/26/


Δυστυχώς η τηλεόραση μόνο ρόλο υπνωτισμού παρέχει στην κοινωνία μας. Το μόνο που δείχνουν και το μόνο που μαθαίνουμε είναι το DVD του Μάκη και ποιος θα γίνει παπάς στη θέση του παπά.

Αν μπορούμε να αντιδράσουμε κάπως με τα εφόδια που διαθέτουμε, είναι να ενημερώσουμε όσους περισσότερους μπορούμε μέσω του Internet. Τέτοια mail πρέπει να γίνονται forwarded.

Παρακαλώ στείλτε το σε όσους μπορείτε. Αυτή η είδηση ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΑΦΤΕΙ επειδή το θέλουν τα συμφέροντα τους.


Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Ώρα Δράσης "Αλέξανδρος Παναγούλης"

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σταμάτης Μεσημέρης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε ή Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς ή στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας την φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα


Άλλο ένα από τα ωραιότερα τραγούδια από τον Παπακωνσταντίνου. Κάθε λέξη κι ένα νόημα. Μεστό, τρυφερό, απόλυτο. Ίσως, γιατί ακόμη και τώρα και σήμερα, στην ισοπεδωτική λογική των πάντων, κάποιοι "τρελοί" να κρατάνε ψηλά τη σημαία μιας ιδιότυπης αντίστασης... Κι είναι τόσο επίκαιρο αυτό.
Σαν αύριο, πριν 41 χρόνια, κάποιοι τύποι σκοτεινοί, που συμμετείχαν από διαφορετικές θέσεις σε κάθε αντιδραστική κίνηση της εποχής, αποφάσιζαν να δολοφονήσουν τη Δημοκρατία. Γέμισαν τα κολαστήρια όσους αποφάσισαν να αντιδράσουν, όσους λάτρεψαν τη Δημοκρατία, όσους πίστευαν σε αυτή. Μια πατρίδα ολόκληρη ντυμένη στο γκρι... Ήταν Άνοιξη κι όμως τίποτε δεν τη θύμιζε. Η καρδιά της πατρίδας χτυπούσε κάτω από το μανδύα ενός παράφρονα. Κι όλοι οι τότε "πνευματικοί ταγοί", υπετάγησαν στον Παπαδόπουλο και το σινάφι του. Μόνο κάποιοι τρελοί, κάποιοι ωραίοι τρελοί, "έφεραν τον κόσμο στα μέτρα τους", για έναν άλλο κόσμο.
Χτες, πήρα μιαν απόφαση και ζητώ τη στήριξη όλων, Δράσης φίλων και γνωστών, για να ξεκινήσουμε να καθαρίσουμε τα δασάκια στις παρυφές του Υμηττού. Και αυτή την προσπάθεια, επειδή συμβολικά γίνεται την 1η του Μάη, θέλω να την ονομάσω "Αλέξανδρος Παναγούλης", στη μνήμη του δολοφονηθέντα ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ αντιστασιακού, που συνέχισε την αντίσταση και μετά τη Μεταπολίτευση. Και δολοφονήθηκε τα ξημερώματα της 1ης Μάη του 1976, εκεί, στις αρχές της Λεωφ. Βουλιαγμένης....
Στη μνήμη του οφείλουμε να αγαπήσουμε λίγο κι εμείς αυτό τον τόπο. Γιατί είναι τόσο επίκαιρος και "ζωντανός", σήμερα, 32 χρόνια μετά...

Γιάννης Γ. Αγγέλου

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Φίλες και φίλοι,
Ήδη βρισκόμαστε στο τέλος του δεύτερου 10ήμερου του Απρίλη και με μεγάλη μου λύπη διαπιστώνω ότι οι Δημοτικές Παρατάξεις κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, έχοντας ξεχάσει το μεγάλο κίνδυνο που μας χτύπησε την πόρτα τον περασμένο Αύγουστο, με την πυρκαϊά στο δασάκι της Ναυαρίνου. Περίμενα ότι θα υπήρχε μια στοιχειώδης ευαισθητοποίηση, για καθαρισμό των χώρων πρασίνου. Αντί αυτού, ΣΙΩΠΗ!
Προκειμένου να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση, ΣΑΣ ΚΑΛΩ ΟΛΟΥΣ, την Πέμπτη 1η Μάη, να καθαρίσουμε το δάσος της Ναυαρίνου. Γιατί το οφείλουμε στο αύριο του Δήμου μας. Για να φέρουμε επάξια τον τίτλο του Ενεργού Πολίτη!

Γιάννης Γ. Αγγέλου

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Το δάκρυ…

Δεν τις ελέγχεις τις φορές που το δάκρυ αποφασίζει να ξεκινήσει τη διαδρομή του. Δε μπορείς να κρατήσεις αυτό το ποτάμι, που θαρρείς πως ξεκινά από την πιο ψηλή πηγή και φτάνει με τέτοια ορμή στην εκβολή των ματιών… Και τότε, από τα πιο μέσα σου, καταλήγει στην άκρη του πόρου και αρχίζει να κυλά στα μάγουλα και να καίει κάθε χιλιοστό της διαδρομής του, που χαράζει με τέτοια μαεστρία.

Τι κάνεις εκείνη τη στιγμή; Αν φοράς τα γυαλιά του ηλίου, τότε προσωρινά καλύπτεσαι, αν όχι; Τότε αποκαλύπτεσαι… Τότε, αισθάνεσαι σαν το μικρό, που το έπιασαν σε μια αταξία. Εξάλλου, «οι άντρες δεν κλαίνε». Κι εσύ, κοτζάμ άντρας, 45 χρονών, κλαις σαν παιδί…

Οι φορές που έτυχαν είναι πολύ συγκεκριμένες.

Μια από τις πιο σημαντικές, ήταν τότε, στις 20 του Σεπτέμβρη του 1982, σχεδόν 28 χρόνια πριν. Ήταν Δευτέρα μεσημέρι, στην Σχολή Ευελπίδων, 5 μέρες μετά την παρουσίασή μου. Μόλις είχε τελειώσει το γεύμα και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε από τα εστιατόρια. Ήθελα κάτι να ρωτήσω και χωρίς να σκεφτώ την τυπική διαδικασία, πλησίασα έναν δεκανέα της τέταρτης τάξης και του υπέβαλα μια ερώτηση. Εξανέστη!!! Άρχισε να ουρλιάζει σαν υστερικός (ή μήπως ήταν;) και απευθυνόμενος σε μένα, με ελεεινό τρόπο, μου έλεγε ότι είμαι «ψαρούκλα», «αστρατιωτικοποίητος», μου ζήτησε να αναφερθώ. Σάστισα. Μόλις 5 μέρες και δεν είχα δει το παραμικρό, τελικά! Κι εκεί που ούρλιαζε μπροστά στο πρόσωπό μου, μου λέει να φύγω τρέχοντας από μπροστά του και να πάω κάπου 150 μέτρα μακριά και να του αναφερθώ! Κι έφυγα τρέχοντας… Και έφτασα στα 150 μέτρα και σταμάτησα. Έκανα μεταβολή και αναφέρθηκα ζωηρά. Όλη η Σχολή παρακολουθούσε έναν πρωτοετή 5 ημερών, που αναφερόταν δυνατά σε έναν δεκανέα της τέταρτης τάξης, που σε λίγους μήνες θα ορκιζόταν Ανθυπολοχαγός… Φυσιολογικό για το περιβάλλον, απρόβλεπτο για μένα, που ακόμη ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙ… Όταν αναφέρθηκα, μου είπε ότι δεν άκουσε και μου ζήτησε να επαναλάβω πάλι το ποιος είμαι. Πάλι άρχισα να φωνάζω, πάλι δεν άκουσε και πάλι από την αρχή… Την 5η ή 6η φορά δεν άντεξα. Έφυγα τρέχοντας προς το θάλαμό μου… Έτρεχα τόσο γρήγορα, σα να ήθελα να γίνω άνεμος, να πετάξω μακριά από το παρανοϊκό περιβάλλον. Μπήκα στο θάλαμο με μεγάλη ταχύτητα και στάθηκα μπροστά στη ντουλάπα μου… Εκεί, πλέον, δεν άντεξα… Η οργή που με έπνιγε, η απίστευτη πίεση των πρώτων ημερών, η άδικη συμπεριφορά του συγκεκριμένου «ανθρώπου», ξεχείλισαν το ποτάμι και ορμητικά ξεχύθηκαν από τα μάτια μου τα δάκρυα της πίκρας… Η στιγμή που ισορροπεί ο άνθρωπος στο σκοινί της μοναξιάς, ανάμεσα σε τόσα άλλα πρόσωπα. Έκλαψα, έκλαψα με λυγμούς. Ξέσπασα… Δεν ξέρω αν δυνάμωσα ψυχικά. Πέρασα πολλά, αλλά εκείνη η μέρα δεν ξεχνιέται. Ήταν η πρώτη μου φορά που έκλαψα τόσο, μετά τα παιδικά μου χρόνια… Κι έμεινε ανεξίτηλο εκείνο το κλάμα, κλάμα ψυχής…

Μια άλλη φορά που το δάκρυ ξεχύθηκε με ορμή ήταν αρχές Μάρτη του ’89, όταν έχασα τη γιαγιά μου. Παρέλυσα, ακούγοντας ότι κοιμήθηκε. Κατέρρευσα… Δε θα πω κάτι άλλο σε αυτό. Ήταν όλα τόσο ξαφνικά, χάθηκε σαν την πνοή του ανέμου, μια πραγματικά άγια γυναίκα… Βρισκόμουν στη Ρόδο με μετάθεση. Έφυγα ξημερώματα και βρέθηκα Αθήνα, για να την χαιρετήσω…

Νοέμβρης του ’91, ήταν μια άλλη τόσο χαρακτηριστική φορά. Ορκιζόταν ο αδερφός μου στην Αεροπορία, σμηνίτης. Ήμουν έντονα φορτισμένος συναισθηματικά εκείνη την περίοδο . μου είχε κοστίσει αφάνταστα και η πολιτική δίωξη που γνώριζα, με τη μετάθεσή μου από τη Ρόδο στην Πτολεμαίδα… Όταν άκουσαν τον εθνικό ύμνο, δεν άντεξα. Πάλι η ίδια ορμή του ποταμού των δακρίων να με πνίγει. Στεκόταν η μητέρα μου δίπλα μου. Αμέσως να μου δώσει χαρτομάντιλο, να σκουπίσω τα δάκρια μου… Ξέσπασα στο άκουσμα του εθνικού ύμνου, καθώς όλα γύριζαν στο μυαλό μου…

Γενάρης του ’94 και με κάλεσε στο τηλέφωνο η γυναίκα μου. Βρισκόμουν στην Πτολεμαίδα. Είχε κάνει υπέρηχο. Ήταν κορίτσι. Βγαίνω από το γραφείο μου, φοράω τα γυαλιά του ηλίου, ανάβω την πίπα και έκανα μια βόλτα στο στρατόπεδο. Τα μάτια μου έτρεχαν και γελούσα… Άλλη μια γυναίκα στη ζωή μου… Η πιο μικρή από όλες… Η δική μου γυναίκα… Λίγους μήνες μετά, καθώς μου την έφεραν να τη δω, δεν άντεξα και πάλι. Ήταν μπροστά μου ένα μωρό, που έκλαιγε γοερά, καθώς μόλις το είχαν πάρει από τη φωλίτσα του… Από τότε γίναμε κολλητοί! Ήταν η κολλητούλα μου, το μωρό μου… Σήμερα, 14 χρόνια μετά, είναι η Χρυσάνθη μου!

Γενάρης του 2000. «Έφυγε» ο παππούς μου… Άλλη μια μορφή άγια έφευγε από κοντά μας, έχοντάς μας γεμίσει αγάπη και γνώση. Όλα τα εγγόνια του είμαστε εκεί, στο πλευρό του. Με τίμησε με το ξίφος του. Εξάλλου, το είχε πει, πως ο εγγονός μου που θα γίνει Αξιωματικός, θα πάρει το ξίφος. Ήμουν ο μόνος και το κράτησα. Το έχω φυλαγμένο, δίπλα στο δικό μου. Η τιμή του Αξιωματικού, το ξίφος του. Η στιγμή της απονομής από τον Ανώτατο Πολιτειακό Άρχοντα, όλα στο μυαλό εκείνη την ώρα. Όλα ανάμεικτα, καθώς έφευγε για το μακρινό ταξίδι…

Χτες το πρωί ήταν η τελευταία φορά που δάκρυσα. Ο λόγο; Το πρώτο μετάλλιο της Χρυσάνθης σε αγώνες. Το πρώτο της και μάλιστα χρυσό μετάλλιο. Στην απονομή δάκρυσα και πάλι. Έτσι συμβαίνει.

Σε κάθε προσωπική στιγμή ο άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση, που μπορεί ένα του δάκρυ να ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι προς την έξοδο. Και διαπιστώνω πως με το πέρασμα των χρόνων, η επίσκεψή τους γίνεται συχνότερα. Δε μπορώ να απολογηθώ για αυτό. Απλά, μέσα στη διαδρομή του, γυρίζει η σκέψη στο παρελθόν. Ίσως, για τις στιγμές που φεύγουν σα νερό…

Γιάννης Γ. Αγγέλου

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Για κάτι που αξίζει...

Κάνοντας την επίσκεψή μου σε ειδησεογραφικές ιστοσελίδες, στάθηκα περισσότερο σε αυτή του flash.gr. Γιατί; Εύλογο το ερώτημα. Φέτος, συμπληρώνονται 20 χρόνια, από την πρώτη συνεργασία του Λάκη Παπαδόπουλου με τον Δημήτρη Μητροπάνο, μια συνεργασία που μας χάρισε ένα μοναδικό τραγούδι και μια εξαίρετη ερμηνεία, το περίφημο "Για να σε εκδικηθώ". Και με τη συμπλήρωση των 20 χρόνων, μια επανάληψη της τότε συνεργασίας, «Της Νύχτας τα Ηχεία».
Πάλι Μητροπάνος, πάλι Λάκης Παπαδόπουλος. Πάλι θα σιγοτραγουδήσουμε κάτι του Λάκη και θα ερωτευτούμε στίχους και νότες. Ότι άλλο περιττεύει. Ας ακούσουμε, ας απολαύσουμε και ας σχολιάσουμε μετά από 20 χρόνια...





Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

Γιώργος Α. Παπανδρέου, η συνέχεια…

Αντιγράφω από το in.gr :


«Η Ελλάδα αδικείται» δήλωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπανδρέου μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου. «Υπάρχουν πιέσεις από συμμάχους και φίλους» τόνισε χαρακτηριστικά.

Ο κ. Παπανδρέου δήλωσε έτοιμος ακόμα και να επισκεφθεί τα Σκόπια, προκειμένου να ενδυναμώσει τη διεθνή θέση της Ελλάδας, ξεκαθαρίζοντας ότι η ώρα αυτή δεν προσφέρεται για κριτική.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επανέλαβε τη θέση του κόμματος για μια ονομασία για όλες τις χρήσεις και ξεκαθάρισε ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιτραπεί η είσοδος της ΠΓΔΜ «από την πίσω πόρτα», εφόσον δεν υπάρχει συμφωνία για την ονομασία.

Τέλος, καταδίκασε τις πρόσφατες προκλητικές ενέργειες κατά της Ελλάδας από πλευράς Σκοπίων.

«Θέλω με την ευκαιρία αυτή να απευθυνθώ και στον σκοπιανό λαό, το λαό της γείτονος χώρας, λέγοντας ότι οι όποιες πράξεις ακραίων συμβολισμών, όπως είδαμε τις τελευταίες μέρες, που θίγουν όλους μας, ακόμα και τα εθνικά μας σύμβολα, όπως είναι η Σημαία μας, είναι καταδικαστέες. Πιστεύω ότι δεν εκφράζουν είμαι σίγουρος ότι δεν εκφράζουν το σύνολο του λαού της γειτονικής χώρας, διότι έχουμε ένα κοινό μέλλον μαζί, ένα κοινό μέλλον για τα Βαλκάνια, ένα κοινό μέλλον ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή.»

Σημειώνεται ότι ήταν η πρώτη συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τον πρωθυπουργό από τον Ιούλιο του 2006. Τότε, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε μεταβεί στο Μέγαρο Μαξίμου, προκειμένου να συζητήσει με τον Κώστα Καραμανλή τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Το βράδυ της Δευτέρας ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα Ντάνιελ Σπέκχαρντ. Ο κ. Παπανδρέου επανέλαβε στον Αμερικανό πρέσβη τη θέση του ΠΑΣΟΚ σχετικά με το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων: Μία σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες ανεξαιρέτως τις χρήσεις.

Ο Γιώργος Παπανδρέου καταφέρνει μέσα σε ελάχιστο χρόνο, να «κερδίσει» τη μάχη των εντυπώσεων, αλλά και να στείλει ένα μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, με το οποίο αποδεικνύεται η ποιότητά του ως πολιτικού άνδρα. Απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι πάνω από οτιδήποτε, τοποθετεί το εθνικό συμφέρον, θέτοντας τον εαυτό του στη διάθεση της πατρίδας, ακόμη και να ταξιδέψει μέχρι τα Σκόπια, προκειμένου να ασκήσει την επιρροή του, ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αλλά και ως βαθύς γνώστης της διπλωματίας και των τερτιπιών της. Είναι ευτύχημα για τη χώρα, για το Κίνημα, που υπάρχει ο Γιώργος Παπανδρέου. Μόνο που η ατυχής συγκυρία έχει για πρωθυπουργό τον Καραμανλή, έναν άνθρωπο, που παρέλαβε την Ελλάδα ως χώρα-ηγέτιδα της περιοχής και στον σκληρό πυρήνα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών και με την άγνοιά του, ή και την υποβάθμιση των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής, φτάσαμε στο σημείο να είμαστε ουραγοί. Και η Αμερική, διαπιστώνοντας αυτό το τεράστιο «κενό», προσπαθούν να περάσουν με κάθε τρόπο τις θέσεις τους, που είναι μια όσο το δυνατόν πιο ανίσχυρη Ευρώπη.

Πώς παίζεται το περίεργο παιχνίδι της τύχης με την ιστορία; Επί Μητσοτάκη «άνοιξε» ως ζήτημα το Σκοπιανό, με Μητσοτάκη «οδηγούμαστε» σε μια λύση που δε θα ικανοποιεί την ελληνική πλευρά. Και βρίσκεται ένας άλλος Έλληνας πολιτικός, Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και προσφέρει «χείρα βοηθείας» σε μιαν ανίκανη κυβέρνηση, έχοντας ο ίδιος προσβληθεί από τις αφίσες των Σκοπιανών, που αφορούσαν τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, που για μια ακόμη φορά, κάνει εξωτερική πολιτική για εσωτερική κατανάλωση. Εκτρέφει δε και στους κόλπους της η παράταξή του, γραφικούς «Μακεδονομάχους», τύπου Ψωμιάδη. Είναι οι περίφημοι «υπερ-πατριώτες», γνωστή κατηγορία ατόμων, που, ΠΑΝΤΟΤΕ ΗΤΑΝ ΑΠΟΝΤΕΣ ΣΕ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΕΘΝΙΚΑ ΣΤΙΓΜΕΣ! Ίσως, γιατί η συγκεκριμένη παράταξη είναι της γνωστής φιλοσοφίας των αρχών του προηγούμενου αιώνα, «της μικράς, πλην τιμίας Ελλάδος».

Η ιστορία αυτού του τόπου, που έχει γραφτεί με κόκκινα γράμματα, μας δείχνει με ξεκάθαρο τρόπο τις διαφορές της Δημοκρατικής από τη συντηρητική παράταξη. Μας περιγράφει με σαφήνεια και με κάθε τρόπο, πώς η Ελλάδα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών του μεγάλου Ελευθέριου Βενιζέλου, έγινε η Ελλάδα της Μικρασιατικής καταστροφής του Δημητρίου Γούναρη. Και επειδή η ιστορία διδάσκει και επειδή ΠΑΝΤΟΤΕ στην πλευρά της Δημοκρατικής Παράταξης βρισκόντουσαν ικανοί ηγέτες, και τότε ο Βενιζέλος είχε ζητήσει να βοηθήσει την κυβέρνηση Γούναρη. Του το αρνήθηκαν, με οδυνηρές συνέπειες.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, μετά την έξοδό του από το Μέγαρο Μαξίμου, έκανε δηλώσεις στους δημοσιογράφους, αυτές που περιγράφονται παραπάνω. Η γενναία στάση του και η όλη συμπεριφορά του, μας έχει κάνει περήφανους. Γιατί, ξεπερνώντας τις μικροκομματικές αγκυλώσεις, ο γιος του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, αποδεικνύεται ότι είναι άξιος συνεχιστής του ονόματος και της ιστορίας των Παπανδρέου. Και τώρα, περισσότερο από ποτέ, εμείς, τα μέλη και οι φίλοι του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να αισθανόμαστε περισσότερο σίγουροι για την επόμενη μέρα. Και έχουμε μεγαλύτερη ευθύνη μπροστά σε όσα μέλλει να συμβούν. Το ΠΑΣΟΚ, το λαϊκό, ριζοσπαστικό και πατριωτικό Κίνημα των πρώτων χρόνων, δεν ξεχνά τον πραγματικό του χαρακτήρα. Και αυτές τις στιγμές, τις κρίσιμες εθνικά στιγμές, δείχνει προς όλους πως έχει αφήσει πίσω του και τις εσωτερικές έριδες και προχωρά στο μέλλον, για το μέλλον. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος, πως η πορεία που ξεκίνησε αμέσως μετά το Συνέδριο, επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία και τους αγώνες της. Και ειλικρινά, αισθάνομαι συγκρατημένα αισιόδοξος, για πρώτη φορά. Μάλλον αρχίζουμε να βρίσκουμε τα βήματά μας! Και όπως λέει και ο Άγγελος Σικελιανός:

Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω άπ' την Ελλάδα, ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο. Τί, Ιδέτε. έκόλλησεν ή ρόδα του βαθειά στη λάσπη, κι ά, δετέ χώθηκε τ' άξόνι του βαθειά μέσ' το αίμα. Όμπρός, παιδιά,. και δε βόλει μονάχος ν’ ανέβη ό ήλιος, σπρώχτε με γόνα και με στήθος να τον βγάλουμε άπ' τη λάσπη, σπρώχτε με στήθος και με γόνα να τον βγάλουμε απ’ το γαιμα. Δέστε, ακουμπάμε απάνω του όμοαίματοι αδελφοί του.

Ομπρός, αδέλφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του, ομπρός, ομπρός κι ή φλόγα του μας τύλιξε αδελφοί μου.