Ώρα Δράσης "Αλέξανδρος Παναγούλης"

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σταμάτης Μεσημέρης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη
στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι
γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε
παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε
στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:
«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας
πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά
κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι
αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα
έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες
ημερολόγια καίει και πτυχία
Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό
για της ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa
στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι
γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του
σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα
και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα
σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα
λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο
άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του
τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε
τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε
δεν έλειψε στιγμή απ' το πλευρό του
ζητώντας με μανία στην αγκάλη του
την κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο
και στο στερνό του γράμμα μου 'χε γράψει:
«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια
Ερνέστο τον ελέγανε ή Νίκο;
Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα
αν χάθηκε στο Μετς ή στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ
με των ματιών σας την φωτιά σημαία
είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε
μ' αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

Άλλο ένα από τα ωραιότερα τραγούδια από τον Παπακωνσταντίνου. Κάθε λέξη κι ένα νόημα. Μεστό, τρυφερό, απόλυτο. Ίσως, γιατί ακόμη και τώρα και σήμερα, στην ισοπεδωτική λογική των πάντων, κάποιοι "τρελοί" να κρατάνε ψηλά τη σημαία μιας ιδιότυπης αντίστασης... Κι είναι τόσο επίκαιρο αυτό.
Σαν αύριο, πριν 41 χρόνια, κάποιοι τύποι σκοτεινοί, που συμμετείχαν από διαφορετικές θέσεις σε κάθε αντιδραστική κίνηση της εποχής, αποφάσιζαν να δολοφονήσουν τη Δημοκρατία. Γέμισαν τα κολαστήρια όσους αποφάσισαν να αντιδράσουν, όσους λάτρεψαν τη Δημοκρατία, όσους πίστευαν σε αυτή. Μια πατρίδα ολόκληρη ντυμένη στο γκρι... Ήταν Άνοιξη κι όμως τίποτε δεν τη θύμιζε. Η καρδιά της πατρίδας χτυπούσε κάτω από το μανδύα ενός παράφρονα. Κι όλοι οι τότε "πνευματικοί ταγοί", υπετάγησαν στον Παπαδόπουλο και το σινάφι του. Μόνο κάποιοι τρελοί, κάποιοι ωραίοι τρελοί, "έφεραν τον κόσμο στα μέτρα τους", για έναν άλλο κόσμο.
Χτες, πήρα μιαν απόφαση και ζητώ τη στήριξη όλων, Δράσης φίλων και γνωστών, για να ξεκινήσουμε να καθαρίσουμε τα δασάκια στις παρυφές του Υμηττού. Και αυτή την προσπάθεια, επειδή συμβολικά γίνεται την 1η του Μάη, θέλω να την ονομάσω "Αλέξανδρος Παναγούλης", στη μνήμη του δολοφονηθέντα ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ αντιστασιακού, που συνέχισε την αντίσταση και μετά τη Μεταπολίτευση. Και δολοφονήθηκε τα ξημερώματα της 1ης Μάη του 1976, εκεί, στις αρχές της Λεωφ. Βουλιαγμένης....
Στη μνήμη του οφείλουμε να αγαπήσουμε λίγο κι εμείς αυτό τον τόπο. Γιατί είναι τόσο επίκαιρος και "ζωντανός", σήμερα, 32 χρόνια μετά...

Γιάννης Γ. Αγγέλου