Μια αφορμή…

Σήμερα είχα τη χαρά ή την τύχη ή όπως αλλιώς θέλετε πέστε το, να διαβάσω για δεύτερη φορά το κείμενο καρδιάς ενός καλού φίλου, που δίνει (ή έδινε;) αγώνα ψυχής για το Κίνημα. Και μέσα από το κείμενό του, είδα όλους όσους ταυτίσαμε την τύχη και τη διαδρομή μας με έναν πολιτικό χώρο, από τον οποίο ΔΕΝ ΑΠΟΛΑΥΣΑΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΌ! Όλοι οι ρομαντικοί, που κάποια στιγμή μας έφερε η μοίρα κοντά, να αγωνιούμε για το ίδιο Κίνημα, οι ίδιοι όμοιοι στην καρδιά και την ψυχή άνθρωποι!
Κι αν κάτι απολαύσαμε, αυτό είναι η φιλία που μας απόμεινε και η εκτίμηση, για τη διαδρομή. Ίσως γιατί όλοι μας, πάψαμε να πιστεύουμε πως θα φτάσουμε στην Ιθάκη… Και μείναμε να απολαμβάνουμε τη διαδρομή, ρουφώντας τη ζωή στιγμή τη στιγμή.
Κυττάζω γύρω μου, παρατηρώ και σκέφτομαι. Μείναμε μόνοι… Και το πιο σημαντικό βρίσκεται εκεί που κανείς μας δεν προσέχει.
Χτες το απόγευμα πήρα άλλη μια απογοήτευση. Ήταν απογοήτευση διαρκείας. Όλα για την εικόνα; Όλα για το τώρα; Κι αν δε «βγει»; Τι θα απολογηθούμε αύριο; Μήπως «πετάμε» τη μπάλα στην εξέδρα;
Μα, αυτό είναι η πολιτική, γαμώτο; ‘Η μήπως αυτοί είναι οι πολιτικοί και τελικά δε μας αξίζουν;
Βγαίνοντας από το μετρό και προχωρώντας προς το χώρο στάθμευσης, ήθελα λίγο να με φυσήξει το αεράκι. Μαγιάτικο αεράκι δροσιάς και γλύκας. Με το αγιόκλημα να μπαίνει μέσα μου. Ήταν περίπου 9 και μισή, βράδυ.
Είχα αφήσει τους πάντες για να γευτώ μια αηδία! Και; Τι κέρδισα; Μια ακόμη απογοήτευση!
Κι εδώ να θυμηθώ το Νότη, αλλά πώς να του το πω; Θα μου πει με το γνωστό ύφος, με το φρύδι ελαφρά σηκωμένο και ένα ανθυπομειδίαμα «Σου τα έλεγα εγώ! Μακριά! Μείνε φίλος!»
Μόνο που δε θέλω ούτε φίλος! Να τρέξω μακριά, να μην ακούσω το παραμικρό για όλο αυτό το παραμύθι που παλεύει να το καταρρίψει ΕΝΑΣ, ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ! Γιατί, δυστυχώς, ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, είναι εικόνα! Και μόνο εικόνα!

Γιάννης Γ. Αγγέλου