Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Μια ερμηνεία της μπαλάντας...

Δεν λυγάνε τα ξεράδια και πονάνε τα ρημάδια
κούτσα μια και κούτσα δυο στης ζωής το ρημαδιό
Μεροδούλι ξενοδούλι δέρναν ούλοι οι αφέντες δούλοι
ούλοι δούλοι αφεντικό και μ' αφήναν νηστικό
και μ' αφήναν νηστικό

Ανωχώρι κατωχώρι ανηφόρι κατηφόρι
και με κάμα και βροχή ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή
Είκοσι χρονώ γομάρι σήκωσα όλο το νταμάρι
κι έχτισα στην εμπασιά του χωριού την εκκλησιά
του χωριού την εκκλησιά

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Και ζευγάρι με το βόδι άλλο μπόι κι άλλο πόδι
όργωνα στα ρέματα τ αφεντός τα στρέμματα
Και στον πόλεμο όλα για όλα κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ
για τ' αφέντη το φαί

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Koίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκκινίσει
άλλος ήλιος έχει βγει σ' άλλη θάλασσα άλλη γη

Άιντε θύμα άιντε ψώνιο άιντε σύμβολο αιώνιο
αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς
θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς

Ένα από τα πιο όμορφα και "δυνατά" ποιήματα του Κώστα Βάρναλη, που πήρε νότες από τον Λουκά Θάνου και το έφερε στα στόματα των όπου γης Ελλήνων ο σταυραετός της Κρήτης, ο μοναδικός και αξεπέραστος Νίκος Ξυλούρης. Το άκουγα συνεχώς το 2003, όταν μετά τη διαφωνία μου με το καθεστώς Παπαντωνίου στο ΥΠΕΘΑ, αποδεσμεύτηκα και με έστελναν στην Ξάνθη! Ποιοι; Οι "δημοκράτες" της συμφοράς! Πάνε αυτά...
Το ακούω κάθε μέρα στο κέντρο της Αθήνας, που τα μεγάφωνα καλούν τον κόσμο σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, για να μην περάσουν τα μέτρα της κυβέρνησης για το Ασφαλιστικό. Και κάθε φορά η ίδια ανατριχίλα, η ίδια συγκίνηση...
Είναι η μοίρα κάποιων μεγάλων σε αυτή τη γή να καταφέρνουν με κάποιες λέξεις που τις βάζουν στη σωστή σειρά, να μας ξεσηκώνουν. Είναι η μοίρα αυτής της χώρας να είχε και να έχει τους μεγάλους δικούς της. Καθαρά μυαλά, καθάρια σκέψη, για μια πατρίδα που δε θα σκοτώνει τα παιδιά της, αλλά που θα αξιοποιεί κάθε πολύτιμη παρουσία.
Και τώρα, μετά από τόσα, πάλι ο κυρ-Μέντιος μας καλεί. Ίσως, γιατί πάνω από οτιδήποτε άλλο είναι η πατρίδα, που την περιφρονούμε στο όνομά της. Που την λοιδορούμε, την ατιμάζουμε, τη βλαστημάμε, πάντα, όμως στο όνομά της! Που τη μικραίνουμε, την υποτιμάμε, τη βάζουμε στην εντατική, πάντα στο όνομά της! Που τη νιότη της την καταδικάζουμε και την αμφισβητούμε, εμείς, οι σοφοί του τίποτα, στο όνομά της...
Πράξη ευθύνης, η μοναδική πράξη ευθύνης, να αποσυρθούν όλοι όσοι βρίσκονται στο 60ο έτος της ηλικίας τους. Να ανοιχτεί ο δρόμος για τη νιότη, να την αφήσουμε να ανθίσει, έστω κι αν φύγουμε από τη μέση και οι 40άρηδες. Υπάρχει πολλή φρεσκάδα πίσω μας. Ας της παραχωρήσουμε το δρόμο. Ίσως, το πηδάλιο στα δικά τους χέρια να αισθάνεται πιο καλά!
Ναι, κυρ-Μέντιο... Ναι...


Δεν υπάρχουν σχόλια: