17 Νοέμβρη 1973

Μια μια οι σταγόνες του χρόνου, ήδη έφτασαν να μετράνε 35 χρόνια από εκείνη τη συγκλονιστική περίοδο, από εκείνη τη μοναδική νύχτα. Κι αν τα χρόνια περνάνε, η μνήμη στέκεται πάντα για λίγο εκεί, σε κείνες τις ώρες, όπου έμελλε να αλλάξουν την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Κείνες τις ώρες, που νομίζεις ότι το ρολόι του χρόνου σταματά και αρχίζει να μετρά αντίστροφα. Τις ώρες που κάποιοι, με μακριά μαλλιά και γένια και στρατιωτικά αμπέχονα, γνήσιοι απόγονοι των πιο λαμπρών σελίδων της πατρίδας μας, εμπνευσμένοι από τον αγώνα του Τσε και των κινημάτων στη Λατινική Αμερική, από το Μάη του '68 στη Γαλλία, αποφάσιζαν να δουν το πράγμα λίγο διαφορετικά. Γέμισαν τους δρόμους με συνθήματα, με την παρουσία τους, με τραγούδια και όνειρα. Ήθελαν να γκρεμίσουν και να χτίσουν ξανά το καινούργιο παραμύθι τους. Ήθελαν να αναπνεύσουν ελεύθερα, σε μια πατρίδα που στέναζε. Κάθε αέρας λευτεριάς πνιγόταν στα κρατητήρια, στα κολαστήρια της Χούντας.
Μια μια οι φωνές μέσα από το Πολυτεχνείο, από τον ραδιοφωνικό σταθμό, που εξέπεμπε στους 1050 χιλιόκυκλους. Μηνύματα, συνθήματα, εκκλήσεις για βοήθεια. Κοσμοσυρροή. Ο λαός της Αθήνας, ο ελληνικός λαός, έλαβε το μήνυμα και έτρεχε εκεί, στο νέο βωμό της Ελευθερίας.
Κι αν η ιστορία μιλήσει για Μαραθώνες και Σαλαμίνες, για Δερβενάκι και Οχυρά του Ρούπελ, στέκει και κλίνει το γόνυ ευλαβικά και στο Πολυτεχνείο, ως το τελευταίο χρονικά στοιχείο ηρωισμού.
Πέρασαν 35 χρόνια. Ήμουν 11 και είμαι 46. Και πλέον, έχω το δικαίωμα να πω πως πρέπει όλοι εμείς, που ζήσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτό το τριήμερο, να μην είμαστε παρόντες εκεί. Ας αφήσουμε τα νιάτα της Πατρίδας μας, με τα δικά τους οράματα, να ζήσουν το δικό τους παραμύθι. Ας μη μολύνουμε άλλο τη φρεσκάδα της νιότης τους και ας τους δώσουμε τη χαρά να φωνάξουν για τα αιτήματα του δικού τους καιρού, χωρίς εμάς.
Κι εμείς, ας αναλογιστούμε τι πράξαμε ή τι παραλείψαμε να πράξουμε. Είναι, εξάλλου τόσο πολλά αυτά, που φροντίσαμε να τα κρύψουμε κάτω από το χαλί της ιστορίας...