Καλημέρα Ελλάδα!

Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας, στο δίλημμα ένοχος ή βλάξ, προτιμά το δεύτερο και ΟΛΟΙ οι βουλευτές του ΟΡΘΙΟΙ τον χειροκροτούν, τότε δε χρειάζεται κάτι περισσότερο για να καταλάβουμε ότι είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Είναι σοφή η ρήση πως ο κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του αρμόζει. Και στη χώρα αυτή, εδώ και μια 5ετία, της αρμόζει ο Καραμανλής. Ξεκαθαρίζω πως δεν έχω κάτι προσωπικό με τον άνθρωπο. Με ενοχλεί αφόρητα ο πολιτικός. Αν ποτέ ο Καραμανλής υπήρξε πολιτικός...
Μέχρι τις εκλογές του 2000, αντ΄ αυτού ήταν ο σημερινός υπουργός τουρισμού, Άρης Σπηλιωτόπουλος. Από τον Αύγουστο και μετά, το ρόλο αυτό ανέλαβε ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος. Και επέτυχε, με διάφορες αλχημείες και την προοιμιακή του σχέση με τον τύπο, να λανσάρει τον Καραμανλή, ως τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΑΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ ΗΓΕΤΗ, που θα κυβερνά τη χώρα μέχρι να βαρεθεί!!! Είχε και τη χαρά απέναντί του να έχει ένα ΠΑΣΟΚ βυθισμένο στην εσωστρέφεια που το οδηγούσαν σε διαδοχικές ήττες στις εκλογικές αναμετρήσεις (εθνικές εκλογές 2004, 2008, ευρωεκλογές 2004 και νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές 2006), με τη συνεχή αμφισβήτηση του Γιώργου Παπανδρέου από μια μεθοδευμένη και ενορχηστρωμένη υποβάθμισή του και νια πώς φτιάχτηκε ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ!!!
Η αποδόμηση Καραμανλή άρχισε λίγο πριν τη συνέντευξη στη ΔΕΘ. Η συνέντευξη στη ΔΕΘ ήταν το κερασάκι στην τούρτα και ο βασιλιάς άρχισε πλέον να φαίνεται τόσο γυμνός! Από τότε και μετά, η χώρα μοιάζει ακυβέρνητη. Παραιτήθηκε και ο σκιώδης πρωθυπουργός ή πρωθυπουργός του παρασκηνίου, Θεόδωρος Ρουσόπουλος και να το απόλυτο ξεβράκωμα της κυβερνητικής παράταξης. Γιατί ο Ρουσόπουλος επέτυχε το ακατόρθωτο. Να κατεβάσει τον πύχη των προσδοκιών της χώρας και να δώσει ελπίδα σε κάθε άνθρωπο με στοιχειώδη κοινωνική ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ μόρφωση, να πιστεύει ότι θα κυβερνήσει τη χώρα!!!
Όμως, αυτοί είμαστε! Θεοποιούμε το τίποτα και μετά διαμαρτυρόμαστε. Βλέπουμε γύρω μας φούσκες και νομίζουμε πως είναι ογκόλιθοι πνευματικοί, πολιτικοί, κάθε είδους. Κι όταν σκάνε οι φούσκες, πρώτοι ρίχνουμε τον λίθο του αναθέματος.
Αυτές τις μέρες κάποιοι φίλοι, που είχαν πιστέψει στο παραμύθι του νεο-Καραμανλισμού, μου τηλεφώνησαν για να μου πουν πόσο δίκιο είχα όταν τους έλεγα ότι ο Καραμανλής είναι ένα επικοινωνιακό κατασκεύασμα. Και που δικαιώθηκα, όμως, τι έγινε; Η χώρα βρίσκεται σε κατηφόρα με λυμένα φρένα, με την κοινωνία σε αναβρασμό και την πολιτική στα σχοινιά. Έργο της Δεξιάς και αυτό. Μόνη παρηγοριά, η γενιά των 15άρηδων,. Η γενιά που μπορεί να ανάψει πάλι τη φλόγα της ελπίδας για να καλημερίσουμε πάλι αυτή τη χώρα. Γι αυτό πιστεύω πως κάθε γενιά έχει το δικαίωμα στο δικό της παραμύθι.
Να μείνουμε μακριά από αυτή τη γενιά, να την αφήσουμε να φτιάξει το όραμά της και το παραμύθι της και να το περπατήσει. Γιατί εμείς, σάπιοι και ανάξιοι εραστές μιας χώρας που την παραλάβαμε μέσα στη διαφθορά και την σπρώχνουμε όλο και πιο κάτω, κλείσαμε τον κύκλο μας. Ανοίγουν άλλοι κύκλοι, μιας γενιάς με καθαρό βλέμμα, με λεβέντικη στάση, που θρήνησε ήδη ένα νεκρό της κρατικής αυθαιρεσίας.
Το παρόν πρέπει σύντομα να αποχωρήσει και να δώσει τη θέση του στο μέλλον. Τα μηνύματα από τις νέες γενιές όλης της γης, που σηκώνουν πλακάτ στήριξης στην ελληνική νεολαία, μου δίνουν ελπίδα και θάρρος. Μην καπελώσει κανείς αυτή τη γενιά. Αρκετά καπελωθήκαμε εμείς. Ακηδεμόνευτοι και με το κεφάλι ψηλά, είναι έτοιμοι για τις προκλήσεις του μέλλοντος, το ίδιο το μέλλον.
Καλημέρα Ελλάδα της Χρυσάνθης, της Βίκυς, του Άρη, του Μάρκου, της Μαρίας... Καλημέρα Ελλάδα Ελλάδα του Αλέξη...

ΓΓΑ