Είμαι "Γιώργος" και όχι απλά Πασοκ (χωρίς φόβο και πάθος)

Από το κείμενο αυτό πέρασαν 19 μήνες. Απόψε το ξαναδιάβασα. Βλέπετε, ο φίλος μου ο Θόδωρος, εξακολουθεί να παραμένει επαναστάτης και κάθε λέξη ή φράση, είναι και μια ανατροπή.
Τότε, εκείνες τις μέρες, είμαστε μέσα στον κυκλώνα του προσυνεδριακού διαλόγου. Τότε, δίναμε την μάχη μας από το μετερίζι του ο καθένας, με μόνο στόχο να είμαστε παρόντες και να συμβάλλουμε στην Αλλαγή του Κινηματος που επιθυμούσε ο Γιώργος Παπανδρέου. Ναι, δεν είναι ντροπή να παραδέχομαι πως είμαι ΓεωργοΠαπανδρεικός! Είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να βρίσκεται δίπλα και όχι μακριά. Τιμά τον πολίτη με την παρουσία του ΠΑΝΤΟΥ. Είναι ΑΡΧΗΓΟΣ και όχι αρχηγίσκος, που άγεται και φέρεται από τα άνομα συμφέροντα. Αυτόν πίστεψα από την πρώτη στιγμή. Κυρίως, όμως, μετά τη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, της 16ης του Σεπτέμβρη του 2007. Εκείνη τη νύχτα, μέσα από την αγωνία για το αναμενόμενο ρεσάλτο, μίλησα με πάνω από 70 φίλους στο τηλέφωνο και τους ζητούσα να σταθούμε στο πλευρό του Παπανδρέου. Βρεθήκαμε μια χούφτα άνθρωποι, στο σύνολό μας αιρετικοί, όπως πολύ εύστοχα είπε χτες το βράδυ ο αγαπημένος φίλος μου Νότης. Ίσως, γιατί πιστεύαμε στα όνειρα, ίσως, γιατί γουστάρουμε να πλάθουμε όνειρα.
Είναι νύχτα Δευτέρας, λίγα λεπτά πριν περάσουμε στην Τρίτη. Πλέον σταματάμε να μετράμε μέρες και μετράμε ώρες. Ώρες, που το όνειρο θα πάρει σάρκα και οστά. Για την πατρίδα, για το λαό, για την κοινωνία....
Για τους λίγους, που τις πρώτες στιγμές είμαστε εκεί... Ο Θόδωρος, ο Νότης, Ο Δημήτρης, ο Γιάννης, εγώ.... Φίλοι πια, άγνωστοι, μεταξύ μας, τότε. Το κέρδος; Η φιλία μας! Γιατί, τελικά, αν κάτι έμεινε, είναι το ίδιο πάθος για τις ιδέες μας και η μοίρα που μας έφερε κοντά.

ΓΓΑ