Για τα όνειρα

Ο καιρός κυλά σα νερό. Ουδείς τόλμησε να τα βάλει με το χρόνο. Ουδείς...
Κι είναι οι μνήμες που μας ταξιδεύουν, καράβια που σαλπάρουν για αλλοτινούς καιρούς, με όρτσα τα πανιά και ούριο άνεμο. Και μετά; Τι; Θύμησες, που ανακατεύονται με πίκρες, με έρωτες, με πάθη, με λάθη, με την παιδικότητα που χάθηκε...
Πέρασαν 26 χρόνια από τότε... Πρωί Τετάρτης, 15/9/1982... Τότε, που άλλαξε τη ζωή του με μια κίνηση... Νωπή ακόμη η σκηνή. Μακριά μαλλιά, τζιν και ένα γαλάζιο polo. Μια τσάντα κρεμασμένη στον ώμο, να θυμίζει την αφετηρία... Δίπλα ο Θανάσης. Αυτός άντεξε λίγο κι έφυγε. Βία, βαναυσότητα, απανθρωπιά...
Πέρασαν 26 χρόνια από τη στιγμή που η μεταλλική πόρτα έκανε εκείνο το χαρακτηριστικό ήχο, αφήνοντας πίσω την οικογενειακή θαλπωρή, τα όνειρα, για κάποια άλλα όνειρα, όπως αυτός τα είχε πλάσει μέσα του. Έφτιαξε ένα όνειρο και μπήκε μέσα του για να το ζήσει. Το πίστεψε, το λάτρεψε, το στόλιζε με τα πιο όμορφα χρώματα...
Πριν 26 χρόνια, τέτοια μέρα, καθώς ο ήλιος ξεκινούσε το μακρύ ταξίδι της μέρας... Κι όμως, στάθηκε όπως έπρεπε στο όνειρό του. Ίσως, γιατί και τα όνειρα λατρεύουν όσους τα πιστεύουν.
Και σήμερα, 26 χρόνια αργότερα, παθιασμένος με τα ίδια, 26 χρόνια μεγαλύτερος, μα πάντα ονειροπόλος... Ίσως, γιατί τελικά τα όνειρα δικαιώνουν αυτούς που τα κάνουν...

ΓΓΑ