8 Μάρτη, Η Ημέρα της Γυναίκας, της ίδιας της Ζωής…

Τι να πει ο ταπεινός ικέτης, ο κάθε ένας από εμάς, που προσκυνάμε την τελειότητα της φύσης, σε κάθε φάση, σε κάθε στιγμή…

Είναι το σύμβολο, στην πλώρη του καραβιού, η γοργόνα… Πλανεύτρα του νου, της σκέψης, των κυμάτων… Για να μη χάνει το καράβι την πορεία, εκείνα τα χρόνια. Αδερφή του Αλέξανδρου, μύθος και πραγματικότητα, ιστορία και φαντασία…

Από την πρώτη στιγμή της σύλληψης, η γυναίκα νιώθει αλλιώτικα, όταν μέσα της υπάρχει μια άλλη γυναίκα. Αισθάνεται την ανάγκη να της μεταφέρει τη μοίρα που της ορίζει πως πρέπει να γίνει αδερφή, ερωμένη, σύντροφος, μάνα, γιαγιά, όνειρο… Γίνεται τρυφερή, καθώς σκύβει το κεφάλι της και με τα χέρια αγγίζει το μεγαλείο της κοιλιάς που μεγαλώνει. Είναι το θαύμα της δημιουργίας, η μεγαλοσύνη της σύλληψης, το απόλυτο τού «είναι» καθενός από μας. Ναι, σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα, μια μέρα ισότιμη με αυτή της Γιορτής της Μητέρας, γιατί η κάθε Γυναίκα είναι μητέρα. Μητέρα του πρώτου πόθου, μητέρα της πρώτης ερωτικής συνεύρεσης, μητέρα της πρώτης ερωτικής ολοκλήρωσης, μητέρα των ονειρώξεων και της λαχτάρας του πρώτου ραντεβού…

Κι όταν νιώσουμε πως κάτι έχουμε ανάμεσα στα σκέλια μας, σε μια Γυναίκα τρέχουμε για να επιβεβαιωθούμε, να συνειδητοποιήσουμε πως «γίναμε άντρες»! Όλα μέσα από τη γυναίκα…

Κι όλα αυτά χιλιάδες χρόνια τώρα, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ο άνθρωπος πάνω στη γη.

Συνειδητοποίησε τη μεγαλοσύνη του μέσα από της σύλληψη για την αναπαραγωγή, αντιλήφθηκε το μέγεθός του, όταν μπόρεσε να δει το «δέντρο» του, τη γενιά του! Κι αυτό δε θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη δική του «γη», τη γυναίκα.

Καθημερινά, σε κάθε χώρο που συμβαίνει μια γέννα, ένας από εμάς περιμένει να δει το θαύμα, που μια γυναίκα το βιώνει, το μεγαλώνει και μας το παραδίδει. Αγωνιούμε για να δούμε το αποτέλεσμα, όταν  ΑΥΤΗ ζει τα ΠΑΝΤΑ. Κι εμείς, σε μια κρύα Αίθουσα αναμονής, περιμένουμε να ακούσουμε το όνομά μας, να μας καλούνε για να δούμε…

Κι όταν ανοίγει η τζαμένια πόρτα και μας δείχνουν το μεγαλείο της Δημιουργίας κι ακούμε το κλάμα, τότε το σύννεφο στα μάτια μας γίνεται βροχή. Πόσο μικροί, πόσο άβουλοι…                  Μια γυναίκα-νοσοκόμα κρατά στα χέρια της αυτό που περιμέναμε 9 μήνες, αυτό που η Γυναίκα είχε στα σπλάχνα της, που της άλλαζε την εμφάνιση, που τις νύχτες μας έσπρωχνε μαλακά στην πλάτη, που περιμέναμε κάθε του κίνηση, για να ξαφνιαστούμε ευχάριστα.

Γυναίκα… Η ψυχή λυγίζει στο μεγαλείο σου. Στην τελειότητα του ρόλου, στην αυθεντικότητα της πράξης. Κάθε μέρα είναι η μέρα σου. Σήμερα, απλά, είναι η μέρα για να μην λησμονούμε τις άλλες 364 μέρες.

Ευλαβικά φιλώ το χέρι της καθεμιάς σας. Στην Προγιαγιά μου, στις Γιαγιάδες μου, στη Μαμά μου, στις Ερωμένες ακόμη και της μιας νύχτας, στη Σύντροφό μου, στην Κόρη μου.

Σε όλες όσες «υπάρχετε» για να μας θυμίζετε πως ΠΡΕΠΕΙ να γινόμαστε καλύτεροι! Ίσως, γιατί σε σας όρισε η μοίρα να είστε η Γοργόνα του σκάφους μας, της ζωής μας. Χρόνια Πολλά σε σας, στο άλλο μισό του ουρανού μας, που, τελικά δεν είστε μισό αλλά ολόκληρο. Κι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλες σας και στην καθεμιά ξεχωριστά.

ΓΓΑ