Σχολιάζω την επιστολή Σημίτη

Αγαπητέ Γιώργο,

Έλαβα το γράμμα σου. Θέλω να σου επισημάνω τα εξής:

Το ΠΑΣΟΚ από το 2004 και μετά έχασε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και το ποσοστό του στην απήχηση των ψηφοφόρων έχει μειωθεί δραστικά. Κάθε μέλος του ΠΑΣΟΚ, και ιδίως εγώ, έχει υποχρέωση να προβληματιστεί για την εξέλιξη αυτή.

Το ΠΑΣΟΚ είχε προτείνει παλαιότερα δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Η Συνθήκη που ψηφίσαμε δεν είναι Σύνταγμα. Θεωρήθηκε σε όλη την Ένωση και από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα ως μία από τις συνήθεις συνθήκες που δεν απαιτεί διαδικασίες όπως το Σύνταγμα. Αυτή η αρχή ακολουθήθηκε μέχρι τώρα από όλες τις χώρες.

Δεν πρόκειται να αρνηθώ τις ελευθερίες να λέω τη γνώμη μου και να μπορώ να επισημαίνω στην παράταξή μου πότε τα πράγματα πάνε καλά και πότε όχι. Γι' αυτό άλλωστε συμμετέχω στο ΠΑΣΟΚ.

Όσον αφορά τις δημοκρατικές διαδικασίες ξέρω καλά πότε υπάρχουν και πότε είναι πρόσχημα. Η ενότητα δεν σφυρηλατείται με συγκαλύψεις και ενοχοποιήσεις διαφωνούντων.

Σχετικά με τα όσα προτείνεις κάνε ό,τι νομίζεις. Εγώ θα πράττω αυτό που μου επιβάλλει η συνείδησή μου και αυτό που κρίνω ως καλό για τη χώρα.

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Κ. Σημίτης

Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την τελευταία κρίση που ξέσπασε στο ΠΑΣΟΚ, με αφορμή τη διαφωνία του Κ. Σημίτη σχετικά με τη διενέργεια δημοψηφίσματος περί κύρωσης της Συνθήκης της Λισαβόνας. Αποτέλεσμα της άρνησης αυτής ήταν η απομάκρυνσή του από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ. Ακολούθησε η παραπάνω επιστολή προς τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, που αποτελεί πρόκληση στην ιστορική μνήμη και δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη.

Στην πρώτη παράγραφο, ο πρώην πρωθυπουργός, αναφέρει ότι «το ΠΑΣΟΚ από το 2004 και μετά έχασε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και το ποσοστό του στην απήχηση των ψηφοφόρων έχει μειωθεί δραστικά».

Κάποιος οφείλει να υπενθυμίσει στον κο Σημίτη ότι το 2004, όταν και εσπευσμένα επεδίωξε να δώσει το ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου, βρισκόταν ήδη σε ραγδαία κάθοδο! Εκλήθη ο Παπανδρέου να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα της κυβέρνησης του Σημίτη, μιας σκληρής «δεξιάς» σε αντίληψη και πρακτικές κυβέρνησης, που προκάλεσε την μήνιν του κόσμου του ΠΑΣΟΚ. Τι να πρωτοθυμηθούμε από εκείνη την περίοδο; Την αλαζονεία των υπουργών; Την αδιαφορία των βουλευτών προς τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ; Τον διωγμό ανθρώπων του ΠΑΣΟΚ από τους τότε πρασινίσαντες που έφεραν τον τίτλο του «εκσυγχρονιστή»; Την αναλγησία του κράτους στην ακρίβεια που ήδη είχε αρχίσει να διαμορφώνεται εξαιρετικά απειλητική για τον πολίτη;

Φυσικά, ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, σε ανύποπτο χρόνο, είχε δηλώσει ότι «δεν θέλει να χάσει από τον Καραμανλή» και η μόνη ενδεδειγμένη λύση για να περιοριστεί η καταστροφή ήταν ο Παπανδρέου. Τι χαρακτηριστικά είχε ο Παπανδρέου; Νέος άνθρωπος, άφθαρτος, παρά τη μακρά κυβερνητική του εμπλοκή, με διεθνές κύρος, ευγενής, προσηνής. Εξάλλου, η συνεργασία τους τα τελευταία χρόνια, αλλά και ο τρόπος της διαδοχής στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, του εξασφάλιζε το δικαίωμα να έχει λόγο. Να μη λησμονούμε ότι ήδη οι εκλογικές λίστες του ΠΑΣΟΚ ήταν έτοιμες από το Νοέμβρη του 2003, μετά από στενή συνεργασία Σημίτη και Χρυσοχοϊδη, τότε Γραμματέα του Κινήματος. Άρα, ο Γιώργος, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, να επιλέξει καν την Κοινοβουλευτική του Ομάδα! Και όμως, αποδέχτηκε να άρει τον σταυρό του μαρτυρίου, μη υπολογίζοντας το κόστος, με πρώτο του μέλημα να παραμείνει το ΠΑΣΟΚ ενωμένο. Δηλαδή, τι; Να επωμιστεί ΟΛΑ ΤΑ ΒΑΡΗ των κυβερνήσεων Σημίτη, αποδεχόμενος το θαμπό δαχτυλίδι της διαδοχής! Συνεπώς, για ποιες ήττες ομιλεί ο πρώην πρωθυπουργός; Τις ήττες της Παράταξης, που ο ίδιος είχε ετοιμάσει! Και μη λησμονούμε, επίσης, ότι στις Ευρωεκλογές του 1999, το ΠΑΣΟΚ είχε χάσει! Όπως είχε γνωρίσει τη συντριβή και στις Νομαρχιακές-Δημοτικές εκλογές του 2002. Αυτό αποδεικνύει ότι ο κος Σημίτης είχε ήδη συνειδητοποιήσει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν «προχωρούσε» με τον ίδιο στην αρχηγία.

Ο εγωισμός του δεν του επέτρεψε να παραχωρήσει κυβέρνηση και κόμμα στον Παπανδρέου το καλοκαίρι του 2003, μετά την απολύτως επιτυχημένη Ελληνική Προεδρία της Ε.Ε.! Ήθελε να συμπληρώσει 8 χρόνια και να γίνει ο μακροβιότερος Πρωθυπουργός, αδιαφορώντας για την κατάσταση στην οποία πλέον είχε περιέλθει το ΠΑΣΟΚ! Το Μάρτη του 2004, το ΠΑΣΟΚ δεν γνώρισε μια εκλογική ήττα. Γνώρισε πρωτίστως μια ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΗΤΤΑ. Ο λαός έστελνε το ΠΑΣΟΚ στην εξέδρα, γιατί τα ίδια πρόσωπα του υπόσχονταν και πάλι ότι θα έπρατταν όσα είχαν λησμονήσει. Ουσιαστικά, άνοιγε έναν τεράστιο κύκλο εσωστρέφειας, από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει ακόμη και σήμερα, ως αποτέλεσμα του εγωισμού του κου Σημίτη…

Σε ότι αφορά τη συνέχεια της επιστολής, είναι γνωστό ότι ο κος Σημίτης, ΠΑΝΤΟΤΕ, ήθελε να έχει το δικαίωμα της γνώμης του, αρκεί αυτό το δικαίωμα να πρόκειται να τον ευνοήσει σε κάποιο χρόνο. Είναι γνωστή η στάση του απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως είναι γνωστή και η γνώμη του αείμνηστου Ανδρέα για το Σημίτη. Άνθρωπος του εαυτού του, ου η συγκυρίες τον οδήγησαν στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Ένας δεξιός πολιτικός με άποψη, που ήθελε με κάθε τρόπο να «ακούγεται». Αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων, όμως. Γιατί; Απλούστατα, ένας ηγέτης πρέπει να γνωρίζει ΚΑΙ να χάνει και όχι μόνο να κερδίζει. Γιατί η πολιτική, όπως και κάθε τομέας, έχει μέσα και την ήττα. Ο μεγάλος άνθρωπος στέκεται όρθιος απέναντι στην αναποδιά, όχι μόνο στη χαρά. Οι πράξεις του από το 2004 και μετά, δείχνουν μικροψυχία. Αλλά πρωτίστως, δείχνουν διάθεση να «κάψει» το ισχυρό χαρτί της Δημοκρατικής Παράταξης, τον Γιώργο Παπανδρέου.

«Όσον αφορά τις δημοκρατικές διαδικασίες ξέρω καλά πότε υπάρχουν και πότε είναι πρόσχημα. Η ενότητα δεν σφυρηλατείται με συγκαλύψεις και ενοχοποιήσεις διαφωνούντων.

Σχετικά με τα όσα προτείνεις κάνε ό,τι νομίζεις. Εγώ θα πράττω αυτό που μου επιβάλλει η συνείδησή μου και αυτό που κρίνω ως καλό για τη χώρα.»

Τι εννοεί ο πρώην πρωθυπουργός; Ότι στο ΠΑΣΟΚ, ειδικά επί ημερών Παπανδρέου, δεν υφίστανται δημοκρατικές διαδικασίες, ή ότι δεν υπάρχει μια πλειάδα διαφωνούντων στελεχών, τα οποία η ανοχή και δημοκρατική συνείδηση Παπανδρέου δεν τους έστειλε στα αζήτητα; Εννοεί ότι ο κάθε διαφωνών βρίσκεται σπίτι του; Από πότε και δεν το γνωρίζουμε όλοι όσοι βρισκόμαστε στις επάλξεις του Κινήματος; Μήπως δεν θέλει να θυμάται τι έπραξε ο ίδιος και τα εξαπτέρυγά του στην πρώτη σύγκλιση της Κ.Ο. αμέσως μετά τις ατυχείς εκλογές του Σεπτέμβρη 2007; Όταν σε ανοιχτά μικρόφωνα, έλεγε να προχωρήσουν στην αντικατάσταση Παπανδρέου; Γιατί; Και ο ίδιος ο Παπανδρέου, σεβόμενος, ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗ ΦΟΡΑ, την ενότητα, δεν απαίτησε ψηφοφορία και όποιος διαφωνούσε εκείνη τη στιγμή να διαγραφόταν; Ούτε αυτό σεβάστηκε ο κος Σημίτης, γιατί αυτό που τον ενδιέφερε ήταν το ΠΑΣΟΚ να μη σηκώσει κεφάλι! Άρα, τα περί συνείδησης να τα κρατήσει για τον εαυτό του. Και καλό θα κάνει να εγκαταλείψει την πολιτική σκηνή. Βρίσκεται ήδη στα 72 του χρόνια. Η πολιτική έχει ανάγκη ανανέωσης και όχι εμμονές σε πρόσωπα.

Σήμερα, το παραμυθάκι της ψευδεπίγραφης ενότητας πρέπει να τελειώσει. Ή με το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, ή σπίτι! Μέσες λύσεις και διαφωνίες δε χωρούν. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να υπάρξει κομματική πειθαρχία. Και η απομάκρυνση Σημίτη εύχομαι να είναι η αρχή. Το 10% ή 15% έχει τη προοπτική της νίκης. Η σημερινή αρρωστημένη κατάσταση των δήθεν ενωτικών κινήσεων, κρύβει παρακμή και ήττες. Και κυρίως; Κρύβει κάτω από το χαλί το χάλι!

Το ΠΑΣΟΚ έχει ένα τεράστιο χαρτί και αυτό λέγεται Γιώργος Παπανδρέου. Αυτόν πιστεύει ο κόσμος και όχι τους σάπιους και αργυρώνητους πολιτικούς. Άρα, ο Γιώργος Παπανδρέου, ΟΦΕΙΛΕΙ, πλέον, να ξεκαθαρίσει το ΠΑΣΟΚ από την κόπρο του Αυγείου. Η αρχή έγινε. Ας προχωρήσει βαθιά το μαχαίρι…

Γιάννης Γ. Αγγέλου