Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2007

Το ταξίδι στο όνειρο...

Σήμερα, Παρασκευή 9/11, δυο μέρες πριν από τη μάχη της κάλπης της Κυριακής, αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ σε όλο αυτό το διάστημα που πέρασε.Είναι γεγονός ότι το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών με πίκρανε πολύ. Η αναμονή των δηλώσεων του Παπανδρέου μου έδωσαν το χρονικό περιθώριο να μιλήσω με πολλούς φίλους και να τους δώσω το στίγμα πως πρέπει να μείνουμε κοντά στον Πρόεδρο, μη έχοντας γνώση του τι επρόκειτο να συμβεί. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, εν πολλοίς, δικαίωσαν την κίνησή μου αυτή. Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αμέσως μετά την οριστικοποίηση του αποτελέσματος, που χάριζε μια ισχνή πλειοψηφία στη Δεξιά και βύθιζε το Κίνημα σε μια μεγάλη κρίση εσωστρέφειας, έκανε κάποιες τυπικές δηλώσεις και ταυτόχρονα ζήτησε την ανανέωση της εντολής στο πρόσωπό του, αντιλαμβανόμενος πλέον ότι η κατάσταση του ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει σε ώρα μηδέν.
Λίγο μετά, έκπληκτος κι εγώ, όπως το σύνολο του ελληνικού λαού, παρακολούθησα τη δήλωση του Βενιζέλου, που προτίμησε να την πραγματοποιήσει από το μέγαρο του ΖΑΠΠΕΙΟΥ, λίγο μετά τις δηλώσεις του Καραμανλή. Ουσιαστικά, η παρουσία του στον ίδιο χώρο, έδωσε το δικαίωμα σε κάποιους δημοσιογράφους να του στήσουν το προφίλ του "Αντι-Καραμανλή"!Από τότε έγιναν πολλά. Και είναι αλήθεια, πως σε όλο αυτό το διάστημα, γνώρισα φίλους, επανασυνδέθηκα με άλλους παλιούς συντρόφους, αρχίσαμε όλοι να ασχολούμαστε με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ! Ναι, με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ που είχαμε ξεχάσει σε κάποιο παλιό σεντούκι, που την είχαμε καταχωνιάσει, γιατί ντρεπόμαστε να τη βγάλουμε στο φως, αφού όλο το κλίμα, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, δεν είχαν χώρο γι΄αυτήν.
Ξαφνικά, μέσα σε μια νύχτα ήττας και καταχνιάς, φάνηκε ένα μικρό, αχνό φως, στην άκρη μακριά. Και το ακολούθησα χωρίς να ντρέπομαι, χωρίς να φοβάμαι, χωρίς να έχω έστω και έναν δισταγμό. Στην πορεία βρεθήκαμε πολλοί, πιαστήκαμε χέρι χέρι και σαν τα τότε χρόνια, κάπου 30 πίσω, προχωρήσαμε μαζί.Ήταν η ώρα, η στιγμή, το περίφημο timing!
Επιβιβαστήκαμε στο πλοίο, μοιράσαμε ρόλους, αφήσαμε πίσω κάθε τι παλιό και σαλπάραμε. Ανοιχτήκαμε στο πέλαγος του Διαδικτύου, γνωρίσαμε νέα λιμάνια, αψηφήσαμε Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, λατρέψαμε την αρμύρα των δακρύων μας, κάθε φορά που πιάναμε και λίγο από το στόχο μας.Πάνω από όλα, όμως, διαπίστωνα κάτι πολύ μεγάλο. Πως ο κόσμος είχε ανάγκη από ένα ΠΑΣΟΚ ισχυρό, καθαρό, ενωμένο στη βάση του και περήφανο. Ένα ΠΑΣΟΚ, που πέρα και πάνω από όλα, θα διαμόρφωνε το περιβάλλον για να κινηθεί σε νέους δρόμους και άλλες κατευθύνσεις.
Όλο αυτό το ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Η μεγάλη μου χαρά είναι πως το έζησα από μέσα. Ήμουν στο καράβι και θέλησα κι εγώ με τις δυνάμεις μου να δώσω ότι μπορούσα για το ταξίδι. Τα μεγάφωνα ανακοινώνουν την άφιξη στο λιμάνι. Ετοιμάζουμε τις αποσκευές μας, γιατί τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Με την αποβίβαση, οφείλουμε όλοι να σταθούε δίπλα στον Πρόεδρο. Το λιμάνι της νίκης δεν πρόκειται να μας προσφέρει κάτι, αν δε βάλουμε τα δυνατά μας να προχωρήσουμε μέσα, στην ενδοχώρα. Γιατί εκεί είναι ο τελικός προορισμός μας. Μόνο που και για εκεί θα είναι ένα άλλο ταξίδι.
Θα ήθελα, λίγο πριν κλείσω, να ευχαριστήσω τους φίλους της Λέσχης, τους συντρόφους από το Δίκτυο Αυτο-οργάνωσης, τους συντρόφους στο Χολαργό, όλους όσους συντρόφεψαν το θαλασσινό ταξίδι. Οφείλουμε να μείνουμε εδώ και μετά, με ρόλο σοβαρό στη διατύπωση πολιτικών, που θα ενισχύουν τις θέσεις μας. Το ΠΑΣΟΚ και ειδικά ο Γιώργος Παπανδρέου, μας θέλουν ΕΔΩ. Και θα είμαστε εδώ. Γιατί η πορεία θα είναι σκληρή, με παγίδες και νάρκες, με κωλύματα κάθε είδους. Όμως, πρέπει να προχωρήσουμε και να νικήσουμε. Να νικάμε κάθε μέρα σε κάθε μάχη. Για να έχουμε το δικαίωμα να λέμε πως "είμαστε κι εμείς εκεί". Για να έχουμε το δικαίωμα να κρίνουμε, να αναθεωρούμε, να σχεδιάζουμε και να συνεχίζουμε. Καλό αγώνα σύντροφοι. Και να μη λησμονούμε, πως η μεγάλη νίκη είναι πάντα η επόμενη...

Δεν υπάρχουν σχόλια: