Με μεγάλη προσοχή το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ τις δημοσκοπήσεις και ακούω διάφορα, όπως ότι ο Δικομματισμός καταρρέει κλπ. Το μεγάλο θέμα που λέγεται ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜOΣ, ασφαλώς και αποτελεί πρόκληση και για έναν γνήσια Δημοκράτη πολίτη, που γνωρίζει ότι στη Δημοκρατία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ αδιέξοδα, θα ήθελε πολύ να δει να "σπάει". Όμως, όπως τελικά φάνηκε και από τις τελευταίες εθνικές εκλογές, το κόμματα της Αριστεράς διακατέχονται από ένα μοναδικό σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, τη μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη. Διαρκώς επιδιώκουν έναν κλεφτοπόλεμο μαζί του, διαμορφώνοντας εικόνα αρνητική, προκειμένου να έχουν εισροή απογοητευμένων ψηφοφόρων.
Το 1989, στις πρώτες εκλογές του Ιουνίου, τότε που όλη η Δεξιά απαιτούσε το κεφάλι στο πιάτο του ασθενή σωματικά, αλλά διαυγέστατου πνευματικά, Ανδρέα Παπανδρέου, για το δήθεν σκάνδαλο Κοσκωτά, ο εκλογικός νόμος έδινε τη δυνατότητα σε σχηματισμό καθαρά προοδευτικής Αριστερής κυβέρνησης μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού της Αριστεράς. Να θυμίσω ότι η ηγεσία της τότε Ενιαίας Αριστεράς, οι Κύρκος και αείμνηστος Φλωράκης, αν και επισκέφτηκαν τον Ανδρέα στο Νοσοκομείο και έδειξαν διάθεση συνεργασίας, μετά από ένα λουκούλλειο δείπνο στην κατοικία Μητσοτάκη, σχημάτισαν με τη Δεξιά το έκτρωμα κυβέρνησης υπό τον Τζανή Τζανετάκη. Συμμετείχαν δε στο κυβερνητικό αυτό έκτρωμα και οι εκλεκτοί σύντροφοι Κωνσταντόπουλος και Κουβέλης. Επέτυχαν την παραπομπή Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, όπως και την παραπομπή Τσοβόλα και Κουτσόγιωργα. Και μάλιστα, ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, συμμετείχε στην παρωδία δίκης με τα περίφημα γουνάκια, που κατέληξε σε φιάσκο για όλους όσους κατηγόρησαν τον τότε Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Πριν τη διεξαγωγή της δίκης είχαμε άλλη μια εκλογική αναμέτρηση, το Νοέμβρη του 1989. Και πάλι με τις διερευνητικές εντολές είχε την ευκαιρία η Αριστερά να σχηματίσει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, να υπάρξει προγραμματική συμφωνία στα μείζονα θέματα, να προχωρούσε η συνεργασία των Αριστερών προοδευτικών κομμάτων της χώρας. Όμως, ούτε και τότε η Αριστερά δέχτηκε κάτι τέτοιο, αντί αυτού δε είχαμε το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας για ένα 4μηνο και ακολούθως εκλογές στις 9 Απρίλη του 1990, με το γνωστό αποτέλεσμα, δηλαδή το Μητσοτάκη πρωθυπουργό.
Η όλη ιστορία ξεκίνησε από τη διάθεση του ΠΑΣΟΚ, για το δικό του όφελος, να εφαρμόσει έναν αναλογικό εκλογικό νόμο. Με το νόμο αυτό, ενισχύονταν όλα τα κόμματα εις βάρος του πρώτου. Η Αριστερά είχε τη χρυσή ευκαιρία να δείξει ότι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει την υπέρβαση. Δεν το έκανε. Αντίθετα, έγινε το αριστερό δεκανίκι της Δεξιάς, διαμορφώνοντας κλίμα τελικής νίκης στις εκλογές του Απρίλη. Γιατί δεν το έκανε; Διότι επιθυμούσε τη διάλυση του ΠΑΣΟΚ και τον προσπορισμό ψήφων. Θυμάμαι πως όταν έλεγες «ΠΑΣΟΚ», σε αποκαλούσαν «κλέφτη». Και τότε ο ρόλος των ΜΜΕ ήταν εξαιρετικά σημαντικός. Η ραγδαία ανάπτυξη του εκδοτικού συγκροτήματος ΓΡΑΜΜΗ του Κοσκωτά και η έκδοση της εφημερίδας 24ΩΡΕΣ, προκάλεσε τριγμούς στο εκδοτικό κατεστημένο. Να μη λησμονούμε ότι η νέα εφημερίδα, σε πολύ σύντομο διάστημα, κατόρθωσε να συγκεντρώσει όλους τους καλούς δημοσιογράφους. ΕΘΝΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και ΤΑ ΝΕΑ έχαναν καθημερινά αναγνώστες. Πώς θα ανέκοπταν αυτή την πτώση; Με σκανδαλολογία ακατάσχετη! Δηλαδή, λάσπη προς κάθε κατεύθυνση! Και τότε το εκδοτικό κατεστημένο αγκάλιασε την Αριστερά, εις βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου. Και τότε το εκδοτικό κατεστημένο επέτυχε το στόχο του, που ήταν η δημιουργία ιδιωτικής τηλεόρασης. Όλα έγιναν επί τη βάσει συντονισμένου σχεδίου, που ήθελε το ΠΑΣΟΚ ικέτη των ΜΜΕ. Δεν επέτυχαν το στόχο τους, γιατί σύντομα ο Μητσοτάκης έδειξε το ποιος είναι. Με τον τρομονόμο, έστειλε στη φυλακή τους διευθυντές των εφημερίδων και ξεσηκώθηκαν οι πάντες!
Η περίοδος εκείνη αποτελεί πρόκληση για μελέτη από τον ιστορικό του μέλλοντος. Για το ρόλο των ΜΜΕ, το ρόλο της Αριστεράς, τη δολοφονία Μπακογιάννη και άλλα πολλά που τώρα μου διαφεύγουν. Φυσικά, ο Μητσοτάκης, έφτιαξε έναν καλπονοθετικό νόμο και με αυτόν έγιναν οι εκλογές του 1993, που επανέφεραν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ενδιάμεσα είχαμε τη διάλυση της Ενιαίας Αριστεράς, την επαναφορά του ΚΚΕ και την διαμόρφωση του Συνασπισμού, υπό την ηγεσία της Δαμανάκη.
Δε θα αναφερθώ στο χρονικό διάστημα από το 1993 μέχρι το 2004, γιατί είναι πολύ γνωστά τα γεγονότα. Το 2003 το ΠΑΣΟΚ φέρνει έναν εκλογικό νόμο, αυτόν με τον οποίο διεξήχθησαν οι τελευταίες εκλογές, ο οποίος ήταν επίσης αναλογικότερος. Με βάση αυτό το νόμο είδαμε να γιγαντώνεται η Αριστερά και να εισέρχεται στη Βουλή και ένα κόμμα, δεξιότερο της δεξιάς. Πάλι βλέπουμε μια περίεργη συμπεριφορά από πλευράς κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Τι διαπιστώνουμε; Ότι και πάλι επιδιώκεται η συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ προς όφελος του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε αλλαγή με την εκλογή του 33χρονου Τσίπρα. Πρόσφατες δημοσκοπήσεις κατέγραψαν εκτίναξη του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ στο 18%. Και πάλι οι Κασσάνδρες μίλησαν για διάλυση του ΠΑΣΟΚ, πως το νέο ΠΑΣΟΚ είναι εκτός ΠΑΣΟΚ και λέγεται ΣΥΡΙΖΑ κλπ.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, για μια ακόμη φορά, επιδιώκει προσέγγιση με την Αριστερά, με βάση προγραμματικές θέσεις. Για μια ακόμη φορά, όμως, διαπιστώνεται η αδυναμία διαλόγου από πλευράς Αριστεράς! Τραγικό; Αστείο; Και τα δυο μαζί; Εδώ ο νεοεκλεγείς αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, από το βήμα του Συνεδρίου τους, απαγόρευσε στους πολίτες του ΠΑΣΟΚ να αποκαλούνται Αριστεροί! Δηλαδή, φτάσαμε στο σημείο να αποφασίζει ένας άνθρωπος το ποιοι και αν είναι αριστεροί και να μοιράζει πιστοποιητικά Αριστεροφροσύνης!
Και έρχομαι στο σημείο του Δικομματισμού. Πράγματι, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν μια υποχώρηση του δικομματισμού στη χώρα μας. Τι σημαίνει αυτό; Δεν έχει επαναληφθεί στο παρελθόν κάτι αντίστοιχο; Έχει επαναληφθεί σε μικρότερο βαθμό. Όμως, πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τους λόγους που ο Συνασπισμός έφτασε στο 18%. Τι είπε και σε ποιο θέμα, που έδειξε να διαφοροποιείται επί της ουσίας; Διατύπωσε θέση για κάποιο από τα μείζονα ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία; ‘Η στα τηλεοπτικά παράθυρα προτιμά να είναι ο αντίλογος σε όλους; Προσωπικά, πιστεύω πως αποτελεί επικοινωνιακό τέχνασμα και δε με ανησυχεί. Όμως, καλό είναι για τους ανησυχούντες, να είναι ψύχραιμοι.
Πώς θα προκύψουν κυβερνήσεις συνεργασίας, όταν τα πλησιέστερα ιδεολογικά κόμματα ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΔΙΑΘΕΣΗ συνεργασίας; Πώς είναι δυνατόν, σε μια χώρα όπου οι επιχειρηματίες επιδιώκουν να διαφυλάττουν τα συμφέροντά τους, να μην διασφαλίσουν το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση; Μήπως οι κυβερνήσεις συνεργασίας αποτελούν για κάποιους την απαρχή του απόλυτου ελέγχου του πολιτικού σκηνικού; Και αν αυτό συμβαίνει στην Ιταλία, μη λησμονούμε ότι η γείτονα χώρα ανήκει στις 7 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και μπορεί να αντεπεξέλθει. Η μικρά πλην τιμία Ελλάς πώς θα το κατορθώσει;
Σήμερα, με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις και κατορθώνουν τα οργανωμένα συμφέροντα να έχουν τον έλεγχο της κατάστασης. Με τις κυβερνήσεις συνεργασίας, μήπως θα έχουμε πολιτικούς-μαριονέτες και υπηρέτες συμφερόντων;
Ο τηλεοπτικός πολίτης, που δίνει τηλεθέαση από 70-80% στο Λαζόπουλο, κρίνεται ώριμος για να ανοίξει την πόρτα σε κυβερνήσεις συνεργασίας; Είμαι πολύ επιφυλακτικός έως αρνητικός ως προς αυτό. Αλλά όλα μπορούμε να τα δούμε σε αυτή τη χώρα…
Γιάννης Γ. Αγγέλου
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου