Πριν 15 χρόνια...

Ήταν Μεγάλη Δευτέρα πρωί, ώρα 9.15. Η είδηση της απώλειας, αν και αναμενόμενη, βύθισε στο πένθος όλους μας. Ξέραμε πως κάποια στιγμή και αυτό θα συνέβαινε. Ξέραμε πως θα έφευγε, όμως εκέινη τη στιγμή ήταν αδύνατο να το πιστέψουμε.
Ήδη από τον Γενάρη του 1992, οπότε και ανακοίνωσε την αρρώστια του, είχε δώσει την πρώτη του μάχη και είχε βγει νικητής. Και είναι οι φορές που θέλεις πάντα τέτοιοι άνθρωποι να βγαίνουν νικητές. 'Ομως, η πάλη με τον Άδη, στα μαρμαρένια αλώνια, για μια ακόμη φορά ανέδειξε νικητή τον Άδη...
Κι έτσι, ο Γιώργος Γεννηματάς, έκλεισε για πάντα τα μάτια του και αναχώρησε για τα περιβόλια του ουρανού, αφήνοντας πίσω του μια Ελλάδα φτωχότερη από έναν άνθρωπο με ήθος και αγωνιστικότητα...
Η μέρα είναι ιδιαίτερα φορτισμένη για μένα, καθώς είχα την τύχη να τον γνωρίσω. Ίσως, αν ζούσε, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Ήταν πατριώτης, αγωνιστής, σύντροφος. Ήταν ενωτικός και όχι εξουσιαστής. Ήξερε να πλησιάζει τον άνθρωπο και οι άνθρωποι του ανταπεδιδαν την αγάπη τους. Ήξερε να δίνεται και να αντιλαμβάνεται. Είχε όραμα και δεν το έκρυψε...
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο μεγάλο απόντα, άνθρωπο και πολιτικό, Γιώργο Γεννηματά. Η παρουσία του ίσως να έδειχνε στη χώρα μας έναν άλλο δρόμο. Ίσως...


ΓΓΑ