Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Να που υπάρχει και άλλος....

Ανοιχτή Επιστολή στον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ

του Μάκη Γιομπαζολιά

Κύριε Παπανδρέου…

Υπάρχει κάτι στο οποίο ισχυρίζομαι, ότι ο λαός θα έδινε άποψη που δημοσκοπικά θα έπιανε κάτι κοντά στο 100%, εάν ετίθετο τέτοια ερώτηση σε όποια δημοσκόπηση.

Εμφανίστε στις - οψέποτε γίνουν - εκλογές ένα κόμμα, που θα έχει σχέση με την όποια προηγούμενη εκδοχή του, μόνο με εσάς προσωπικά. Και τίποτε άλλο. Αλλάξτε τους όλους. Υποψήφιους, βουλευτές, μελλοντικούς υπουργούς. Καμμιά σχέση με το παρελθόν του κόμματός σας. Καμμιά σχέση ακόμη και με εσάς, στις προηγούμενες “εκδοχές” του κόμματός σας !

Δεν μπορείτε ή κρίνετε ότι δεν πρέπει να τους αλλάξετε όλους ; Αλλάξτε τους συντριπτικά περισσότερους. Και σίγουρα όσους κυβέρνησαν στις περιόδους που το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ πρόσβαλε τον εαυτό του και τους πολίτες. Γνωρίζετε πολύ καλά τις περιόδους αυτές.
Απευθύνω αυτήν την έκκληση προς εσάς, καθώς οι ισχύοντες εκλογικοί και λοιποί σχετικοί νόμοι σας επιτρέπουν να αποφασίζετε για όλους και για όλα, σε ό,τι αφορά το κόμμα σας. Διότι αυτό που εγώ και όσοι συμφωνούν με τις απόψεις μου πρεσβεύουμε, είναι πως η Δημοκρατία στην Ελλάδα θα κερδίσει πολλούς και σημαντικούς πόντους, εάν και όταν :

1.- Οι υποψήφιοι βουλευτές θα υποδεκνύονται μέσα από αυθεντικές δημοκρατικές διαδικασίες της λαϊκής βάσης, σε όλους τους χώρους.

2.- Οι βουλευτές θα αντιπροσωπεύουν, όχι κατ΄ανάγκην το κόμμα αλλά τους επαγγελματικούς, κοινωνικούς και τοπικούς, εν τέλει ταξικούς, χώρους από τους οποίους θα αναδεικνύονται και θα “αποστέλλονται” στη Βουλή. Και το κόμμα, το όποιο κόμμα, θα διεκδικεί στις εκλογές μόνο την εκτελεστική εξουσία. Εάν και η πλειοψηφία των βουλευτών, pπου θα αναδεικνύονται ως υποψήφιοι με τον παραπάνω τρόπο και τελικώς θα εκλέγονται, πρόσκειται στο κόμμα αυτό, με γειά του με χαρά του.

3.- Κανένας βουλευτής δεν θα γίνεται υπουργός και το αντίστροφο. Άλλο Κυβέρνηση που κρίνεται και άλλο Βουλή που κρίνει την Κυβέρνηση. Κρίνοντες και κρινόμενοι οι ίδιοι είναι κάτι που μόνο σε γνήσια Δημοκρατία δεν παραπέμπει.

Ονειρικές καταστάσεις θα μου πείτε. Καθόλου. Αλλά θα συμφωνήσω, ότι για τη χώρα μας και όσα έχουμε συνηθίσει, είναι προχωρημένα πράγματα. Και επειδή πατάω στη γή, σας προτείνω, μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες για τέτοια πράγματα, να κάνετε τώρα εσείς το πρώτο βήμα.

Αλλάξτε τους όλους ή πάντως τους συντριπτικά περισσότερους. Μπορεί να έχετε αντιρρήσεις από τους ίδιους. Αλλά όχι από τον λαό, που άλλους τους έχει καταδικάσει και άλλους τους έχει βαρεθεί. Έχετε λοιπόν προκαταβολικά την συναίνεση του λαού. Όχι μόνον των Πασόκων αλλά ολόκληρου του λαού. Τι λοιπόν μπορεί να σας εμποδίσει ; Τολμήστε το.

Καταργήστε τον επαγγελματισμό στην πολιτική. Καταργήστε τους επαγγελματίες πολιτικούς. Και θα δείτε τότε, σε τί ποσοστό θα εκτοξευθούν τα νικηφόρα ποσοστά του κόμματός σας.Πώς θα το κάνετε αυτό ; Καθιερώνοντας εσωκομματικά το εξής κριτήριο : Ουδείς δικαιούται να είναι βουλευτής για περισσότερες από τρείς κοινοβουλευτικές θητείες. Δηλαδή περισσότερο από εννέα έως δώδεκα χρόνια. Αυτό για τώρα, γιατί αργότερα οι επιτρεπτές θητείες μπορούν να γίνουν και δύο ). Μη το φοβάσθε. Βάλτε το σε εσωκομματικό δημοψήφισμα και να είσθε βέβαιος, ότι θα υπερψηφισθεί με συντριπτικό ποσοστό.

Ερώτημα δικαιολογημένο : Και τί θα γίνει με την συσσωρευμένη κοινοβουλευτική ( και κυβερνητική ίσως ) πείρα εκείνων που διετέλεσαν βουλευτές ( ή και υπουργοί ) επί εννέα έως δώδεκα ( ή και πολλά περισσότερα ) χρόνια ;


Είναι απλό. Κομματικά στελέχη δεν είναι ; Η μήπως παύουν να είναι κομματικά στελέχη, όταν πάψουν να είναι βουλευτές ( ή και υπουργοί ) ; Να καθήσουν λοιπόν στο κόμμα, όταν πάψουν να είναι βουλευτές. Να πλαισιώσουν κομματικές επιτροπές παραγωγής πολιτικής και θέσεων σε κάθε τομέα. Και με την πολύτιμη πείρα τους να τροφοδοτούν με σοβαρές πολιτικές θέσεις τους νεότερους βουλευτές.

Ποιό είναι το πρόβλημα ; Ότι δεν θα παίρνουν τον βουλευτικό ( ή και υπουργικό ) μισθό τους ; Ε, και λοιπόν ; Για τον μισθό μπήκαν στην πολιτική ; Να επιστρέψουν στην επαγγελματική τους δραστηριότητα, για να βγάζουν τα προς το “ζην”. Και επι τέλους, εάν θέλουν να εξαργυρώσουν την κομματική δουλειά τους, ας τους “κόψει” το κόμμα μια αποζημίωση. Που μπορεί να είναι ένα μέρος της βουλευτικής αποζημίωσης των νεότερων βουλευτών. Το μισό ας πούμε. Γιατί ; Και οι νέοι βουλευτές άλλωστε πρέπει να συνειδητοποιούν από την αρχή, ότι μπαίνουν στην Βουλή, όχι για τον “μισθό” του βουλευτή αλλά για να προσφέρουν. Και μετά από 2-3 θητείες, θα επιστρέψουν στο επάγγελμά τους. Αλλιώς να μην είναι καν υποψήφιοι. Ποιο είναι το πρόβλημα ;

Κύριε Γιώργο Παπανδρέου. Εάν αποφασίσετε να υλοποιήσετε τα παραπάνω, για υπολογείστε, πόσοι ( ανεξάρτητα από το ποιοι ) από την μέχρι τώρα κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός σας δεν θα είναι υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές ; Και πόσοι ( ανεξάρτητα από το ποιοι ) νέοι βουλευτές θα σας προκύψουν σίγουρα. Δίνοντας σαφώς την εικόνα και την ουσία της πραγματικής ανανέωσης στο κόμμα σας. Σε πρόσωπα, σε ιδέες, σε αρχές και κυρίως σε αξίες !

Υστερόγραφο απαραίτητο, για να μην παρεξηγούμαστε : Εσείς προσωπικά, κύριε Γιώργο Παπανδρέου, δεν είσθε χαρακτηριστική περίπτωση “επαγγελματία” πολιτικού, με αρκετές βουλευτικές θητείες στην “πλάτη” σας ; Βεβαίως. Αλλά είσθε εκλεγμένος αρχηγός του κόμματός σας. Και η πρότασή μου εξαιρεί τον όποιο εκλεγμένο αρχηγό, όσο έχει αυτήν την ιδιότητα. Εάν και όταν χάσετε αυτήν την ιδιότητα, φυσικά να ισχύσει και για εσάς προσωπικά ο παραπάνω κανόνας.

Ακροτελεύτιο : Ο βουλευτής , μετά από 2-3 θητείες στη Βουλή, δεν θα μπορεί να είναι πάλι υποψήφιος βουλευτής. Για μια τετραετία όμως. Εάν θέλει μετά και εάν το κόμμα του (τώρα) ή ο λαός (αργότερα) τον αναδεικνύει και πάλι ως υποψήφιο, ας ξαναείναι υποψήφιος. Όμως προσέξτε :

Τέλος ο επαγγελματίας πολιτικός

Περιορισμός ή και τέλος στην διαπλοκή πολιτικού-βουλευτή και όποιων συμφερόντων επιχειρούν να επηρεάζουν πολιτικούς-βουλευτές

Τα “προς το ζήν” από το βιοποριστικό επάγγελμα και όχι από τον βουλευτικό ( ή και υπουργικό ) μισθό.

Συνεχής ανανέωση της πολιτικής, με νέους ανθρώπους, νέες ιδέες.Μόνιμη αξιοποίηση των πρώην βουλευτών ( η και υπουργών ) και της πείρας τους.


Πιθανή επάνοδος των “πρώην”, εάν ο αρχηγός ( τώρα ) ή ο λαός ( μετά ) τους ξαναθέλει και το θέλουν και οι ίδιοι.

Κυρίως όμως : Πρώτο σημαντικό βήμα, για την πλήρη απεξάρτηση της Βουλής, δηλαδή της νομοθετικής εξουσίας, από την Κυβέρνηση, δηλαδή την εκτελεστική εξουσία.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

Καλημέρα Ελλάδα!

Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας, στο δίλημμα ένοχος ή βλάξ, προτιμά το δεύτερο και ΟΛΟΙ οι βουλευτές του ΟΡΘΙΟΙ τον χειροκροτούν, τότε δε χρειάζεται κάτι περισσότερο για να καταλάβουμε ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Είναι σοφή η ρήση πως ο κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του αρμόζει. Και στη χώρα αυτή, εδώ και μια 5ετία, της αρμόζει ο Καραμανλής. Ξεκαθαρίζω πως δεν έχω κάτι προσωπικό με τον άνθρωπο. Με ενοχλεί αφόρητα ο πολιτικός. Αν ποτέ ο Καραμανλής υπήρξε πολιτικός...
Μέχρι τις εκλογές του 2000, αντ΄ αυτού ήταν ο σημερινός υπουργός τουρισμού, Άρης Σπηλιωτόπουλος. Από τον Αύγουστο και μετά, το ρόλο αυτό ανέλαβε ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος. Και επέτυχε, με διάφορες αλχημείες και την προοιμιακή του σχέση με τον τύπο, να λανσάρει τον Καραμανλή, ως τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ ΗΓΕΤΗ, που θα κυβερνά τη χώρα μέχρι να βαρεθεί!!! Είχε και τη χαρά απέναντί του να έχει ένα ΠΑΣΟΚ βυθισμένο στην εσωστρέφεια που το οδηγούσαν σε διαδοχικές ήττες στις εκλογικές αναμετρήσεις (εθνικές εκλογές 2004, 2008, ευρωεκλογές 2004 και νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές 2006), με τη συνεχή αμφισβήτηση του Γιώργου Παπανδρέου από μια μεθοδευμένη και ενορχηστρωμένη υποβάθμισή του και νια πώς φτιάχτηκε ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ!!!
Η αποδόμηση Καραμανλή άρχισε λίγο πριν τη συνέντευξη στη ΔΕΘ. Η συνέντευξη στη ΔΕΘ ήταν το κερασάκι στην τούρτα και ο βασιλιάς άρχισε πλέον να φαίνεται τόσο γυμνός! Από τότε και μετά, η χώρα μοιάζει ακυβέρνητη. Παραιτήθηκε και ο σκιώδης πρωθυπουργός ή πρωθυπουργός του παρασκηνίου, Θεόδωρος Ρουσόπουλος και να το απόλυτο ξεβράκωμα της κυβερνητικής παράταξης. Γιατί ο Ρουσόπουλος επέτυχε το ακατόρθωτο. Να κατεβάσει τον πύχη των προσδοκιών της χώρας και να δώσει ελπίδα σε κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη κοινωνική ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ μόρφωση, να πιστεύει ότι θα κυβερνήσει τη χώρα!!!
Όμως, αυτοί είμαστε! Θεοποιούμε το τίποτα και μετά διαμαρτυρόμαστε. Βλέπουμε γύρω μας φούσκες και νομίζουμε πως είναι ογκόλιθοι πνευματικοί, πολιτικοί, κάθε είδους. Κι όταν σκάνε οι φούσκες, πρώτοι ρίχνουμε τον λίθο του αναθέματος.
Αυτές τις μέρες κάποιοι φίλοι, που είχαν πιστέψει στο παραμύθι του νεο-Καραμανλισμού, μου τηλεφώνησαν για να μου πουν πόσο δίκιο είχα όταν τους έλεγα ότι ο Καραμανλής είναι ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα. Και που δικαιώθηκα, όμως, τι έγινε; Η χώρα βρίσκεται σε κατηφόρα με λυμένα φρένα, με την κοινωνία σε αναβρασμό και την πολιτική στα σχοινιά. Έργο της Δεξιάς και αυτό. Μόνη παρηγοριά, η γενιά των 15άρηδων,. Η γενιά που μπορεί να ανάψει πάλι τη φλόγα της ελπίδας για να καλημερίσουμε πάλι αυτή τη χώρα. Γι αυτό πιστεύω πως κάθε γενιά έχει το δικαίωμα στο δικό της παραμύθι.
Να μείνουμε μακριά από αυτή τη γενιά, να την αφήσουμε να φτιάξει το όραμά της και το παραμύθι της και να το περπατήσει. Γιατί εμείς, σάπιοι και ανάξιοι εραστές μιας χώρας που την παραλάβαμε μέσα στη διαφθορά και την σπρώχνουμε όλο και πιο κάτω, κλείσαμε τον κύκλο μας. Ανοίγουν άλλοι κύκλοι, μιας γενιάς με καθαρό βλέμμα, με λεβέντικη στάση, που θρήνησε ήδη ένα νεκρό της κρατικής αυθαιρεσίας.
Το παρόν πρέπει σύντομα να αποχωρήσει και να δώσει τη θέση του στο μέλλον. Τα μηνύματα από τις νέες γενιές όλης της γης, που σηκώνουν πλακάτ στήριξης στην ελληνική νεολαία, μου δίνουν ελπίδα και θάρρος. Μην καπελώσει κανείς αυτή τη γενιά. Αρκετά καπελωθήκαμε εμείς. Ακηδεμόνευτοι και με το κεφάλι ψηλά, είναι έτοιμοι για τις προκλήσεις του μέλλοντος, το ίδιο το μέλλον.
Καλημέρα Ελλάδα της Χρυσάνθης, της Βίκυς, του Άρη, του Μάρκου, της Μαρίας... Καλημέρα Ελλάδα Ελλάδα του Αλέξη...

ΓΓΑ

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Κυριακή

Κυριακή, μέρα περισυλλογής, κορύφωση της ανάπαυσης, της ηρεμίας και φόρτιση των μπαταριών για το ξεκίνημα μιας ακόμη εβδομάδας. Μοιάζουν τόσο οι Κυριακές, που τελικά δεν ανεχόμαστε να μας τις ταράζουν και να ανατρέπουν το παραμικρό από τη ρουτίνα της ξεκούρασής μας.
Μια εβδομάδα πριν, το ποτάμι της οργής της νεολαίας ξεχείλιζε. Είχε προηγηθεί η στυγνή δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου, είχε ανατραπεί όλο το σκηνικό για μια ήσυχη και ανέφελη Κυριακή. Κι από το πρωί, καθώς η οργή κόχλαζε στις φλέβες των νεαρών, που κάποιοι φρόντισαν να τους πουν "αλήτες", όλοι περιμέναμε τη συνέχεια. Σαν να γνωρίζαμε τι θα συμβεί, σαν να αισθανόμαστε το μοιραίο ενός ξεσηκωμού, με αποτελέσματα που δεν περίμεναν οι κρατούντες.
Σήμερα, μια εβδομάδα μετά, δεν υπάρχει χώρος για άλλο πόνο. Γιατί, καθώς ο χρόνος κυλά, ο πόνος γίνεται οργή και η οργή τρελαίνεται και γίνεται ορμητικό ποτάμι, που παρασύρει στο διάβα του, καθετί σάπιο και παρηκμασμένο.
Όλη την εβδομάδα την περάσαμε με το φόβο του "χτυπήματος"! Ενός τυφλού χτυπήματος, που θα γινόταν στα σπίτια μας. Είχε φροντίσει η δεξιά με τα παπαγαλάκια της να ειδοποιήσει τους "νοικοκυραίους", ότι οι γνωστοί άγνωστοι θα χτυπήσουν σε κάθε γωνιά της Αθήνας. Και η παραπληροφόρηση έδινε κι έπαιρνε, σκορπώντας την αγωνία για την επόμενη στιγμή. Μόνο και μόνο για αυτό το κλίμα τρόμου και αγωνίας θα έπρεπε να κρυφτεί κάθε κυβερνητικός παράγοντας και παραγοντίσκος και να χώσει βαθιά το κεφάλι του στην άμμο. Και να σκεφτεί πως κάθε πράξη βίας δεν είναι στοιχείο έκρηξης οργής αλλά ράγισμα του γυαλιού της Δημοκρατίας.
Μέσα από την καθημερινότητα οφείλουμε όλοι να γινόμαστε καλύτεροι. Καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι επαγγελματίες, καλύτεροι γονείς. Να σταματήσουμε να είμαστε ξερόλες και παρτάκηδες. Να ανατρέψουμε την εικόνα του εαυτού μας, για να πείσουμε πως μπορούμε να ανατρέψουμε την εικόνα της ίδιας της κοινωνίας, της οποίας είμαστε γέννημα και συνέχεια. Κι αν το μπορέσουμε, τότε μπράβο, αν όχι τότε θα ζήσουμε και πάλι τα ίδια χάλια μιας βομβαρδισμένης εκ των έσω πόλης.

ΓΓΑ

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Επίκαιρα, όσο ποτέ άλλοτε...

Ότι πιο φρέσκο, αυτό που γράφτηκε τόσο χρόνια πριν από το Μάνο Ελευθερίου και μελοποιήθηκε από το Γιάννης Μαρκόπουλο. Γιατί πρέπει όλοι να θυμόμαστε αυτό που άλλοι θέλουν να ξεχνάμε...

ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του ʼδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή[Παρασκευή]
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

Κατευόδιο

Άργησα να γράψω. Ίσως και να μην ήθελα να γράψω για όσα συνέβησαν τις προηγούμενες μέρες. Ο τραγικός χαμός του Αλέξη, οι πορείες, οι καταστροφές, το πολεμικό περιβάλλον, οι αθλιότητες, η κυβερνητική ανεπάρκεια, μου έδωσαν ένα πλήθος ευκαιριών να διατυπώσω τη γνώμη μου. Όμως, είναι φορές, που ξεκινάς να γράψεις και κάτι σε συγκρατεί. Να είναι η ίδια η φύση, που σταματά το χέρι; Ή η καλά θαμμένη παιδικότητά μας; Ποιος ξέρει; Μπορεί ένα από αυτά, ή και τα δυο μαζί, ή άλλα πολλά.
Σήμερα, ο Αλέξης ήδη βρίσκεται στο μπαλκόνι του ουρανού και μας κυττάζει από εκεί, χαμογελώντας με τη φρεσκάδα των 15 Μαΐων, που θα παραμείνει αιώνια φρεσκάδα, για όλα τα παιδιά της ηλικίας του, για όλα τα παιδιά της νιότης του. Χαμογελά και συγχωρεί και δίνει ένα άλλο νόημα στο "παραμύθι" της γενιάς του. Χαμογελά, καθώς κατάφερε να μας σηκώσει όλους από τον καναπέ της λήθης και να μας βγάλει σε δρόμους και πλατείες και να πούμε "ήμουν κι εγώ εκεί", δίπλα στη νιότη του 2008. Να νιώσουμε κι εμείς λίγο νιότη, να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε, από πού ξεκινήσαμε, πού φτάσαμε, ποιος ήταν ο δρόμος για τη δική μας Ιθάκη.
Δε θα ήθελα να εκφράσω την οδύνη μου και τον αποτροπιασμό μου. Κοινότυπα και σιχαμένα, όλα αυτά, καθώς διατυπώθηκαν όλες τις προηγούμενες μέρες από πρόσωπα που όπλισαν το χέρι του φονιά.
Άλλο θέλω, άλλα θέλω. Να συλλυπηθώ τη μάνα και τον πατέρα του αγοριού. Βουβά, χωρίς λόγια. Και να ευχαριστήσω τον Αλέξη γιατί ο άδικος χαμός του, μου έδωσε να καταλάβω για μια ακόμη φορά, πράγματα και καταστάσεις που δεν ήθελα να θυμάμαι. Το αστυνομικό κράτος, το κράτος της δεξιάς, την δεξιά αντίληψη σε όποιο χώρο κι αν ανήκει. Γιατί η δεξιά αντίληψη δεν έχει κόμμα, είναι υπερκομματική και διαχρονική. Και απέναντι σε αυτή την αντίληψη πρέπει να σταθούμε, σε αυτή τη νοοτροπία, σε αυτό τον τρόπο σκέψης και δράσης.
Κουράγιο μάνα, κουράγιο πατέρα του αδικοχαμένου Αλέξη. Σκεφτείτε πως το δικό σας βλαστάρι έγινε η αφορμή να δείξει το παρακράτος της κρατικής βίας το πρόσωπό του. Πέταξε το μανδύα του σοβαρού και κυκλοφορεί πλέον ολόγυμνο, περιφερόμενο με δακρυγόνα στα χέρια, με γκλομπς, χτυπώντας αλύπητα στα στενά της Αθήνας, εκεί που δεν υπάρχουν κάμερες, κάθε νεαρό που έβρισκαν.
Ο Αλέξης, ο Αλέξης σας, είναι και δικός μας. Δεν ανήκει μόνο σε σας, αλλά στη γενιά του. Ανήκει στη γενιά των νέων αγώνων, στη γενιά που διαδηλώνει και καλύτερη παιδεία, για καλύτερο κράτος, για ανθρώπινη κοινωνία. Ανήκει στη γενιά που διεκδικεί το δικό της όνειρο για ένα καλύτερο αύριο. Και γι αυτό δεν θα ξεχαστεί. Είναι ένα νέο σύμβολο, το θύμα της αναίτιας κρατικής βίας.
Καλή αντάμωση Αλέξη.

Γιάννης Γ. Αγγέλου