Σε μια διαδρομή 45 χρόνων και επτάμισι μηνών (δε μου έρχεται το 46, τι να κάνω;), είναι φορές που αισθάνομαι πως τελικά δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό το ταξίδι. Είναι φορές, που μέσα από διάφορες διαδικασίες, συμπτώσεις, συγκυρίες, στιγμές, καταλαβαίνεις πως σε αυτό το ταξίδι υπάρχουν συνοδοιπόροι, συνάνθρωποι, σύμμαχοι στον αγώνα της καθημερινότητας.
Δεν έχουν περάσει καλά καλά 36 ώρες, από ένα περιστατικό, που αξιολόγησα και εκτίμησα σε μεγάλο βαθμό. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει ο καθένας, η σημερινή πραγματικότητα, με το κόστος ζωής να αυξάνεται κάθε ώρα, την οικονομική κρίση να διαλύει τον κοινωνικό ιστό στη χώρα μας, τον κάθε πολίτη να προσπαθεί να επιβιώσει, με όσα μέσα διαθέτει, το περιβάλλον καθημερινά να μας επισημαίνει πως κάθε αστοχία μας πλέον δεν επανορθώνεται, είναι σπουδαίο να αισθάνεσαι πως δεν ζεις σε ζούγκλα, αλλά δίπλα σε κάποιους ανθρώπους, που μπορεί να σκέφτονται όμοια με σένα.
Και τελικά, αυτό είναι η ποιότητα στη ζωή μας. Μια ποιότητα που ηθελημένα υποβαθμίζεται, στα πλαίσια της διαμόρφωσης νέων ισορροπιών, σε κοινωνία και ανθρώπους.
Αυτοί οι άνθρωποι, που είναι ίδιοι με όλους τους άλλους, ξεχωρίζουν από κάτι άλλο. Τους αναγνωρίζεις, από τον τρόπο που σου σφίγγουν το χέρι στην χειραψία, από τον τρόπο που σου μιλούν στο τηλέφωνο από τον τρόπο που γελάνε! Ναι! Ξέρουν να γελάνε, με έναν διαφορετικό τρόπο! Γελάνε με την καρδιά τους! Κι αν κάποια φορά σηκώνουν και λίγο περίεργα το φρύδι τους, σημάδι επιβεβαίωσης των όσων κάποια στιγμή είπαν (οποιαδήποτε ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική!!!) και εσύ στην πορεία τα συναντάς και τους δικαιώνεις, είναι γιατί πραγματικά ΘΕΛΟΥΝ να είναι οι γύρω τους χαρούμενοι!
Σε κάποιες άλλες εποχές μπορεί να τους ονόμαζαν "άγιους", "όσιους", "προφήτες", ή ό,τι άλλο. Σήμερα εγώ, αυτά τα πρόσωπα, τα ονομάζω φίλους. Ίσως, γιατί η έννοια της φιλίας έχει γίνει τόσο δυσδιάκριτη που για να την νιώσεις, πρέπει να περάσεις από πολλούς και διαφορετικούς στίβους εμποδίων.
Αυτά τα λίγα λόγια, αφιερωμένα σε δυο εκλεκτούς ανθρώπους, που με τιμά η φιλία τους. Λόγια αγάπης και καρδιάς, όπως αγάπη από την καρδιά τους δίνουν και οι ίδιοι...
Γιάννης Γ. Αγγέλου
Δεν έχουν περάσει καλά καλά 36 ώρες, από ένα περιστατικό, που αξιολόγησα και εκτίμησα σε μεγάλο βαθμό. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει ο καθένας, η σημερινή πραγματικότητα, με το κόστος ζωής να αυξάνεται κάθε ώρα, την οικονομική κρίση να διαλύει τον κοινωνικό ιστό στη χώρα μας, τον κάθε πολίτη να προσπαθεί να επιβιώσει, με όσα μέσα διαθέτει, το περιβάλλον καθημερινά να μας επισημαίνει πως κάθε αστοχία μας πλέον δεν επανορθώνεται, είναι σπουδαίο να αισθάνεσαι πως δεν ζεις σε ζούγκλα, αλλά δίπλα σε κάποιους ανθρώπους, που μπορεί να σκέφτονται όμοια με σένα.
Και τελικά, αυτό είναι η ποιότητα στη ζωή μας. Μια ποιότητα που ηθελημένα υποβαθμίζεται, στα πλαίσια της διαμόρφωσης νέων ισορροπιών, σε κοινωνία και ανθρώπους.
Αυτοί οι άνθρωποι, που είναι ίδιοι με όλους τους άλλους, ξεχωρίζουν από κάτι άλλο. Τους αναγνωρίζεις, από τον τρόπο που σου σφίγγουν το χέρι στην χειραψία, από τον τρόπο που σου μιλούν στο τηλέφωνο από τον τρόπο που γελάνε! Ναι! Ξέρουν να γελάνε, με έναν διαφορετικό τρόπο! Γελάνε με την καρδιά τους! Κι αν κάποια φορά σηκώνουν και λίγο περίεργα το φρύδι τους, σημάδι επιβεβαίωσης των όσων κάποια στιγμή είπαν (οποιαδήποτε ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική!!!) και εσύ στην πορεία τα συναντάς και τους δικαιώνεις, είναι γιατί πραγματικά ΘΕΛΟΥΝ να είναι οι γύρω τους χαρούμενοι!
Σε κάποιες άλλες εποχές μπορεί να τους ονόμαζαν "άγιους", "όσιους", "προφήτες", ή ό,τι άλλο. Σήμερα εγώ, αυτά τα πρόσωπα, τα ονομάζω φίλους. Ίσως, γιατί η έννοια της φιλίας έχει γίνει τόσο δυσδιάκριτη που για να την νιώσεις, πρέπει να περάσεις από πολλούς και διαφορετικούς στίβους εμποδίων.
Αυτά τα λίγα λόγια, αφιερωμένα σε δυο εκλεκτούς ανθρώπους, που με τιμά η φιλία τους. Λόγια αγάπης και καρδιάς, όπως αγάπη από την καρδιά τους δίνουν και οι ίδιοι...
Γιάννης Γ. Αγγέλου
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου