Εξουσιαστές και αντιεξουσιαστές

Η καθημερινότητα, οι διαδοχικές σφυγμομετρήσεις, η ολοένα και αυξανόμενη κοινωνικη δυσφορία, η οικονομικη δυσπραγία, τα φαινόμενα βίας, η ανεξελεγκτη δράση των οικονομικών μεταναστών, η συνεχής υποβάθμιση της χώρας στο εξωτερικό, η διαφθορά των κυβερνώντων και τόσα άλλα που όλοι διαπιστώνουμε ζώντας σε αυτή τη χώρα, μας "δείχνουν" πως οι εθνικές εκλογές είναι πλέον αναπόφευκτες, για την κυβέρνηση Καραμανλή. Κι επειδή πάντοτε πίστευα πως πρωταρχική σημασία έχει τι διαθέτω εγώ και όχι τι δεν διαθέτει ο αντίπαλος, σήμερα μου δίνεται η αφορμή να αναπτύξω ένα θέμα που με βασανίζει και το βασανίζω αρκετό καιρό.
Το ΠΑΣΟΚ, όποτε και αν γίνουν οι εκλογές, θα είναι η επόμενη κυβέρνηση. Ήδη, από τον περασμένο Σεπτέμβρη και τη συνέντευξη του Προέδρου στη ΔΕΘ, οπότε και ανατράπηκε το αρνητικό κλίμα, όλα τα στοιχεία οδηγούν στο ότι ό Παπανδρέου θα είναι ο τρίτος στη σειρά Παπανδρέου, που θα κληθεί να οδηγήσει τη χώρα μακριά από τα σημερινά της αδιέξοδα. Εξαιρετικά δύσκολη η συγκυρία, αν λάβουμε υπόψη μας και το τσουνάμι της επερχόμενης οικονομικής κρίσης από το εξωτερικό. Και απο εδώ, ουσιαστικά, ξεκινά ο προβληματισμός.
Στο ΠΑΣΟΚ, όπως και σε κάθε κόμμα εξουσίας, υπάρχουν δυο κυρίαρχες τάσεις.
Η μια, είναι η τάση των εξουσιαστών. Ποιοι ανήκουνσε αυτή την τάση; Όλοι όσοι επιδιώκουν την εξουσία για την εξουσία. Αυτοί, που όταν διαπίστωσαν την ανατροπή των δεδομένων στην κοινή γνώμη από το Σεπτέμβρη, ξαφνικά "βαπτίστηκαν" Παπανδρεϊκότεροι του Παπανδρέου και αμέσως άρχισαν να "ράβουν κοστούμια"! Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που έναν Σεπτέμβρη πριν, το 2007, ζητούσαν το κεφάλι του Παπανδρέου, μετά την εκλογική ήττα του βαθύτατα διχασμένου, τότε, ΠΑΣΟΚ. Οι ίδιοι, λοιπόν, άνθρωποι, σήμερα, με τα νέα δεδομένα, έχουν συνταχθεί πίσω από τον Γιώργο, που έδωσε ΜΟΝΟΣ του, αυτή τη σκληρή μάχη της ανατροπής και μοιράζονται καρέκλες! Η φυλή, ας μου επιτραπεί, των εξουσιαστών θέλει την εξουσία και μόνο. Να καθέξουν την καρέκλα και βλέπουμε τι θα γίνει μετά. Δηλαδή, ας κερδίσουμε με το καλό και όλα τα υπόλοιπα θα γίνουν με ενα μαγικό ραβδάκι! Οικονομία; Υπάρχουν χρήματα και έσοδα; Πώς; Από την εκκλησιαστική περιουσία, την οποία θα φορολογήσουμε! Και πώς θα την φορολογήσουμε αν δεν καταγράψουμε για να δούμε ποια και πόση είναι; Θα την καταγράψουμε!
Σε όλα ένα συνεχές "θα" ανέξοδο και σίγουρο για μια πρόσκαιρη νίκη, αλλά όχι αρκετό για τις ανατροπές και τις ρήξεις που απαιτούνται σε αυτή τη χώρα, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, για να βγεί από τα αδιέξοδα που την έριξε η κυβέρνηση απραξίας του Καραμανλή. Οι εξουσιαστές, ΠΑΝΤΟΤΕ, είχαν και έχουν την τάση να διαμορφώνουν πρόγράμματα "ελπίδας", τα οποία στην ουσία δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από προγράμματα αγοράς χρόνου. Τάζουν εύκολα, χαιρετούν με θερμές χειραψίες, κάνουν πολυπληθείς συγκεντρώσεις σε ακριβούς χώρους και την επαύριο των εκλογών, όταν πλέον θα είναι οι νικητές, πουλάνε ακριβά την ελπίδα που έδιναν στην κοινωνία.
Την παρουσία αυτής της φιλοσοφίας πολιτκών (ή πολιτικάντηδων;) πλήρωσε το ΠΑΣΟΚ από το 2004 μέχρι και σήμερα.
Ποια είναι η άλλη τάση; Θα μπορουσαμε να τους χαρακτηρίσουμε "ρομαντικούς", ή και αντιεξουσιαστές. Αυτοί αισθάνονται βαριά την κληρονομιά της εξουσίας, μετά από μια εκλογική νίκη και επιδιώκουν να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι για να αντεπεξέλθουν στο κυβερνητικό έργο. Παλεύουν, μέσα στο βαθύ περιβάλλον των εξουσιααστών, για να διαμορφώσουν πολιτικές, να καταγράψουν θέσεις, να διατυπώσουν πρόγραμμα, που να έχει τη δυνατότητα να υλοποιηθεί. Η καρέκλα δεν είναι αυτοσκοπός. Γιατί η υπευθυνότητά τους, τους δίνει το πλεονέκτημα να γνωρίζουν κάθε φορά το ύψος τους μέσα στους κομματικούς μηχανισμούς.
Είναι οι άνθρωποι αυτοί, που δίνουν τη μάχη της καθημερινότητας, που δεν προβάλλονται, που αγωνιούν για την διακυβέρνηση της χώρας, που θέτουν συνεχώς ερωτήματα και επιδιώκουν συνεχείς επικαιροποιήσεις των θέσεων. Είναι οι άνθρωποι αυτοί που με τον τρόπο τους πιέζουν για αλλαγές ουσίας, για ανανέωση, για ρήξεις και ανατροπές. Είναι αυτοί που αισθάνονται υπεύθυνοι για ότι πουν, όπου το πουν. Δεσμεύονται πρώτα απέναντι στους εαυτούς τους και μετά απέναντι στην κοινωνία, πως τα λόγια τους θα γίνουν πράξεις, πως δε θα διαψεύσουν τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού.

Το ευτύχημα για το ΠΑΣΟΚ είναι πως ο Πρόεδρός του ανήκει στην ομάδα των αντιεξουσιαστών! Το πρόβλημα είναι πως πολλοί από τους υπόλοιπους ανήκουν στην ομάδα των εξουσιαστών, στο περίφημο "βαθύ πράσινο κράτος"! Κι εκεί κάπου χαλάει η συνταγή...
Ας ελπίσουμε ότι ο Πρόεδρος, που είναι πραγματικά διαφορετικός στην επιλογή των προσώπων για την εκλογική μάχη, θα παρατάξει αυτούς που τον αντιπροσωπεύουν...

ΓΓΑ

Ο κουρασμένος πρωθυπουργός...

Από την Κυριακή, επανήλθε το θέμα της "κούρασης" του πρωθυπουργού. Η αλήθεια είναι ότι προ 40 ημερών είχε ξεκινήσει το όλο ζήτημα, με αφορμή κάποια διαρροή σχετικής πληροφορίας που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ. Έκτοτε συζητήθηκε χαμηλότονα από τα ΜΜΕ, αλλά γρήγορα ξεχάστηκε! Και τώρα επανήλθε από την κυριακάτικη εφημερίδα REAL NEWS και τον εγκριτο δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου, την Κυριακή που μας πέρασε!
Σοβαρό το όλο πρόβλημα, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας και το ότι η χώρα μας βρίσκεται σε παρατεταμένη οικονομική κρίση, αναμένοντας και τα χειρότερα από την οικονομική κρίση που πλήττει τον υπόλοιπο κόσμο. Σε καμιά χώρα του κόσμου δεν βρίσκεται πρωθυπουργός σήμερα, να τολμά να πει ότι είναι κουρασμένος, πλην του μοναδικού Κώστα Καραμανλή!
Γιατί χαρακτηρίζεται μοναδικός; Διότι είναι αυτός, σε όλο τον πληττόμενο κόσμο, που έχει καταφέρει να μην συσπειρώνει ούτε τη βάση της παράταξής του! Και αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας το γεγονός πως άρχισε να κυβερνά από την ημέρα που παραιτήθηκε ο εκλεκτός του, υπουργός προπαγάνδας, Ρουσόπουλος, πότε πρόλαβε και κουράστηκε; Εκτός του ότι κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να ορίσει νέο πρωθυπουργό, τον Σαρακατσάνο, Γιώργο Σουφλιά! Πώς, λοιπόν, αυτός ο περίφημος πολιτικός ανήρ να κουραστεί, όταν καταφέρνει να "βγάζει" άλλους μπροστά; Μόνο που τώρα πια δεν είναι ο ίδιος στο απυρόβλητο! Κάλυψε μέσα σε 5 χρόνια κουμπάρους, ομόλογα, παραδικαστικό, παραεκκλησιαστικό, Βατοπέδιο, υπουργούς με εταιρείες, παντός είδους και πάσης φύσης λαμόγια της παράταξής του!
Μπορεί από όλα αυτά να κουράστηκε! Έχει δίκιο. Εξάλλου, τώρα μπορεί να φύγει ήσυχος. Τακτοποίησε και τη λαμπρή επιστήμονα και σύζυγό του Νατάσα Παζαϊτη και όλα είναι πλέον στη θέση τους!
Ο κουρασμένος πρωθυπουργός ήδη έχει χάσει, ο ίδιος το έχει αντιληφθεί και προσδοκά σε μια μικρότερη ήττα! Μόνο που ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, ώστε η χώρα να αποκτήσει και κυβέρνηση γιατί ο αυτόματος πιλότος μας "τελείωσε".
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα γράψει για τον Καραμανλή δυο τρεις λέξεις. Τι παραπάνω; Το μόνο σίγουρο είναι πως θα γράψει πολλά για τα σκάνδαλα της κυβέρνησής του και για την απουσία του σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα! Και κυρίως πως ήταν ένας άνθρωπος που γεννήθηκε κουρασμένος και έζησε για να ξεκουράζεται! Και πως κυβέρνησαν όσο ξεκουραζόταν, ένας κάποιος Θόδωρος και ένας Σαρακατσάνος!

ΓΓΑ

"Ψυχρολουσία" ή κάτι αναμενόμενο;

Αντιγράφω από το e-go.gr:

"Σε απότομη προσγείωση των προσδοκιών, που για ανεξήγητους λόγους είχαν καλλιεργηθεί στο υπουργείο Εξωτερικών σχετικά με τις... φιλελληνικές διαθέσεις της νέας ηγεσίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, οδήγησε η επίσκεψη της Χίλαρι Κλίντον στην Τουρκία. Το ίδιο το περιεχόμενο της επίσκεψης που διαμόρφωσε το πλαίσιο μιας πραγματικά στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασίας ΗΠΑ-Τουρκίας και η προαναγγελία της άφιξης στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές Απριλίου του προέδρου Ομπάμα θέτουν την Αθήνα μπροστά στη διαπίστωση την οποία απέφευγε να αντιμετωπίσει μέχρι τώρα: ότι ο «αντίπαλος» στην άλλη πλευρά του Αιγαίου έχει πετύχει λόγω της γεωγραφικής θέσης, της επιρροής του μετριοπαθούς Ισλάμ, της «πειθήνιας» λειτουργίας της «δημοκρατίας», αλλά κυρίως με σκληρή και οραματική προσπάθεια να αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη και απαραίτητο σύμμαχο και των ΗΠΑ.
Το πρόβλημα, φυσικά, είναι πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων από τη διαπίστωση ότι ο πρόεδρος Ομπάμα επιλέγει την Τουρκία ως πρώτο προορισμό της θητείας του (για διμερή επίσκεψη), εξαιρώντας την Αθήνα από το πρόγραμμά του, καθώς σηματοδοτείται η πρώτη μετά το 1974 ανατροπή μιας «ισορροπίας» που συνέδεε τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις με το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά.
Ακόμη πιο προβληματικό είναι και το γεγονός ότι η ψυχρολουσία αυτή από την Ουάσιγκτον ήρθε τη στιγμή που οι χειρισμοί στον ΟΑΣΕ αλλά και στον Καύκασο φαίνεται να έχουν ήδη προκαλέσει την ενόχληση και την ψυχρότητα της Μόσχας, συνδυασμός που είναι απολύτως «καταστροφικός» για την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Τώρα όμως δεν υπάρχει κανένα άλλοθι για καθυστερήσεις και αναβολές στην επανεξέταση των συνεπειών που έχει για τα Ελληνοτουρκικά και για τις καρκινοβατούσες συνομιλίες του Κυπριακού ο νέος περιφερειακός ρόλος της Τουρκίας και στην αναδιαμόρφωση έτσι της ελληνικής στρατηγικής έναντι της γειτονικής χώρας.
Στο «κοινό ανακοινωθέν Τουρκίας - ΗΠΑ», που εκδόθηκε μετά τις συνομιλίες της κ. Χ. Κλίντον με τον Τούρκο ομόλογό της, Α. Μπαμπατζάν, περιγράφεται αυτή η νέα στρατηγική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών και γίνεται αναφορά σε ευρύ φάσμα συνεργασίας, το οποίο περιλαμβάνει από το Παλαιστινιακό και την αραβοϊσραηλινή διένεξη μέχρι τον Καύκασο, τα Βαλκάνια, τις νότιες οδούς μεταφοράς ενέργειας (ώστε να παρακαμφθεί η Ρωσία) και, φυσικά, το Κυπριακό.
Η αναφορά στο Κυπριακό, όμως, είναι απολύτως προβληματική, καθώς εκφράζεται η υποστήριξη σε μια «συνολική, κοινά αποδεκτή λύση του Κυπριακού, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, και στο πλαίσιο αυτό να τερματιστεί η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων»!
Το γεγονός ότι σε δηλώσεις της (πριν από την έκδοση του ανακοινωθέντος) η κ. Κλίντον έκανε λόγο για λύση «διζωνικής ή δικοινοτικής ομοσπονδίας» καθόλου δεν αμβλύνει τις απόλυτα αρνητικές εντυπώσεις, καθώς αποδέχτηκε πλήρως τον τουρκικό ισχυρισμό περί «απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων» και σαν «ασπιρίνη» (για το ελληνικό και ελληνοκυπριακό λόμπι) ανέφερε τη «σημασία που αποδίδει στην επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης», κάτι που μόνο συμβολική αξία έχει (ενώ προκαλεί και δυσάρεστες εντυπώσεις και ειρωνικά σχόλια, καθώς το ίδιο αίτημα έχει θέσει ο πατήρ Μπους από το 1992, ο σύζυγός της, Μπιλ Κλίντον, επανειλημμένα αλλά και αυτός ακόμη ο Τζ. Μπους, χωρίς κανένα, φυσικά, αποτέλεσμα).
Τα αποτελέσματα της επίσκεψης της κ. Κλίντον στην Τουρκία αφήνουν εκτεθειμένη την ελληνική διπλωματία, καθώς το υπουργείο Εξωτερικών, υπό το άγχος του εσπευσμένου (και για λόγους εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας) ραντεβού της κ. Μπακογιάννη με τη Χ. Κλίντον, υποβάθμισε απολύτως το περιεχόμενο της επίσκεψης και το περιόρισε στα αμερικανικού ενδιαφέροντος ζητήματα.
Η ελληνική πλευρά, μάλιστα, αγνοώντας πλήρως τις προθέσεις της αμερικανικής κυβέρνησης, έθετε μέσω της κ. Μπακογιάννη την... «προκλητική στάση» που επιδεικνύει στο Αιγαίο η Τουρκία, «εξασφαλίζοντας την υπόσχεση της κ. Κλίντον ότι θα το θέσει στους Τούρκους συνομιλητές της», κάτι που κάθε άλλο παρά διαφαίνεται από το περιεχόμενο και το ύφος του κοινού ανακοινωθέντος.
Για «δυσάρεστα αποτελέσματα» μιας εξωτερικής πολιτικής που αρκείται είτε στο να «παρατηρεί τις εξελίξεις είτε να μοιράζει χαμόγελα δεξιά και αριστερά» έκανε λόγο ο πολιτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Α. Λοβέρδος.
Επικρίνοντας την κυβέρνηση ότι σπαταλά το διπλωματικό κεφάλαιο που είχαν συσσωρεύσει οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που η Τουρκία τα τελευταία πέντε χρόνια αναδεικνύεται σε περιφερειακή δύναμη, ο κ. Λοβέρδος επισημαίνει ότι όπως για όλα τα μεγάλα ζητήματα έτσι και για την «εξωτερική πολιτική η Ελλάδα πρέπει να γυρίσει σελίδα».
ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
nmeletis@pegasus.gr"

Άραγε προς τι ο προβληματισμός και η ψυχρολουσία της κυβέρνησης από την επίσκεψη Ομπάμα στη γείτονα Τουρκία; Η επικοινωνιακού χαρακτήρα, βιαστική από κάθε άλλη άποψη, συνάντηση της Ντόρας Μπακογιάννη με την Χίλαρυ Κλίντον, αποδείχτηκε πως τελικά δεν πρόσφερε κάτι, πέρα από φωτογραφίες για το προσωπικό άλμπουμ της κυρίας Μπακογιάννη.
Αλλά, φυσικά, αυτό έπρεπε να είναι αναμενόμενο. Εδώ και 5 χρόνια, οπότε και στο τιμόνι της χώρας βρίσκεται η κυβέρνηση της δεξιάς, παρατηρούμε ένα εντυπωσιακό συνεχές κατρακύλισμα της χώρας μας, σε όλα τα επίπεδα. Ξαφνικά, την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, που τα στελέχη της αλώνιζαν τον κόσμο, διαδέχτηκε η κυβέρνηση της ραστώνης του Καραμανλή, ο οποίος τοποθέτησε επικεφαλής της διπλωματίας της χώρας τον υπερήλικα Μολυβιάτη. Ενώ μέχρι τις εκλογές του 2004 η Ελλάδα ήταν πανταχού παρούσα, από το Μάρτη και μετά ήταν και παραμένει παντελώς απούσα από τις διεθνείς εξελίξεις. Οι μόνες κινήσεις του πρωθυπουργού ήταν η κουμπαριά με τον Τούρκο πρωθυπουργό και η πολυθρύλητη ενεργειακή ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας με την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης, που έχει εγκαινιαστεί από την πρώτη κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου το 1985, όταν υπουργός εξωτερικών ήταν ο σημερινός Ανώτατος Άρχοντας, Κάρολος Παπούλιας. Όμως, η κυβέρνηση της εικόνας εγκαινίασε το έργο άλλες 2 φορές!
Θλιβερό για κάθε Έλληνα πολίτη να βιώνει το δράμα του ευτελισμού της πατρίδας του. Και ξαφνικά, οι αδυνατούντες να κυβερνήσουν, βρίσκονται σε κατάσταση αμηχανίας από την επίσκεψη του Αμερικανού Προέδρου στη γείτονα!
Πού ήταν ο πρωθυπουργός εδώ και 5 χρόνια; Ποια η παρουσία του στα κέντρα λήψης αποφάσεων; Ποια η κινητικότητά του σε μείζονα ζητήματα όπως αυτά του Ιράκ, του Ιράν, του Αφγανιστάν, της Παλαιστίνης;
Ποιες οι κινήσεις της διπλωματίας για ενίσχυση των θέσεων της Ελλάδας; Πότε η κυβέρνηση Καραμανλή κινήθηκε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και όχι τις μικροπολιτικές της σκοπιμότητες;
Όταν, προ των εκλογών του 2004 αντιμετώπιζα με τρόμο τη βέβαιη νίκη της δεξιάς, δεν το έκανα γιατί ήμουν τόσο φανατικά προσκολλημένος σε ένα καταρρέον από την πολυετή παραμονή στην εξουσία, κόμμα. Απλά, διέβλεπα πως η δεξιά, για πολλοστή φορά στη μακρά ιστορία της, ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΚΟΠΟ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Κι όταν προ 2 ετών φίλος και σύντροφος (;) μου εξεθείαζε τον ρόλο του Καραμανλή στο εσωτερικό και εξωτερικό περιβάλλον, σταυροκοπιόμουν! Πώς μπορεί ένας καλοζωισμένος και απών πολιτικός να επηρεάζει εξελίξεις; Και όμως! Το είχα εισπράξει και αυτό, από ανθρώπους που στις εκλογές του 2007 διεκδίκησαν την υποψηφιότητά τους με το ΠΑΣΟΚ!!!
Σήμερα, οι εκφραστές της μικράς πλην τιμίας Ελλάδος, απορούν που μένουν εκτός νυμφώνος! Όταν ο Τούρκος πρωθυπουργός επισκεπτόταν Ιράκ, Ιράν, Αφγανιστάν, Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία, ο Έλληνας ομόλογός του είχε αμολήσει τα golden boys της γαλάζιας παράταξης για να ρημάξουν τη χώρα. Άρα; Τι να επιλέξει ο Αμερικανός Πρόεδρος; Μια ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη, ή μια χώρα που την έχει ευτελίσει η ίδια η κυβέρνησή της;
Μετά και από αυτό το χαστούκι, καλό θα είναι η κυβέρνηση Καραμανλή να προκηρύξει στον συντομότερο δυνατό χρόνο εκλογές. Η χώρα δεν μπορεί να περιμένει άλλο, ο λαός μας δεν έχει άλλες αντοχές. Ζούμε επανάληψη της ιστορίας, ζούμε εποχές 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, όταν και πάλι μια δεξιά κυβέρνηση κατέστρεψε το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας. Η απαίτηση για εκλογές γίνεται πλέον καθολική. Δεν μπορούν και το δείχνουν. Ας τους δείξουμε το δρόμο της εξόδου!!!

ΓΓΑ

8 Μαρτίου

Είναι η μέρα τιμής του άλλου μισού του ουρανού μας. Μητέρα; Ερωτική σύντροφος; Σύζυγος; Κόρη; Όλες οι μορφές της είναι όμορφες...
Συλλαμβάνει μέσα της τη ζωή, την τρέφει, τη μεγαλώνει και τελικά την φέρνει στη γη. Παραμένει στοργική τροφός από το είναι της. Το γάλα της μάνας, η πρώτη τροφή του βρέφους, η πρώτη επαφή του νέου ανθρώπου με τη ζωή, ξεκινά από το στήθος. Και σαν ασπίδα πάντα να μπαίνει μπροστά σε καθετί που πρόκειται να συμβεί στο παιδί της. Μέχρι τα βαθιά γεράματα, η μητέρα παραμένει συμβολική μορφή. Γιατί είναι για πάντα η αφετηρία κάθε νέας ζωής.
Κι είναι το άλλο πρόσωπο που εμφανίζεται ως ερωτική σύντροφος. Το πρώτο σκίρτημα, το πρώτο κάλεσμα "στων ερώτων τα θαύματα", που λέει ο ποιητής. Καθώς και οι δυο ανακαλύπτουν τη συμπληρωματικότητα των φύλων, σε ένα μοναδικό παιχνίδι.
Αργότερα, καθώς τα χρόνια κυλάνε, η μορφή της ερωτικής συντρόφου μεταλλάσσεται σε σύζυγο. Σύντροφος στο μονοπάτι της ζωής, να παρακολουθεί το σύντροφό της να παραμένει παιδί, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι εκεί να σμίγει ο έρωτας με την καθημερινότητα, να ανακατεύεται η σκόνη με τον ήλιο. Κι η σύζυγος να γίνεται κι αυτή μητέρα, μιας άλλης συνέχειας...
Κόρη... Ο απόλυτος έρωτας. Αυτό που ζούν όσοι άντρες είχαν και έχουν την τύχη να απολαμβάνουν. Το βρέφος, που μοιάζει με ένα βατραχάκι, αρχίζει να παίρνει μορφή κοριτσιού... Με τα κοτσιδάκια της, το τραγούδι της, το χαμόγελό της και τη μοναδική γλύκα καθώς φωνάζει: "Μπαμπά"! Είναι η ώρα που αισθάνεσαι πως είσαι ένας μικρός θεός, καθώς τη βλέπεις να μπουσουλά, να κάνει τα πρώτα της βήματα, να γίνεσαι εσύ ο πρώτος της μεγάλος έρωτας! Κι ύστερα, σε κάθε της βήμα, να ψάχνει να σε βρει, καθώς θα κυλάνε τα χρόνια και πρέπει κι αυτή, το μικρό σου κοριτσάκι, ν ανοίξει τις δικές της φτερούγες, για να γνωρίσει τη ζωή και των δικών της ερώτων τα θαύματα...

Όλα αυτά τα πρόσωπα, όλες αυτές οι μορφές, είναι το παιχνίδι και η εναλλαγή της ζωής.
Όμορφες και άσχημες, ψηλές και κοντές, κυρίες ή πόρνες, δικές μας ή ξένες, είστε όλες το ωραιότερο λουλούδι στον κήπο της γης. Όσες μελωδίες, όσοι πίνακες, όσοι στίχοι κι αν γίνουν για σας, πάντα θα είστε κάτι παραπάνω...

Χρόνια πολλά σε όλες σας. Είστε η μήτρα της ζωής, είστε η ύπαρξή μας. Σε σας οφείλουμε το ότι κι αν είμαστε. Κι η δική σας μέρα δεν είναι τυχαίο που συμπίπτει με την αρχή της Άνοιξης, την αρχή της Ζωής!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΓΓΑ