Από το κείμενο αυτό πέρασαν 19 μήνες. Απόψε το ξαναδιάβασα. Βλέπετε, ο φίλος μου ο Θόδωρος, εξακολουθεί να παραμένει επαναστάτης και κάθε λέξη ή φράση, είναι και μια ανατροπή.
Τότε, εκείνες τις μέρες, είμαστε μέσα στον κυκλώνα του προσυνεδριακού διαλόγου. Τότε, δίναμε την μάχη μας από το μετερίζι του ο καθένας, με μόνο στόχο να είμαστε παρόντες και να συμβάλλουμε στην Αλλαγή του Κινηματος που επιθυμούσε ο Γιώργος Παπανδρέου. Ναι, δεν είναι ντροπή να παραδέχομαι πως είμαι ΓεωργοΠαπανδρεικός! Είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να βρίσκεται δίπλα και όχι μακριά. Τιμά τον πολίτη με την παρουσία του ΠΑΝΤΟΥ. Είναι ΑΡΧΗΓΟΣ και όχι αρχηγίσκος, που άγεται και φέρεται από τα άνομα συμφέροντα. Αυτόν πίστεψα από την πρώτη στιγμή. Κυρίως, όμως, μετά τη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, της 16ης του Σεπτέμβρη του 2007. Εκείνη τη νύχτα, μέσα από την αγωνία για το αναμενόμενο ρεσάλτο, μίλησα με πάνω από 70 φίλους στο τηλέφωνο και τους ζητούσα να σταθούμε στο πλευρό του Παπανδρέου. Βρεθήκαμε μια χούφτα άνθρωποι, στο σύνολό μας αιρετικοί, όπως πολύ εύστοχα είπε χτες το βράδυ ο αγαπημένος φίλος μου Νότης. Ίσως, γιατί πιστεύαμε στα όνειρα, ίσως, γιατί γουστάρουμε να πλάθουμε όνειρα.
Είναι νύχτα Δευτέρας, λίγα λεπτά πριν περάσουμε στην Τρίτη. Πλέον σταματάμε να μετράμε μέρες και μετράμε ώρες. Ώρες, που το όνειρο θα πάρει σάρκα και οστά. Για την πατρίδα, για το λαό, για την κοινωνία....
Για τους λίγους, που τις πρώτες στιγμές είμαστε εκεί... Ο Θόδωρος, ο Νότης, Ο Δημήτρης, ο Γιάννης, εγώ.... Φίλοι πια, άγνωστοι, μεταξύ μας, τότε. Το κέρδος; Η φιλία μας! Γιατί, τελικά, αν κάτι έμεινε, είναι το ίδιο πάθος για τις ιδέες μας και η μοίρα που μας έφερε κοντά.
ΓΓΑ
Αναρτήσεις
Τεράστιες οι ελλείψεις φαρμάκων στη Βρετανία...
Πριν από 3 ώρες
7 σχόλια:
Γιάννη, τελικά δεν είμαστε "αιρετικοί", είμαστε ονειροπόλοι. Και όπως είπε ο πρόεδρος J.F.Kennedy : "χρειαζόμαστε συνεργάτες που να ονειρεύονται για πράγματα που δεν υπήρξαν ποτέ".
Ποιός είπε τελικά πως δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο ?
Θυμάμαι τα γκάλοπ, τα πρωτοσέλιδα, τα "παραιτήσου", τα "να τον ρίξουμε", τα γελάκια περι "ηλεκτρονικής διακυβέρνησης", περί "κοινωνίας πολιτών", περί "πράσινης ανάπτυξης"...
Θυμάμαι τα αρούρια να τρέχουν και τους λαγούς να κρύβονται... Τα μερόνυχτα στο πληκτρολόγιο, τον οργασμό του γραψίματος, τα γεμάτα τασάκια, τις ελπίδες, τα τηλέφωνα, την οργή, τα παιδιά του e-forum, την Νικολεττα, το Μήτσο.... τα χιλιόμετρα στους διαδρόμους του ΤΑΕΚWONDO, την πίκρα απο τους "συντρόφους", τους τσοπαναραίους, τους σφιγγοκωλάριους...
Απο την άλλη θες η συμπαντική νομοτέλεια, θες ο Θεός, θες η τύχη μας... μας έφερε όλους μαζί, μας έδωσε και ένα συνδετικό κρίκο δυνατό... ένα όραμα και έναν εκφραστή για αυτό... και τώρα ήρθε επιτέλους η ώρα το όνειρο που χτιζαμε σιγά σιγά να το δούμε να θεριεύει μπροστά μας...
Άξιζε και η δική μας γενια να κερδίσει ένα στοίχημα.
και τελικά...(κλείνω όπως άρχισα) ο κόσμος αλλάζει μαλακες μου... φτάνει να το πιστέψετε και να μην τους το χαρίσετε...
Βρισκόμαστε σε μια φάση, ιστορικά, που μοιάζει με αυτήν, πριν 28 χρόνια. Τότε που ο αείμνηστος Ανδρέας μετέφερε σε κάθε άκρη της Ελλάδας το όραμα της ΑΛΑΓΗΣ! Και σήμερα, όπως και τότε, περιμένουμε το βράδυ της Κυριακής να πιάσει λιμάνι το καράβι ΕΛΠΙΔΑ που φέρνει τον Γιώργο Παπανδρέου. Περιμένουμε καρτερικά, περιμένουμε με αγωνία. Έρχεται ο Κυβερνήτης Γιώργος Παπανδρέου. Είμαστε έτοιμοι από καιρό, να τον υποδεχτούμε. Με την ίδια λαχτάρα, όπως πάντα! Όπως πριν 2 χρόνια, όπως το 2004.... Τώρα ΕΡΧΕΤΑΙ! Και αυτό δεν αλλάζει! Με ΤΙΠΟΤΑ!
Γεια σας, σύντροφοι!
Το ίδιο με σας, πολύ πιο μοναχική εδώ που μένω… σας «γνώρισα» από τα γραπτά σας, είχαμε τον ίδιο πόνο, σας συνάντησα στο συνέδριο… σας διαβάσω συνέχεια.
Έχω την ίδια ήρεμη δύναμη μέσα μου, την οποία την ονομάζω Αγάπη για τον Άνθρωπο.
Και τώρα είμαστε πάλι εδώ, με την Ελπίδα ότι τα όνειρα είναι εφικτά, αρκεί να το θέλουμε. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ.
Καλό μας αγώνα και με την νίκη! Περιμένω να τα πούμε από κοντά…
Γεια σου ρε Κάρμεν,
Πως να ξεχάσω εκείνες τις μέρες του συνεδρίου... πως να ξεχάσω εκείνο τον έρμο ταξιτζή, θυμάσαι.... ?
Τα θυμάμαι σαν να ήταν χθες.
Αυτό που δεν ξέρεις είναι ότι ξέχασα να φάω 3 μέρες. Ένιωσα D Άrtagnan. Ήθελα να οργώσω όλη την Ελλάδα, ήθελα να μιλήσω στο συνέδριο. Ένιωσα περικυκλωμένη και αποκομμένη… και ξαφνικά σας συνάντησα εκεί, στο ίδιο ξενοδοχείο, απελπισμένη στην προσπάθεια μου για να βρω ένα ταξί που να με πάει γρήγορα να δω τον Πρόεδρο. Έτσι σε συνάντησα εσένα, Θεόδωρε, παρόλο που σε «γνώρισα» από το dialogo.Μου γνώρισες τον Γιάννη… Έτσι δεν ένιωσα μόνη ξαφνικά, μετά… όλα τα άλλα έτσι όπως ξέρεις, μάλλον.
Και πάλι εδώ. Όπως πάντα.
Χαιρετισμούς στην Ρόδο και στην Ομιλία του στον Γιάννη Ραγκούση.
Υ.Γ. Να μου φιλήσεις τα κορίτσια σου.
Έρχεται! Το καράβι ΕΛΠΙΔΑ, που φέρνει τον Γιώργο Παπανδρέου, πιάνει λιμάνι! Σύντροφοι, ελάτε όλοι μαζί να υποδεχτούμε τον Πρωθυπουργό της Νέας Εποχής, Γιώργο Παπανδρέου.
Θυμηθείτε τι περάσαμε, νιώστε δυνατά και πάμε πάλι από την αρχή! Σήμερα, που τα όνειρα παίρνουν σάρκα και οστά!
Δημοσίευση σχολίου