27 Οκτωβρίου 2007 Κάτι προσωπικό...

Πέρασαν 127 ημέρες από τότε που υπέβαλα την αίτηση αποστρατείας μου. Ήταν 20/6, περίπου 10 το πρωί, όταν σηκώθηκα από το γραφείο μου, πήρα την προσωπική μου αναφορά και τις δυο υπεύθυνες δηλώσεις και με σίγουρο βήμα πήγα στη Γραμματεία για να πρωτοκολλήσει και να προωθήσει την αίτηση της αποστρατείας μου.

Πιθανόν για κάποιον που ανήκει σε άλλον επαγγελματικό χώρο, μια τέτοια κίνηση να μην έκανε εντύπωση. Φυσιολογική εξέλιξη, μετά από 25 χρόνια σε έναν εργασιακό χώρο, να αναζητήσει κάποιος την τύχη του αλλού. Ή να συνεχίσει σε αυτο τον επαγγελματικό χώρο, εξαντλώντας την κλίμακα των προαγωγών. Για όλους εμάς, όμως, που συνδέσαμε τη ζωή μας με το χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στα 25 χρόνια διαπιστώνεις ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι ένας εργασιακός χώρος. Είναι τρόπος ζωής, όταν ο οποιοσδήποτε ανώτερός σου έχει το δικαίωμα της τύχης σου στα χέρια του. Γιατί; Απλούστατα, με μια μετάθεση ή με μια σειρά μεταθέσεων, ανατρέπεται όλη η ζωή ενός ανθρώπου. Πλείστα όσα τα παραδείγματα στελεχών που βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να αποχωριστούν από την οικογένειά τους, γιατί η απρόσωπη "υπηρεσία", στα πλαίσια της "κάλυψης υπηρεσιακών αναγκών", τους υποχρέωνε να φύγουν. Σύζυγοι και παιδιά για τις Ένοπλες Δυνάμεις δεν υφίστανται. Πολλοί έλαβαν και απάντηση "να μην παντρευόσουν" ή "να μην έκανες παιδιά". Και τότε, κλείνεις τα μάτια, σηκώνεις το κεφάλι στον ουρανό και παρακαλάς να σου δώσει δύναμη να φτάσεις υγιής μέχρι τη στιγμή που θα μπορείς να φύγεις.

Εγώ είχα την τύχη να φτάσω μέχρι το τέλος αυτής της 25ετούς διαδρομής. Είμαι ευτυχής που έφτασα υγιής και με ξεκάθαρες απόψεις για το μέλλον, χωρίς την ανησυχία της επόμενης μέρας. Είμαι ευτυχής, γιατί μια μέρα πριν την υποβολή της αίτησης αποστρατείας μου, έκανα μια διάλεξη, στο τέλος της οποίας όλη η αίθουσα με χειροκρότησε επί πέντε λεπτά. Το τέλος μου συνοδεύτηκε από αυτό το παρατεταμένο χειροκρότημα, σαν σε αρτίστα.

Σήμερα είναι 27/10, παραμονή της εθνικής επετείου. Είναι η πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια, που δεν έχω άγχος για την αυριανή μέρα. Δεν είμαι αντιπροσωπεία στη Δοξολογία, δεν είμαι αντιπροσωπεία σε κάποια άλλη εκδήλωση, δε θα είμαι στην παρέλαση. Μετά από 25 χρόνια αυτό δεν είναι λίγο. Το άγχος της προηγούμενης μέρας για τα παράσημα, τη στολή, τα γάντια, το ξίφος...

Πέρασαν μόλις 127 μέρες... Η νοσταλγία αυτών των στιγμών μου δίνει την άνεση να χαμογελώ. Σίγουρα στην αυριανή παρέλαση, που όλοι θα προσέχουν και θα διαλαλούν το αξιόμαχο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, εγώ θα κάθομαι και θα περιμένω με αγωνία να δω την Στρατιωτικη Σχολή των Ευελπίδων Όχι για να κάνω τις κρίσεις μου, όχι για να συγκρίνω το τότε με το σήμερα. Αλλά, γιατί βλέποντας αυτά τα παιδιά να παρελαύνουν με τις μπλε στολές και το κίτρινο λοφίο, θα θυμηθώ τις δικές μου στιγμές και θα παρακαλέσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να είναι και αυτά δυνατά και υγιή και να φτάσουν όσο ψηλά επιθυμεί ο καθένας τους. Γιατί, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω Αξιωματικός. Το όνειρό μου το έκανα πραγματικότητα. Αν απογοητεύτηκα στην πορεία, αυτό οφείλεται στο ότι οι μεγάλοι έρωτες δεν οδηγούν πάντα σε επιτυχημένους γάμους. Και είναι καλό να χωρίζεις συναινετικά από το να σκοτώνεσαι στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Αποφασίζοντας να φύγω, όλα αυτά τα είχα σκεφτεί. Μόνο που δεν είχα υπολογίσει αυτή την τεράστια συναισθηματική εξάρτηση με το χώρο, με ό,τι λάτρεψα από μικρό παιδί. Δεν είχα υπολογίσει, πως κάθε φορά, σε κάθε παρέλαση, θα ταυτίζομαι με αυτά τα παιδιά με τις μπλε στολές και το κίτρινο λοφίο...