Πρώτη Μαΐου σήμερα, η περίφημη Εργατική Πρωτομαγιά.
Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή, η Πρωτομαγιά, ως εργατική εορτή, καθιερώθηκε στις 20/7/1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς), στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το 8ωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας και κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας.
Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893 στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο κι εργάσιμη και έτσι αποφασίστηκε ο εορτασμός να πραγματοποιηθεί την Κυριακή, 2 Μαΐου, για να έχει μαζικό χαρακτήρα.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο μύλο της ιστορίας.
Οι συγκεντρώσεις απέκτησαν μεγάλη αίγλη τα χρόνια αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση. Ιδιαίτερα, την 1η Μαΐου 1976, τότε που τα ξημερώματα σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Τα επόμενα χρόνια στον εορτασμό ακουγόταν και το όνομα του μεγαλύτερου εχθρού της Χούντας, του ανθρώπου, που αψηφώντας τον κίνδυνο, προσπάθησε να δολοφονήσει τον παντοδύναμο δικτάτορα στις 13/8/1968.
Η μνήμη σε αυτή τη χώρα, τις περισσότερες φορές, ασθενεί γρήγορα.
Σήμερα, για άλλη μια χρονιά, πραγματοποιούνται οι καθιερωμένες συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας. 33, όμως, χρόνια αργότερα, λίγοι θυμόμαστε τον Αλέξανδρο Παναγούλη. Κι αν πέρυσι μαζευτήκαμε μια χούφτα άνθρωποι και στη μνήμη του αποφασίσαμε να δράσουμε, αντί να διαδηλώσουμε εις ώτα μη ακουόντων, φέτος παραμένουμε σιωπηλοί, τιμώντας τη μνήμη του κατά μόνας.
Η Εργατική Πρωτομαγιά και οι αγώνες των εργαζομένων σήμερα ΔΕΝ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές και τους σφετεριστές των εργατικών αγώνων. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι κατ΄έτος συγκεντρώσεις μειώνονται θεαματικά σε όγκο. Οι εργαζόμενοι προτιμούν την απουσία, αντιδρώντας στο συνδικαλιστικό κατεστημένο.
Πώς θα μπορούσαμε και πάλι να αναστήσουμε την Εργατική Πρωτομαγιά; Με δράσεις για το Περιβάλλον, για τον άνθρωπο, για την κοινωνία. Η αποστροφή του λαού στις αδιέξοδες συγκεντρώσεις πρέπει να προβληματίσει. Όμως, πως να προβληματίσει όλους τους αργόμισθους συνδικαλιστές;
ΓΓΑ
Αναρτήσεις
Δεκάδες συνταξιούχοι «φώναξαν» για μια ζωή με αξιοπρέπεια
Πριν από 13 ώρες
2 σχόλια:
Μου αρεσε ιδιαιερα η αναφορα σου στον ρολο των σημερινων συνδικαλιστων...
Νότη μου, ο Καλλέργης, το 1893, περίμενε 7 μήνες για να δώσει ένα ψήφισμα στον τότε Πρόεδρο της Βουλής και μάλιστα, επειδή διαμαρτυρήθηκε μεγαλοφώνως για την καθυστέρηση της ανάγνωσης του ψηφίσματος από τον Πρόεδρο, ο Πρόεδρος έδωσε εντολή να τον συλλάβουν. Τα τότε όργανα της τάξης, από υπερβάλλοντα, όπως πάντοτε, ζήλο τον χτύπησαν άσχημα, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε από 2 μέρες. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών στις 9/12/1893. Ποιος εκ των κατ΄επάγγελμα συνδικαλιστών συγκρούεται σήμερα με το ίδιο το Κράτος; Πώς ο εργαζόμενος να δείξει πίστη στους καλομαθημένους εργατοπατέρες;
Γι αυτό και εγκαταλείπει τις μαζικές κινητοποιήσεις και προτιμά τη σιωπηρή διαμαρτυρία. Τελικά, μήπως οι εργατοπατέρες είναι μια σημαντικότατη παράμετρος απογοήτευσης του κόσμου από την πολιτική; Να άλλο ένα στοίχημα για τον Επόμενο Πρωθυπουργό.
Δημοσίευση σχολίου