Καλό μήνα. Καλώς μας ήρθε και ο Οκτώβρης, ο δεύτερος μήνας του φθινοπώρου. Είναι ο μήνας που θα κορυφωθούν οι διεργασίες, πριν την αναμέτρηση της 11ης Νοεμβρίου. Καθώς περνάνε οι μέρες, αισθάνομαι περίεργα όμορφα.

Είναι η προεκλογική διαδικασία για την εκλογή Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ ; Είναι γιατί μετά από 25 χρόνια στις Ένοπλες Δυνάμεις, επιστρέφω στην ενεργό πολιτική με εφηβική διάθεση; Είναι γιατί πιστεύω τόσο βαθιά στη νίκη του Γιώργου; Είναι γιατί μετά από χρόνια, στα σπίτια μας, φίλων και συγγενών, όπου βρεθούμε, έχει επανέλθει η πολιτική κουβέντα στο προσκήνιο; Είναι γιατί Γιώργος Παπανδρέου έχει αλλάξει προς το καλύτερο και "ανεβαίνει" στη συνείδηση του κόσμου, διαμορφώνοντας ένα ρεύμα ότι περάσαμε στην περίοδο των αποφάσεων και των ρήξεων;

Όλα αυτά και άλλα τόσα με κάνουν να αισθάνομαι έτσι.

Σήμερα είχαμε την παρουσίαση της "Διακήρυξης Αρχών" από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ίσως, αν περιελάμβανε λιγότερες αιχμές κατά του Γιώργου Παπανδρέου, να ήταν περισσότερο πειστικός. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η συνέντευξή του στο ALTER. Πολλά "εγώ", κανένα "εμείς". Συνεχή χτυπήματα κάτω από τη μέση στον Γιώργο.

Θλίψη για την παράταξη.

Είναι ευτύχημα, όμως, να εμφανίζεται όλο και συχνότερα για την πλευρά μας. Αποδεικνύει περίτρανα ότι είναι επικίνδυνος, πρωτίστως για την παράταξη και κατ΄ επέκταση για τη χώρα.

Αν ήμουν δεξιός (λέμε καμιά ...... πότε πότε!) θα επέλεγα Βενιζέλο. Εύκολος αντίπαλος, φαφλατάς και κενός περιεχομένου. Αν και "άνθρωπος - ορχήστρα", όπως αυτάρεσκα δήλωσε στη συνέντευξή του, έχω την εντύπωση ότι θα περιορίσει το Κίνημα σε ρόλο κομπάρσου.

Και ο ίδιος, από τα απανωτά χτυπήματα, θα μαζευόταν. Όσο για το πώς τα κόμματα επιλέγουν αρχηγούς στην πατρίδα μας, είναι πολύ γνωστό. Το 1996 στάθηκε απέναντι στην εκλογή Σημίτη και στη συνέχεια έπεσε στην αγκαλιά του. Από το 2004 και μετά δε, εργαζόταν συστηματικά, για να ανακοινώσει τη υποψηφιότητά του, όταν και αν οι συνθήκες (ή οι "συνθήκες") θα του το επέτρεπαν.

Όλα κύλησαν όπως τα είχαν προσχεδιάσει και προγραμματίσει. Και την ίδια νύχτα των αποτελεσμάτων έδειξε τι τον ενδιέφερε. Η εξουσία!

Για κακή του τύχη, κάθε φορά που εκτίθεται, ο κόσμος απομακρύνεται από κοντά του. Γιατί ό λαός μας, με όλα του τα κακά και περίεργα, έχει αισθητήριο. Και ξέρει να υποστηρίζει αυτόν που αδικείται. Το απέδειξε περίτρανα με την υπόθεση της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου.

Θα το αποδείξει και τώρα με τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Υ.Γ. Γιατί πλέον ο Κακλαμάνης με γεμίζει απογοήτευση; Τον παρακολουθώ στη ΝΕΤ και αισθάνομαι τόσο άσχημα. Προσπαθεί να φανεί ως ο "Νέστωρ" της παράταξης. Αλλά δεν πείθει... Δεν μας πείθει πια...