Περί Πολιτικής Ευθύνης

Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθεί ο λαός μας, η κοινωνία, το όσα συμβαίνουν αυτά τα χρόνια στη χώρα μας. Και όχι μόνο με ενδιαφέρον, αλλά και αγωνία για το αύριο, αφού μετά την ένταξη της χώρας στο μηχανισμό στήριξης, ο κάθε πολίτης αισθάνεται μέρα με τη μέρα, να απειλείται η ίδια η ύπαρξή του, με τα διαρκώς και πιο επώδυνα μέτρα που λαμβάνονται.
Παράλληλα, οι κυβερνήσεις, δηλαδή ο περίφημος «πολιτικός κόσμος», ζώντας στο απυρόβλητο, έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα δρόμου, για το ποιος θα είναι ο «καλύτερος» μαθητής του Μνημονίου, ή, καλύτερα, των Μνημονίων! Επιπλέον και μετά το σχηματισμό της Κυβέρνησης Παπαδήμου, παρατηρείται και μια συνεχής ζύμωση στα μεγάλα κόμματα και ιδιαίτερα στο ΠΑΣΟΚ, αφού η ΝΔ περιμένει μετά τις εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν, να είναι το πλειοψηφούν κόμμα!
Το ερώτημα πολλά! Γνωρίζει ο πολιτικός κόσμος ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα; Αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί στην Ελληνική κοινωνία; Θεωρούν κάποιοι πως θα μπορούν να κυβερνήσουν στο εγγύς μέλλον μονοκομματικές κυβερνήσεις; Μήπως ο πολιτικός κόσμος της χώρας θα πρέπει από τώρα να πάρει κάποιες κρίσιμες αποφάσεις για την ύπαρξή του; Γιατί η επόμενη μέρα θα διαφέρει απίστευτα πολύ από τη σημερινή; Και δεν εννοώ απίστευτες δικαιολογίες, του τύπου, «δεν γνώριζα». Γιατί, ναι μεν δεν γνώριζε, αλλά ψήφιζε! Και όταν ψηφίζεις, τότε δεν δικαιολογείσαι να λες «δεν γνώριζα», «δεν πρόλαβα να διαβάσω» κλπ…
Προσωπική μου εκτίμηση είναι πως ουδείς εκ των σημερινών πολιτικών έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει στη χώρα. Ουδείς έχει μετρήσει τη ζημία που έχει υποστεί ο Ελληνικός λαός, με τα διαδοχικά μέτρα που έχουν ληφθεί την τελευταία 2ετία. Γιατί, αν είχαν αντιληφθεί τι συμβαίνει, δεν θα είχαν το θράσος να αναρτούν κείμενα στα ιστολόγιά τους ή τις προσωπικές τους ιστοσελίδες. Δε θα έσκυβαν το κεφάλι λαμβάνοντας και άλλα μέτρα και θα είχαν τη σεμνότητα να μη διεκδικούν αρχηγίες, όταν οι ίδιοι έβαλαν το μαχαίρι βαθιά στην καρδιά της πατρίδας. Και φυσικά, δε θα μιλούσαν σήμερα για απολύσεις εργαζομένων οι ίδιοι που έχουν καλοβολευτεί στη θέση του δημόσιου λειτουργού! Ή μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι βουλευτές μας, οι υπουργοί μας, οι ειδικοί και γενικοί γραμματείς των Υπουργείων; Μήπως δεν εκμεταλλεύονται ΚΑΘΕ δυνατότητα που τους προσφέρει η θέση τους; Μήπως δεν εξαντλούν τα όρια ανοχής της κοινωνίας; Μήπως δε λαμβάνουν μέτρα, που ενώ στραγγαλίζουν την επιβίωση του ελληνικού λαού, οι ίδιοι απολαμβάνουν πρωτόγνωρων προνομίων παρά τη δυσμενή θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα;
Γνωρίζουμε πως οι εξουσίες στη χώρα μας είναι οι Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική. Το νομοθετικό έργο το έχει η Βουλή των Ελλήνων, που ψηφίζει τους νόμους. Η Εκτελεστική εξουσία, δηλαδή, η Κυβέρνηση ΥΛΟΠΟΙΕΙ τους νόμους. Και για να λειτουργήσει ένας νόμος, απαιτούνται κανονιστικές πράξεις, δηλαδή, ΥΑ, ΚΥΑ, ΠΔ κλπ. Δηλαδή, ο κάθε Υπουργός επί του νόμου, πρέπει να κάνει κάποιες ενέργειες, που να τον καθιστούν εκτελεστό. Τι σημαίνει αυτό; Πως ο κάθε υπουργός, από τη στιγμή που υλοποιεί το νόμο, αυτόματα ΠΑΥΕΙ αν φέρει την πολιτική ευθύνη και φέρει οποιαδήποτε ευθύνη απορρέει από την εκτέλεση του νόμου. Αυτό, κατά την εκτίμησή μου, είναι ένα σημαντικό στοιχείο που πρέπει να ληφθεί υπόψη από τώρα και στο εξής για το «νόμο περί ευθύνης υπουργών», που βρίσκεται υπό μελέτη. Να σταματήσει το παραμύθι της «πολιτικής ευθύνης» και να αντιληφθούμε πως υπάρχει ΠΟΙΝΙΚΗ για κάθε υπουργό που θα δίνει εντολή για νόμο που ενδεχομένως να κρίνεται αντισυνταγματικός από το ΣτΕ.
Την περίφημη «πολιτική ευθύνη» την φέρει ο λαός, ο κάθε πολίτης, που καλείται όταν προκηρύσσονται εθνικές εκλογές, να προσέρχεται στην κάλπη για να εκλέξει το κόμμα και αυτούς που θεωρεί καταλληλότερους να τον κυβερνήσουν. Εκεί ξεκινά και σταματά η Πολιτική Ευθύνη. Μετά το πέρας της εκλογικής διαδικασίας και την εκλογή της Κυβέρνησης, αρχίζει να λειτουργεί η Εκτελεστική και Νομοθετική Εξουσίες, οπότε παύει η Πολιτική Ευθύνη και ξεκινά η ευθύνη περί των όσων πράττονται από αυτούς που υλοποιούν νόμους και με επίφαση «τη σωτηρία της πατρίδας», καταστρατηγούν το Σύνταγμά της!
Όταν σήμερα, πολλά νοικοκυριά βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής, δεν είναι δυνατόν αποφάσεις πολιτικών να μην βρίσκονται στο στόχαστρο της Δικαιοσύνης. Πολύ, δε, περισσότερο να μένουν στο απυρόβλητο όσοι εισηγούνται και εκτελούν.
Δεν είναι δυνατόν να διασύρονται άνθρωποι για χρέη προς το Δημόσιο και να είναι στο απυρόβλητο όσοι νομοθετούν και εκτελούν νόμους που έχουν οδηγήσει τη χώρα σε πλήρη χρεοκοπία.
Αγωνιούν οι «έχοντες και κατέχοντες» για έξοδο της χώρας από το ευρώ. Και φρόντισαν να μην μείνουν οι άνθρωποι πανί με πανί, Φροντίζοντας να «βγουν» τα χρηματάκια τους, που με τόσο κόπο απέκτησαν, σε άλλες χώρες, σε «οικονομικούς» Παράδεισους. Και ο νόμος; Τι προβλέπει; Εφαρμόστηκε; Πότε; Για ποιους;
Το σημαντικό είναι πως τα χρήματα που βγήκαν στον εξωτερικό είναι όσα οι μεγάλοι μας επιχειρηματίες εισέπραξαν από δουλειές τους με το Δημόσιο! Το «επάρατο» Δημόσιο, για όλους αυτούς τους περίφημους επιχειρηματίες! Οι οποίοι, βέβαια, απέκτησαν τη δέουσα ασυλία, μετά τη στενή τους σχέση με πολιτικούς. Να λοιπόν η διαδρομή που συνδέει πολιτική και επιχειρήσεις! Διαδρομή υπόγεια και αδιαφανής. Σε αυτή την ιστορία πρέπει να σταθεί η όποια νέα κυβέρνηση και να ξεκαθαρίσει πως ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρξει νόμος «περί ευθύνης υπουργών». Να υπάρχει δυνατότητα να στέλνονται στο εδώλιο και οι διατελέσαντες υπουργοί, όπως κάθε ανώτερος κρατικός αξιωματούχος. Και να μην υπάρχει παραγραφή, παρά μόνο για ότι προβλέπεται και για τους πολίτες.
Όταν γίνει συνείδηση από όλους πως τον πάτο τον βάζουμε ΕΜΕΙΣ τότε θα αλλάξουμε τη χώρα μας! Γιατί το μέλλον δε μπορεί να περιμένει! Και μέλλον με διεφθαρμένους πολιτικούς, δε μπορεί να υπάρξει. Και θα σταματήσει κάθε υπόγεια διαδρομή, όταν ΚΑΙ οι πολιτικοί αντιμετωπίζονται ως πολίτες.

γγα

Με την υπογραφή Goldman Sachs

Κυριακή, 1 Ιανουαρίου 2012

Με την υπογραφή Goldman Sachs

2012, Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ “TEΛΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ”

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στα πρόθυρα στρατηγικής νίκης στο “πόκερ” του ελληνικού χρέους, νίκης διεθνούς σημασίας, βρίσκεται η αμερικανοεβραϊκή Goldman Sachs, αιχμή του δόρατος της πιο ‘ριζοσπαστικής’ πτέρυγας του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, που επιδιώκει την αναμόρφωση όλου του πλανήτη κατ’ εικόνα και ομοίωση των συμφερόντων του χρήματος και της ανισότητας που ευαγγελίζονται oi Χάγιεκ, Φρήντμαν ή Χάντιγκτον. Στρατηγική νίκη, εφόσον επιβεβαιωθούν, και ελπίζουμε να μη συμβεί, οι πληροφορίες άριστα ενημερωμένων πηγών και των Financial Times, κατά τις οποίες η τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου παρητήθη, στις διαπραγματεύσεις του PSI, από την αξίωση να παραμείνει το ελληνικό χρέος υπό ελληνικό δίκαιο, στη δικαιοδοσία της ελληνικής Βουλής και των ελληνικών δικαστηρίων, όπως είναι σήμερα.

Η υπαγωγή των ομολόγων στο ελληνικό δίκαιο συνιστά το ισχυρότερο νομικό όπλο της χώρας και τη φέρνει σε εξαιρετικά πλεονεκτική θέση και στα δύο βασικά σενάρια, αυτό της διαπραγμάτευσης για μια ικανοποιητική, συναινετική συμφωνία αναδιάρθρωσης, και αυτό της ρήξης με τους πιστωτές, αν καταστεί αναπόφευκτη. Συνιστά επίσης “ασπίδα” της Ελλάδας για να αποφύγει εξαναγκασμό σε αποχώρηση (δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος να εκδιωχθεί) από την ευρωζώνη. Γιατί, σε μια τέτοια περίπτωση, μόνο και μόνο η εισαγωγή του νέου νομίσματος θα οδηγήσει σε αυτόματο πληθωρισμό το χρέος, τις τραπεζικές αξιώσεις. Αντίθετα, αν η Ελλάδα αλλάξει τώρα το δίκαιο σε αγγλικό και φύγει μετά, για οποιονδήποτε λόγο, από το ευρώ, κινδυνεύει να δει το χρέος να διπλασιάζεται ως ποσοστό του ΑΕΠ!

Αυτό εξηγεί γιατί συνιστά βασική επιδίωξη των πιστωτών, πρώτον, να μεταβάλλουν το δίκαιο που διέπει τα ομόλογα, αφοπλίζοντας νομικά την Ελλάδα στον πόλεμο χρέους που υφίσταται και, δεύτερο, να καταστήσουν έγκυρους, με τη ψήφιση από 180 βουλευτές, τους επαχθείς όρους των δανειακών συμβάσεων, που καθιστούν όλη τη χώρα νόμιμη ιδιοκτησία τους. Πρέπει να τα κάνουν αυτά τώρα, πριν οδηγήσουν την Ελλάδα (ή συμβεί από μόνη της) στην επίσημη, τεχνική χρεωκοπία, την κατάρρευση του κράτους και την ενδεχόμενη έξοδο από την ευρωζώνη, ενδεχόμενα από τα οποία δεν αποκλείεται να απέχουμε μόνο πολλές βδομάδες ή λίγους μήνες (όπως και από πιθανή, ανεξέλεγκτη κατάρρευση διεθνών τραπεζών και ευρώ, ανεξαρτήτως Ελλάδας). Αυτό εξηγεί γιατί εξήντλησαν τις δυνατότητες επιρροής και όλους τους ανθρώπους και τις εφεδρείες τους, για να μην γίνουν εκλογές και να σχηματισθεί η κυβέρνηση των τριών αλληλομισούμενων κομμάτων, που δεν μπορεί μεν να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να επιδεινώνει γρήγορα κάθε πρόβλημα της χώρας, διαθέτει όμως την αναγκαία, για τη νομιμοποίηση των επαχθών συμβάσεων, κοινοβουλευτική δύναμη.

Σημειωτέον, η εμμονή των τραπεζών στο αγγλικό δίκαιο συνιστά έμμεση πλην σαφή ομολογία ότι δεν πιστεύουν στις αποφάσεις της 26.10, κάτι άλλωστε προφανές ανεξαρτήτως, από δηλώσεις διεθνών πολιτικο-οικονομικών παραγόντων και σχόλια του διεθνούς τύπου. Αν πίστευαν ότι οδηγούν όντως σε ελληνική “σωτηρία”, βιώσιμο χρέος δηλαδή, το αγγλικό ή ελληνικό δίκαίο δεν θα τους ενδιέφερε τόσο πολύ. Θα το “έδιναν” στη διαπραγμάτευση (αν υποθέσουμε ότι γίνεται), αποσπώντας καλύτερους όρους επιτοκίων και αποπληρωμής, περισσότερα χρήματα για τις τράπεζες. Επειδή δεν πιστεύουν, το αντίθετο, σε σωτηρία μέσω 26.10, επείγονται να κατοχυρώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συμφέροντά τους προβλέποντας, αν όχι ετοιμάζοντας τη σύντομη καταστροφή του ελληνικού λαού και του ελληνικού κράτους (η πορεία προς αυτή είναι σχεδόν αυτονόητη βιούμενη πραγματικότητα πλέον, για όσους ‘Eλληνες πολίτες δεν βαυκαλίζονται ότι θα σωθούν ατομικώς οι ίδιοι στο ναυάγιο και δεν βάζουν το κεφάλι τους στην άμμο, τρομοκρατημένοι από τον εφιάλτη που βλέπουν γύρω τους με το που ανοίγουν τα μάτια. Φέτος, περάσαμε τα Χριστούγεννα ακούγοντας από τα ραδιόφωνα ιστορίες γκραν γκινιόλ αστέγων και απόρων, με τη φιλανθρωπία να αντικαθιστά το κράτος πρόνοιας. Μέχρι του χρόνου ποιος άραγε θα βρεθεί να αντικαταστήσει τη φιλανθρωπία;).

“’Αρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”

“’Αρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”. Αυτό το μότο συμπυκνώνει τη στρατηγική της Goldman Sachs, μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο και αρχιτέκτονα της κερδοσκοπικής επίθεσης κατά της Ελλάδας στην αγορά CDS, το 2009-10, που οδήγησε στο Μνημόνιο. Το (πρώτο από τα) τσεκ, στην περίπτωση που μας αφορά, είναι η αλλαγή του νομικού στάτους του ελληνικού χρέους, όσο για το “καρπούζι”, που αναμένεται να σκάσει, είμαστε εμείς, απαξάπαντες οι ‘Eλληνες πολίτες και οι απόγονοί μας, πλην όσων συνέδεσαν τη μοίρα τους με τους πιστωτές της χώρας. Γι’ αυτό και μοιάζει απολύτως δικαιολογημένος και κατά κυριολεξία ακριβής ο συνάδελφος Σταύρος Λυγερός, που χαρακτήρισε εθνικό έγκλημα, πριν από μία εβδομάδα, από αυτές ακριβώς τις στήλες, την τυχόν συγκατάθεση της κυβέρνησης στη μετάβαση από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η Goldman Sachs, άμεσα υπεύθυνη και κύρια ωφελημένη από τη μεγάλη κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών, που μας οδήγησε εδώ που είμαστε, είναι στη πρωτοπορεία του νέου, χρηματιστικού “καπιταλισμού της καταστροφής”, ειδικευόμενη στο να στήνει φούσκες και μετά να τις σκάει, επωφελούμενη η ίδια και καταστρέφοντας τα θύματά της. Η τελευταία από αυτές είναι η φούσκα του κρατικού χρέους και η, ακόμα πιο επικίνδυνη, φούσκα των CDS στον πυρήνα της. Tην ελληνική φούσκα την έστησε η Goldman Sachs με τη βοήθεια ανθρώπων όπως οι Ντράγκι, Παπαδήμος, Χριστοδούλου και τους ίδιους, αν είναι δυνατόν, εκεί έχουμε φτάσει, χρησιμοποιεί και για να τη “σκάσει” επωφελώς για την ίδια! Ούτε καν αλλαγή προσωπικού δεν είχαμε!

‘Oποιος αναγνώστης επιθυμεί να μάθει περισσότερα για τη Goldman Sachs, μπορεί να διαβάσει το κλασικό άρθρο του Matt Taibbi στο αμερικανικό περιοδικό Rolling Stone, που μεταφράστηκε στα ελληνικά και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Τετράδια”, αρ. 57-58. Είναι κείμενο θεμελιώδους σημασίας για όποιον πολίτη θέλει να γνωρίζει σε ποιόν κόσμο ζει. Μια πληθώρα δημοσιευμάτων του παγκόσμιου τύπου έκτοτε, και δικά μας, του “Κ.τ.Ε”, τεκμηρίωσαν την παρουσία και τον ρόλο των ανθρώπων αυτής της τράπεζας σε όλους του βασικούς πολιτικο-οικονομικούς θεσμούς της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ενώ φαίνεται ότι διείσδυσαν ακόμα και στην Κίνα, χρησιμοποιώντας τα υπολείμματα της παλαιάς Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών. Στο παράρτημά της του Χονγκ Κονγκ φημολογείται ότι εργάζονται και ορισμένοι συγγενείς των εγχωρίων, νυν “σωτήρων” μας.

Aπό τη “φούσκα” του χρέους στη “φούσκα” του κράτους

Τα “τσεκ” όμως είναι πολλά, οδηγούν το ένα στο άλλο και δεν έχουν μόνο οικονομική σημασία. Η δανειακή που έπεται και συνοδεύει το PSI ακυρώνει την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, απαγορεύει πρακτικά τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και το δανεισμό από τρίτους, εισάγει τις εμπράγματες εγγυήσεις, με υποχρέωση μάλιστα εκποίησης της κρατικής περιουσίας σε τρέχουσες τιμές και στέλνει σε μη ελληνικά δικαστήρια τις ενστάσεις εγκυρότητας. Είναι σύμβαση που δεν θα υπέγραφε κανείς ιδιώτης υπό οποιεσδήποτε συνθήκες δυσκολίας, πόσο μάλλον κράτος, σύμβαση που ένας έντιμος δικαστής θα έκρινε καταχρηστική.

Το χρέος δεν γίνεται βιώσιμο με τη συζητούμενη συγκεκριμένη συμφωνία αναδιάρθρωσης, που θα πλήξει κυρίως ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και ταμεία, καταλήγοντας σε γελοίο ύψος πραγματικού κουρέματος, κάτω του 20%. Οι αρχιτέκτονες της συμφωνίας προβλέπουν χρέος 120% το 2020, δηλαδή μη βιώσιμο και οι προβλέψεις τους απεδείχθησαν μέχρι τώρα πολύ λάθος πάντοτε.

Ταυτόχρονα, το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο εγκαθίδρυσαν συνειδητά μηχανισμό ανέφικτων δημοσιονομικών στόχων που προκαλεί ύφεση, καθιστά δυσχερέστερη την αποπληρωμή του χρέους, καταργεί το κράτος πρόνοιας αφαιρώντας του τη χρηματοδότηση, υποχρεώνει σε φορολογία δήμευσης και της ιδιωτικής περιουσίας. Οι ‘Eλληνες όχι μόνο γίνονται εσαεί φόρου υποτελείς, αλλά και ο φόρος τείνει διαρκώς να αυξάνεται καθιστώντας αδύνατη την αποπληρωμή του, με την ίδια διαδικασία που οι γαιοκτήμονες αποσπούσαν τα κτήματα των φτωχών αγροτών και τους μετέτρεπαν σε δουλοπάροικους. Τελικά, διατηρείται τύποις το ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, αλλά ως άδειο κέλυφος, στερούμενο μέσων άσκησης κυριαρχίας. Οι συνθήκες που δημιουργούνται ευνοούν τη μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό και την εισαγωγή νέων μαζών εξαθλιωμένων στο δυνάμει “Μπαγκλαντές της Ευρώπης”. Ο Ντομινίκ Στρως Καν, υπέδειξε πέρυσι, απαντώντας στους ‘Eλληνες βουλευτές, που ανησυχούσαν για την ανεργία των νέων, τη μετανάστευση ως μόνη λύση (την εφήρμοσε και ο ίδιος, εγκαθιστάμενος στο Ισραήλ!).

Η διακοπή της πορείας αυτής και η επαναδιαπραγμάτευση του συνόλου των συμφωνιών συνιστά όρο εθνικής επιβίωσης του ελληνικού λαού και μπορεί να αποτελέσει σπουδαία ιστορική υπηρεσία που θα αναγνωρίσει στην Ελλάδα η Ευρώπη. Δεν γίνεται άλλο να υπερασπίζεται την Ελλάδα ο Χέλμουτ Σμιτ και να μην την υπερασπίζονται οι ‘Eλληνες Πρωθυπουργοί και πολιτικοί.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, στις 30.12.2011

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris στις 8:12 μ.μ.

Ετικέτες Ελλάδα, Ευρώπη, Οικονομία