Κατευόδιο

Άργησα να γράψω. Ίσως και να μην ήθελα να γράψω για όσα συνέβησαν τις προηγούμενες μέρες. Ο τραγικός χαμός του Αλέξη, οι πορείες, οι καταστροφές, το πολεμικό περιβάλλον, οι αθλιότητες, η κυβερνητική ανεπάρκεια, μου έδωσαν ένα πλήθος ευκαιριών να διατυπώσω τη γνώμη μου. Όμως, είναι φορές, που ξεκινάς να γράψεις και κάτι σε συγκρατεί. Να είναι η ίδια η φύση, που σταματά το χέρι; Ή η καλά θαμμένη παιδικότητά μας; Ποιος ξέρει; Μπορεί ένα από αυτά, ή και τα δυο μαζί, ή άλλα πολλά.
Σήμερα, ο Αλέξης ήδη βρίσκεται στο μπαλκόνι του ουρανού και μας κυττάζει από εκεί, χαμογελώντας με τη φρεσκάδα των 15 Μαΐων, που θα παραμείνει αιώνια φρεσκάδα, για όλα τα παιδιά της ηλικίας του, για όλα τα παιδιά της νιότης του. Χαμογελά και συγχωρεί και δίνει ένα άλλο νόημα στο "παραμύθι" της γενιάς του. Χαμογελά, καθώς κατάφερε να μας σηκώσει όλους από τον καναπέ της λήθης και να μας βγάλει σε δρόμους και πλατείες και να πούμε "ήμουν κι εγώ εκεί", δίπλα στη νιότη του 2008. Να νιώσουμε κι εμείς λίγο νιότη, να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε, από πού ξεκινήσαμε, πού φτάσαμε, ποιος ήταν ο δρόμος για τη δική μας Ιθάκη.
Δε θα ήθελα να εκφράσω την οδύνη μου και τον αποτροπιασμό μου. Κοινότυπα και σιχαμένα, όλα αυτά, καθώς διατυπώθηκαν όλες τις προηγούμενες μέρες από πρόσωπα που όπλισαν το χέρι του φονιά.
Άλλο θέλω, άλλα θέλω. Να συλλυπηθώ τη μάνα και τον πατέρα του αγοριού. Βουβά, χωρίς λόγια. Και να ευχαριστήσω τον Αλέξη γιατί ο άδικος χαμός του, μου έδωσε να καταλάβω για μια ακόμη φορά, πράγματα και καταστάσεις που δεν ήθελα να θυμάμαι. Το αστυνομικό κράτος, το κράτος της δεξιάς, την δεξιά αντίληψη σε όποιο χώρο κι αν ανήκει. Γιατί η δεξιά αντίληψη δεν έχει κόμμα, είναι υπερκομματική και διαχρονική. Και απέναντι σε αυτή την αντίληψη πρέπει να σταθούμε, σε αυτή τη νοοτροπία, σε αυτό τον τρόπο σκέψης και δράσης.
Κουράγιο μάνα, κουράγιο πατέρα του αδικοχαμένου Αλέξη. Σκεφτείτε πως το δικό σας βλαστάρι έγινε η αφορμή να δείξει το παρακράτος της κρατικής βίας το πρόσωπό του. Πέταξε το μανδύα του σοβαρού και κυκλοφορεί πλέον ολόγυμνο, περιφερόμενο με δακρυγόνα στα χέρια, με γκλομπς, χτυπώντας αλύπητα στα στενά της Αθήνας, εκεί που δεν υπάρχουν κάμερες, κάθε νεαρό που έβρισκαν.
Ο Αλέξης, ο Αλέξης σας, είναι και δικός μας. Δεν ανήκει μόνο σε σας, αλλά στη γενιά του. Ανήκει στη γενιά των νέων αγώνων, στη γενιά που διαδηλώνει και καλύτερη παιδεία, για καλύτερο κράτος, για ανθρώπινη κοινωνία. Ανήκει στη γενιά που διεκδικεί το δικό της όνειρο για ένα καλύτερο αύριο. Και γι αυτό δεν θα ξεχαστεί. Είναι ένα νέο σύμβολο, το θύμα της αναίτιας κρατικής βίας.
Καλή αντάμωση Αλέξη.

Γιάννης Γ. Αγγέλου