Τραγωδία ή φάρσα;

Διατάξεις που δίνουν στις στρατιωτικές αρχές «το πάνω χέρι» για την αποκατάσταση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας, όταν οι αστυνομικές αρχές αδυνατούν να ελέγξουν την κατάσταση, προωθεί η κυβέρνηση.
Η δυνατότητα στρατιωτικής παρέμβασης επιτρέπεται σε περίπτωση που η χώρα ή μία περιφέρειά της κηρυχθεί σε κατάσταση πολιορκίας, με βάση το άρθρο 48 του Συντάγματος, που αποτελεί μία από τις πλέον βεβαρημένες ιστορικά διατάξεις, αφού μπορεί να οδηγήσει σε «πάγωμα» θεμελιωδών συνταγματικών διατάξεων που προστατεύουν ατομικά δικαιώματα.
Οι επίμαχες συνταγματικές διατάξεις έχουν σε κάθε φάση αναθεώρησης αποτελέσει λόγο τριβής και αντιπαραθέσεων, αφού επιτρέπουν να εφαρμοστεί η νομοθεσία για την κατάσταση πολιορκίας σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων, εκδήλωσης ένοπλου κινήματος κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος, αλλά και σε περίπτωση άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας.
Ωστόσο, ιδίως η τελευταία περίπτωση έχει επικριθεί ως ασαφής και αόριστη, καθώς δεν διευκρινίζει ρητά την έννοια της απειλής που πρέπει να αφορά την εξωτερική και όχι την εσωτερική ασφάλεια, για να μην υπάρξει ποτέ κίνδυνος καταστρατηγήσεων.
Αυξημένη πλειοψηφία
Η ενεργοποίηση της νομοθεσίας για την κατάσταση πολιορκίας γίνεται με απόφαση της Βουλής με αυξημένη πλειοψηφία (180 ψήφοι), αλλά σε επείγουσες περιπτώσεις γίνεται και με διάταγμα ύστερα από σχετική πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου και η κυβέρνηση το θέτει για έγκριση στη Βουλή μέσα σε 15 μέρες.
Παρά την ύπαρξη των σχετικών εγγυήσεων δεν μπορεί να μην προβληματίσει η χρονική συγκυρία που προωθούνται οι επίμαχες διατάξεις, αφού είχε προηγηθεί μια ανεξέλεγκτη κατάσταση λόγω καταστροφών και ζημιών που έγιναν σε διάφορες πόλεις, με αφορμή τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από αστυνομικό.
Κυβερνητικοί κύκλοι σημείωναν χαρακτηριστικά ότι οι επίμαχες ρυθμίσεις ήταν έτοιμες από τον περασμένο Ιανουάριο και περιλαμβάνονται απλώς σε ένα πλέγμα διατάξεων που καθορίζει την εξωτερική υπηρεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και τη σχέση τους με τις αστυνομικές, λιμενικές και πολιτικές αρχές. Όμως και σε αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί να διαφύγει την προσοχή το γεγονός ότι οι ρυθμίσεις έγιναν λίγους μήνες μετά τις πρωτοφανείς πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007 (που θρηνήσαμε πολλά θύματα) και τις οποίες η κυβέρνηση απέδιδε σε ασύμμετρες απειλές, εξωτερικούς εχθρούς κ.λπ.
Και στις δύο δε περιπτώσεις είχαν γίνει συζητήσεις ότι πρέπει να τεθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κ.λπ.
Δεν μπορεί επίσης να περάσει απαρατήρητη η χρονική συγκυρία των συζητήσεων σε άλλες χώρες (και κυρίως στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι), για μέτρα που να επιτρέπουν και στρατιωτική επέμβαση για αποκατάσταση της τάξης.
Στο κυβερνητικό νομοθέτημα αναφέρεται καταρχήν ότι η επαγρύπνηση για την κατοχύρωση και διατήρηση της δημόσιας και κρατικής ασφάλειας, της εφαρμογής των νόμων και των αστυνομικών διατάξεων ανήκει στις αστυνομικές και λιμενικές αρχές.
Αναφέρεται, όμως, ότι οι στρατιωτικές αρχές μπορούν να επέμβουν όταν τεθεί σε εφαρμογή (σύμφωνα με το άρθρο 48 του Συντάγματος) ο νόμος περί καταστάσεως πολιορκίας, οπότε οι εξουσίες των πολιτικών αρχών που ανάγονται στην ασφάλεια του κράτους, την τήρηση της τάξης και την Αστυνομία αναλαμβάνονται και ασκούνται από τις στρατιωτικές αρχές, κατά το μέτρο που θεωρούν αναγκαίο, ενώ οι κατά τόπους αστυνομικές και λιμενικές υπηρεσίες υπάγονται στους στρατιωτικούς διοικητές.
ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Πώς θα συνδράμουν οι Ένοπλες Δυνάμεις την Αστυνομία
Τριάντα ένα χρόνια μετά τη θέσπιση του τελευταίου νόμου για την κατάσταση πολιορκίας, η κυβέρνηση προωθεί αναλυτικές διατάξεις για το πώς μπορεί να ενισχυθεί η Αστυνομία από τις Ένοπλες Δυνάμεις για να αποκατασταθεί η τάξη, ύστερα από σχετικό αίτημα που απευθύνει ο διευθυντής της αστυνομικής αρχής, ζητώντας την αναγκαία δύναμη (πεζοπόρα τμήματα, μεταφορικά μέσα, ειδικά οχήματα κ.λπ.) από τον Ανώτερο Διοικητή Φρουράς (ΑΔΦ) και έπειτα από έγκριση του υπουργείου Άμυνας και του ΚΥΣΕΑ.
Προβλέπονται επίσης ότι μετά την έγκριση της ενίσχυσης τα τμήματα αστυνομικών και Ενόπλων Δυνάμεων τίθενται υπό τις διαταγές των κατά τόπους ΑΔΦ και ότι τα στρατιωτικά τμήματα πρέπει να χρησιμοποιούνται σε απόλυτη ανάγκη, εφόσον οι αστυνομικές δυνάμεις από άλλες περιοχές της χώρας αδυνατούν να επιβάλουν την τάξη.
Επικρίσεις για τις διατάξεις του 75. Επίσης προστίθεται ότι τα στρατιωτικά τμήματα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για αστυνόμευση και απώθηση διαδηλωτών, ούτε να διασπείρονται σε μικρές ομάδες (κάτω της διμοιρίας).
Οι πρώτες συνταγματικές διατάξεις το 1975 είχαν επικριθεί έντονα, καθώς οι ασαφείς έννοιες που περιελάμβανε το τότε Σύνταγμα για σοβαρή διαταραχή, έκδηλη απειλή κατά της δημόσιας τάξης και ασφάλειας από εσωτερικούς κινδύνους, μπορούσε να επιτρέψει ποικίλες καταστρατηγήσεις.
Είχε τονιστεί τότε ότι θα μπορούσε να δώσει λαβή για ενεργοποίηση των διατάξεων περί καταστάσεως πολιορκίας η τυχόν ένταση απεργιών σε διάφορους κλάδους της οικονομίας, η ενίσχυση αριστερών κομμάτων με όξυνση της κομματικής διαμάχης και συγκρούσεις διαδηλωτών με την Αστυνομία...
Η επόμενη συνταγματική αναθεώρηση διόρθωσε κάποια πράγματα με μεγαλύτερες εγγυήσεις για ενεργοποίηση των ρυθμίσεων, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει η αοριστία της άμεσης απειλής για την εθνική ασφάλεια, όπου πολλά μπορούν να «χωρέσουν»...
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΥΛΩΝΙΤΗΣ

Αυτό το δημοσίευμα, που αλίευσα από το www.ethnos.gr, αν μη τι άλλο, προκαλεί! Ιδού, λοιπόν, που μια δεξιά κυβέρνηση και πάλι, θεωρώντας τσιφλίκι της τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, αποφασίζει να τις εμπλέξει σε νέες περιπέτειες, για την αντιμετώπιση του περίφημου «εσωτερικού εχθρού»! Δηλαδή, για μια ακόμη φορά, την πρώτη μετά τη Μεταπολίτευση, επιδιώκει τη λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων ως ένα είδος Στρατοχωροφυλακής!!!
Πώς οδηγήθηκαν σε αυτή την απόφαση; Προφανώς μετά την πλήρη αποτυχία αντίδρασης της Αστυνομίας να επέμβει κατά τα πρόσφατα επεισόδια, μετά τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή. Μιας Αστυνομίας, που η ίδια η κυβέρνηση οδήγησε σε αυτή την κατάσταση, αφού κατάφερε να την διαλύσει, είτε απομακρύνοντας ικανά στελέχη της κατά τις ετήσιες κρίσεις, είτε αδρανοποιώντας τα, λόγω κομματικών και μόνο κριτηρίων. Και φυσικά, να μη λησμονούμε το γεγονός ότι η Αστυνομία έχει συγκεκριμένη αποστολή, την οποία για να την εκτελέσει, απαιτείται σοβαρή εκπαίδευση, η οποία δεν γίνεται, κάτι το οποίο όλοι οι πολίτες αντιλαμβάνονται.
Και αφού οδήγησε την Αστυνομία στην απαξίωση, η πεφωτισμένη κυβέρνηση της δεξιάς αποφάσισε να εμπλέξει στο ζήτημα της εσωτερικής ασφάλειας και τις Ένοπλες Δυνάμεις… Ποιες Ένοπλες Δυνάμεις; Αυτές, που σε διάστημα 3 ½ ετών υποχρέωσαν να χάσουν 4.800 στελέχη! Και η κυβέρνηση Καραμανλή, τώρα, σκέπτεται να τις καταστήσει περισσότερο αντιπαθείς στην κοινωνία! Και να στρέφεται στρατιώτης εναντίον απεργού πατέρα! Αθλιότητα, αν μη τι άλλο! Έλλειψη σοβαρότητας και προγραμματισμού, από ανθρώπους που πεισματικά επιδιώκουν την πλήρη αποξένωση των Ενόπλων Δυνάμεων από τον πολίτη.
Μας επαναφέρει η δεξιά στις εποχές που ψήφιζαν και τα δέντρα, άρα δικαιολογεί και το πρόσφατο άρθρο για την επιβολή στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα. Μήπως πρέπει να ανησυχούμε σοβαρά και ειδήσεις που περνούν στα ψιλά να τις προσέχουμε περισσότερο; Μήπως η πεισματική άρνηση της κυβέρνησης για συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις, να κρύβει από πίσω την φαεινή ιδέα για τη Στρατοχωροφυλακή;
Για μια ακόμη φορά, η ανικανότητα της κυβέρνησης είναι έτοιμη να προκαλέσει ένα ακόμη βαθύ ρήγμα στις σχέσεις Ενόπλων Δυνάμεων και κοινωνίας. Για πολλοστή φορά στη χώρα αυτή είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε επανάληψη της ιστορίας. Μήπως αυτή τη φορά είναι φάρσα; Αν όχι τραγωδία;

ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΥ

Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στη γειτονιά μας, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα όσα γίνονται γύρω μας. Και μέσα από την εικόνα καταστροφής, βλέπουμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος αυτού του ίδιου του ανθρώπου, όταν αποφασίσει να αναλάβει δράση και να ξεπεράσει τις συμβατικές δομές. Στην αδυναμία δράσης φορέων του κράτους, εμφανίζονται οι εθελοντές. Οι ενεργοί πολίτες, που δεν μπορούν να παραμένουν θεατές των γεγονότων, αλλά αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και βγαίνουν μπροστά. Πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Με ποιους όρους;
Η απάντηση είναι, με την Αυτο-οργάνωση και τον Εθελοντισμό.
Η Αυτοοργάνωση είναι απλά ένας τρόπος λειτουργίας και συσπείρωσης ενεργών πολιτών. Είναι ένας τρόπος οργάνωσης που συνήθως επιλέγεται όταν υπάρχει μια νέα αρχή και σηματοδοτεί την ευρεία ανανέωση. Παράλληλα όμως δεν μπορεί να έχει μεγάλη χρονική διάρκεια και θα πρέπει στη πορεία να αντικατασταθεί από άλλες δομές. Στην ανθρώπινη κοινωνία παρατηρούνται διάφορες βαθμίδες ιστορικών τύπων αυτοοργάνωσης, από τη φυσική (οργανική, αγελαία κ.λπ.) αυτοοργάνωση σε διάφορες μορφές σταδιακού μετασχηματισμού της φυσικής αυτοοργάνωσης σε κοινωνική – πολιτισμική. Η αυτοοργάνωση χαρακτηρίζεται από καταστάσεις δυναμικής κινητικής ισορροπίας - ανισορροπίας, η οποία διατηρείται μέσω περίπλοκων προσαρμοστικών αντιφάσεων, μέσω της ανανέωσης βασικών δομών, λειτουργιών και ιδιοτήτων και μέσω της διαρκούς λειτουργικής αυτορρύθμισης όλων των μερών. Οι πρωτοβουλίες των πολιτών, δίνουν την ευχέρεια να προχωρήσουν ζητήματα πέρα από τις στενές κρατικές δομές και αντιλήψεις. Δεν είναι το ζητούμενο να χειραγωγηθούν οι πρωτοβουλίες των πολιτών, αλλά να ενισχυθούν σε ένα πλαίσιο στήριξης με την κρατική βοήθεια.
Η αυτο-οργάνωση έχει οριζόντια δομή και όχι κάθετη. Υπάρχει ένα σημείο αναφοράς και όχι μια γραφειοκρατία.
Σκοπός της αυτοοργάνωσης (ή μάλλον θεωρητικός στόχος προς το παρόν και ελπίζω πράξη σύντομα) είναι να «λειτουργήσει» εκεί που τελειώνει η αρμοδιότητα του κράτους και αρχίζει η κοινωνία. Δηλαδή, οι αυτο-οργανώσεις είναι το σημείο επαφής του κράτους με τους ενεργούς πολίτες αυτής της κοινωνίας.
Ο Εθελοντισμός είναι ένα πολύμορφο και δυναμικό σύστημα όπου η ατομική ολοκλήρωση συναντιέται με τη συλλογική ευημερία. Οι μορφές που παίρνει η εθελοντική προσφορά σήμερα διευρύνονται διαρκώς και εκτείνονται σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής από την παροχή υπηρεσιών φροντίδας ως τις οργανωμένες δράσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, κι από τη δραστηριοποίηση ομάδων πολιτών για την πρόληψη ή την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών ως την παροχή εκπαίδευσης σε κοινωνικά αποκλεισμένα άτομα ή ομάδες. Η εθελοντική δράση, από την άλλη πλευρά, αποτελεί η ίδια μια μαθησιακή εμπειρία, αναπτύσσοντας τις κοινωνικές, επικοινωνιακές και επαγγελματικές δεξιότητες του εθελοντή. Ο ίδιος ο εθελοντής δεν είναι μόνο πομπός αλλά και δέκτης των ωφελειών που απορρέουν από την εθελοντική του δράση.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, διαπιστώνεται πως δεν επιδιώκεται η συγκρότηση ακόμη ενός κρατικού ή κρατικοδίαιτου μηχανισμού, αλλά η διαμόρφωση πλαισίου για έναν «άλλο» τρόπο δράσης, με έμφαση στον άνθρωπο, στην κοινωνία και στα προβλήματα που την απασχολούν, σε κάθε επίπεδο.
Βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο. Το κράτος, με το πολυπλόκαμη και γραφειοκρατική Διοίκησή του, έχει καταστεί απολύτως ανελαστικό. Οι ενεργοί πολίτες, με πρόγραμμα και δράσεις, μπορούν να συμβάλλουν αποφασιστικά στην αφύπνιση της κοινωνίας. Βασική προϋπόθεση είναι να πειστεί ο πολίτης να πάψει να κλείνεται στους 4 τοίχους του εαυτού του και του σπιτιού του και να γίνει ενεργός! Να σηκωθεί από τον καναπέ του, να βγει στο δρόμο, να συζητήσει, να ξεπεράσει τη μοναχική διαδρομή του και να αφήσει πίσω του το «εγώ» για χάρη του «εμείς».
Βασικό συστατικό της αυτοοργάνωσης δεν είναι μόνο η αντιμετώπιση, αλλά η πρόληψη. Προετοιμαζόμαστε για δράση. Προλαμβάνουμε το κακό!
Ο ενεργός πολίτης, που έχει νιώσει βαθιά μέσα του την ανάγκη της δράσης, επιδιώκει να προλάβει το κακό! Φροντίζει το δάσος, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες να καθαρίσει από κάθε επικίνδυνο στοιχείο μια δασική έκταση, περιφρουρεί και προστατεύει κάθε δέντρο. Γύρω από κάθε στοιχείο της φύσης, διαμορφώνει με κάθε τρόπο, τη μέγιστη δυνατότητα προστασίας του. Οι δράσεις του καθαρισμού των ακτών, του καθαρισμού των ποταμών και χειμάρρων, οι δράσεις της εθελοντικής προστασίας κάθε στοιχείου που μας δίνει ζωή και ανανεώνει τον αέρα που αναπνέουμε, αποτελούν τα σημαντικότερα συστατικά για το περιβάλλον και είναι απόρροια της αυτοοργάνωσης των ενεργών πολιτών, σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας. Συμμετοχή και μόνο συμμετοχή. Γιατί το «εμείς» είναι το αύριο, ενώ το «εγώ» χάνεται στο χτες.
Και λίγα για τη συμμετοχικότητα. Η συμμετοχική ιδέα απαντά με την πρόταση - αίτημα μιας εκτεταμένης αλλαγής και ουσιαστικής κατά το περιεχόμενο βελτίωσης της σχέσης κράτους - πολίτη - κοινωνίας. Η απάντηση που δίνει είναι ότι με την μεγαλύτερη δυνατή ενεργοποίηση συμμετοχής σε υπάρχοντες δημόσιους, ιδιωτικούς και κοινωφελείς θεσμούς και οργανώσεις, καθώς και με την δημιουργία νέων, ελαττώνεται σημαντικότατα το έλλειμμα και η κρίση αντιπροσώπευσης, το οποίο παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες στη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Το σημαντικό είναι ότι η διεύρυνση της συμμετοχής, θα οδηγήσει στη διαφοροποίηση, δομικά και λειτουργικά, μεγάλου μέρους της κρατικής διοίκησης στην καθημερινότητά της. Η διοίκηση, συμπεριλαμβανόμενης και της εκάστοτε κυβέρνησης, δεν θα εμφανίζει τον σημερινό εξουσιαστικό χαρακτήρα που είναι το στίγμα της, αλλά θα παίζει περισσότερο τον ρόλο του παραλήπτη ατομικών αιτημάτων μεταξύ ανταγωνιζομένων πολιτικών. Κάτι τέτοιο θα οδηγήσει, όπως έχει ήδη γίνει αλλού, στην ουσιαστική αλλοίωση της κρατικής εξουσίας. Μεταξύ της ψηφοθηρικής/κομματικοκρατίας και της αγορακρατικής/κερδοσκοπίας υπάρχει ένας τρίτος θεσμικός χώρος, ο οποίος καθορίζεται από την κοινωνία των πολιτών και από αυτόνομες και ανεξάρτητες Αρχές, ο πολλαπλασιασμός των οποίων αποτελεί κεντρική θέση της συμμετοχικής ιδέας.
Είναι σημαντικό πλέον να καταστεί συνείδηση, πως καθένας από εμάς αποτελεί οντότητα δράσης. Ας πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Ας αυτοοργανωθούμε γινόμενοι ο κάθε ένας από εμάς ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ. Όλοι καταφερόμαστε κατά των μεγάλων βιομηχανιών που ρυπαίνουν. Ας δούμε τη ρύπανση που προκαλούμε ο κάθε ένας μας, όταν δεν υπολογίζουμε την ανακύκλωση, όταν πετάμε τα αποτσίγαρα στο δρόμο, όταν αφήνουμε σκουπίδια στις παραλίες ή στα δάση. Σήμερα, από εδώ, μπορούμε όλοι να ξεκινήσουμε και να σημάνουμε την ώρα δράσης. Και κάθε φορά που θα κυττάμε το ρολόι μας να λέμε πως είναι ΩΡΑ ΔΡΑΣΗΣ, η ώρα του ενεργού πολίτη, η δική μας ώρα, η δική σας ώρα, η ώρα των παιδιών και των παιδιών των παιδιών μας.

ΓΓΑ

Καλημέρα

http://www.youtube.com/watch?v=YxjF1s2T7GI&feature=related

Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος
Πρώτη εκτέλεση: Νικόλας Άσιμος

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χθες,
χαλάσανε τόσα πολλά μα βρες μονοπάτι ξανά,
δεν ξέρει ο κόσμος να ζει, κατέβα να πάμε πεζοί,
εκεί που καθένας ζητά να βρει τη μιλιά του ξανά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες,
δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά
κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ,
αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά.

Τον πόλεμο ζητώ για μια ζωή που δεν τη ζω,
να μην μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να δεις μικρέ μου φουκαρά,
πως μαλακώνω σαν δε μου μιλάς σκληρά.

Τον πόλεμο μισώ κι απ' τη ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
κι ας ήταν μια φορά να μ' είχες πάρει αγκαλιά,
το ξέρω σου ζητώ πάρα πολλά.

Η πιο τρυφερή έκφραση έρωτα για τη ζωή, από έναν άνθρωπο που τερμάτισε τη ζωή του αρκετά νωρίς. Κι αν κάτι αξίζει είναι αυτά τα λίγα λόγια, μεστά και πλούσια. Ίσως γιατί τον πλούτο τον νιώθουν καλύτερα οι άνθρωποι που ξέρουν να υμνούν, αρκούμενοι στον πλούτο των συναισθημάτων τους.
Πρωί Πέμπτης, ίσως ιδιαίτερα πρόωρο για φιλοσοφικές αναζητήσεις. Άρα; Ας αρκεστούμε σε αυτό και βλέπουμε... Η μέρα είναι μπροστά μας, θα μας πλημμυρίσουν τόσα κακόηχα...
Καλημέρα

ΓΓΑ

Η μόνη ευκαιρία

Η καρδιά μου είναι τώρα ένα φαρδύ χωματένιο τσουκάλι,
που μπήκε πολλές φορές στη φωτιά,
που μαγείρεψε χιλιάδες φορές για τους φτωχούς
για τους ξωμάχους, για τους περατάρηδες
για τους εργάτες και για τις πικρές μανάδες τους,
για τον πεινασμένο ήλιο, για τον κόσμο-ναι για όλο τον κόσμο
ένα φτωχό, καπνισμένο μαυρισμένο τσουκάλι,
που κάνει καλά τη δουλειά του.
Και τούτο το τσουκάλι βράζει, βράζει τραγουδώντας.

Το επίκαιρο ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ, του Γιάννη Ρίτσου. Που κάποιοι στίχοι του φτάνουν στις καρδιές όλων όσων είχαμε την τύχη να διαβάσουμε, να αγγίξουμε το όνειρο του ποιητή και να πλάσουμε το δικό μας παραμύθι, για ένα άλλο κόσμο, με ισότητα, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη...

Και να αδερφέ μου
που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
ήσυχα, ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα
δε χρειάζονται περισσότερα

Κι αύριο λέω θα γίνουμε
ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές,
σ' όλα τα χείλη,
έτσι να λέμε πια
τα σύκα-σύκα
και τη σκάφη-σκάφη.

Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
και να λένε:
"Τέτοια ποιήματα
σου φτιάχνω εκατό την ώρα".
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο

Κι ύστερα; Κάπου τόσα χρόνια μετά, μπορούμε ακόμη να δακρύζουμε, να ονειρευόμαστε, έστω κι αν πέρασαν από πάνω μας οι ερπύστριες αυτών που κάποτε μιλούσαν για αγώνα κι έγινα οι σκληρότεροι εξουσιαστές. Γιατί κρατήσαμε μέσα μας την αθωότητα εκείνου του καιρού, που όταν βρισκόμαστε ξέραμε να απαγγέλλουμε όλα αυτά τα λόγια.
Κρατώντας το άφιλτρο τσιγάρο στο χέρι, με τα μαλλιά μακριά και τη διάθεση ατελείωτη. Έχοντας μελετήσει Θουκυδίδη, ανοίγαμε το παράθυρο της σκέψης μας στη λιακάδα των πολιτικών αναζητήσεων... Τότε, κάπου 32-33 χρόνια πίσω, όταν οι κοπάνες γινόντουσαν για να συναντήσουμε το χαμόγελο και τον έρωτα. Τότε που οι κοπάνες γινόντουσαν για να συζητήσουμε, έξω από τα πλαίσια, για το αύριο. Γιατί για μας το αύριο ήταν ο άλλος κόσμος των ονείρων...

Και σήμερα, τι; Η ιστορία ξέρει να επαναλαμβάνεται με θαυμαστή ακρίβεια! Και τα εφηβικά όνειρα παραμένουν πάντοτε ζωντανά, σα να μεταφέρονται από γενιά σε γενιά όπως η σκυτάλη των δρομέων, σε μια ατελείωτη σκυταλοδρομία. Κι η κρατική αυθαιρεσία, ίδια, όπως πάντα, να θέλει να βάλει φραγμό στα όνειρα. Μόνο που στα όνειρα δε μπαίνουν συρματοπλέγματα.
Όταν σημαδεύεις ένα παιδί 15 χρονών, είναι σα να στρέφεις το πιστόλι στον κρόταφό σου και να τινάζεις τα μυαλά σου στον αέρα. Γιατί...

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και τρόμο
θερίζει την αυγή θανατικό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Έχει κρυφή πληγή κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό απ' το κακό
πως ξέφυγε απ' ανθρώπους κι από νόμο...

όπως τόσο όμορφα έγραψε στο ποίημά του ο Μάνος Ελευθερίου. Ας μην ψάχνουν οι διάφοροι αρμόδιοι την αιτία και την αφορμή. Ας ψάξουν τους εαυτούς τους, ας κυττάξουν το μέσα τους και είναι σίγουρο, πως αν έχουν και μια στάλα τσίπας, θα συνειδητοποιήσουν λάθη, που μέρα τη μέρα γίνονται κύμα οργής.
Σαν τη θάλασσα, που φουσκώνει, σαν τον ξεροπόταμο που γεμίζει νερό και φουσκώνει πάνω από τις όχθες του...
Κάθε νιότη έχει το δικό της δικαίωμα να ζήσει τους αγώνες της, να κάνει την υπέρβασή της και να πει "είμαστε εδώ και διεκδικούμε"... Να σηκώσει το χέρι σε σχήμα γροθιάς και να βροντοφωνάξει για καλύτερη Παιδεία, για καλύτερα σχολειά, για το δικό της "άλλο" αύριο.
Κι όσοι το ζήσαμε αυτό το ανακάτεμα, τότε που σμίγαμε τον έρωτα με τον αγώνα, ας προσφέρουμε κάτι σε αυτή τη γενιά. Να πάμε στην άκρη και να ανοίξουμε το δρόμο στο ποτάμι της νιότης, που φούσκωσε από τη δική μας αδιαφορία. Και τώρα ξεπέρασε το φράγμα και με ορμή βγαίνει στους δρόμους, στην κοινωνία, στις καρδιές όλων μας. Είναι η μόνη ευκαιρία για να δικαιώσουμε την ύπαρξή μας, η μόνη διέξοδος στα αδιέξοδα που διαμορφώσαμε...

ΓΓΑ

Ευτυχώς!

Ευτυχώς! Είμαστε πολύ τυχεροί ως πολίτες αυτής της χώρας. Γιατί; Μα επιτέλους, η χώρα απέκτησε κυβέρνηση!!! Ο "νέος" Πρωθυπουργός, θέλοντας να δώσει το στίγμα της κυβέρνησης, είπε με το γνωστό του στόμφο, τα εξής: «Επιδιώκουμε νέα ταχύτητα, νέους ρυθμούς, σιγουριά και ασφάλεια. Οι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Έχουμε επίγνωση των δυσκολιών και μπροστά μας έχουμε ανηφορικό δρόμο. Είμαστε αποφασισμένοι να πετύχουμε».
Και επίσης: «Είμαστε αποφασισμένοι να δείξουμε απαρέγκλιτη προσήλωση στη σύγκρουση με τα καθημερινά προβλήματα των πολιτών» ή «η κυβέρνηση αποφασιστικά θα αντιμετωπίσει φαινόμενα καταστροφικής βίας» ή «είμαστε αποφασισμένοι να δείξουμε απαρέγκλιτη προσήλωση στις αρχές μας». Και κλείνοντας: «Η δική μας θέση είναι δεδομένη: Δεν παίζουμε με το μέλλον του τόπου. Επιλέξαμε το δύσκολο δρόμο της υπευθυνότητας, που δεν τον εγκαταλείπουμε και δεν λοξοδρομούμε. Θα βγάλουμε τον τόπο από τη διεθνή κρίση με τις μικρότερες επιπτώσεις. Θα τα καταφέρουμε».
Πόσα ωραία λόγια είπε ο πρωθυπουργός μας και με πόση περισσή υπευθυνότητα αντιμετωπίζει τις προκλήσεις των καιρών! Αισθάνομαι, πλέον, εξαιρετικά ασφαλής που η χώρα μας, έχει μια κυβέρνηση, που θα δώσει λύσεις σε όλα τα θέματα που μας απασχολούν.
Και ο πρωθυπουργός; Άλλος άνθρωπος. Δημοσιογράφοι που καλύπτουν το ρεπορτάζ της Ν.Δ. είδαν τον πρωθυπουργό χαμογελαστό μετά από πολύυυυυυ καιρό! Ίσως, γιατί αισθάνεται περήφανος που τελικά κατάφερε να υλοποιήσει τον ανασχηματισμό, που οι δημοσιογράφοι είχαν σχεδιάσει από το Νοέμβριο...
Και τώρα, τι; Μα φυσικά δράση! Η κυβέρνηση σηκώνει μανίκια, για να προχωρήσει με νέο κέφι το μεταρρυθμιστικό της έργο!
Εξάλλου, τι έμεινε; Κάπου 11 εκ. άνθρωποι. Ας τους ξεκάνουνε και αυτούς, όπως διέλυσαν την οικονομία, τα ασφαλιστικά ταμεία, την περιουσία του Δημοσίου, το ίδιο το κράτος.
Καλημέρα νέα κυβέρνηση Καραμανλή! Καληνύχτα Ελλάδα!

ΓΓΑ

Η φωτοβολίδα

Καλή χρονιά να έχουμε, αν και τα μηνύματα δεν είναι τόσο αισιόδοξα. Το χτύπημα των Ισραηλινών στη Γάζα και οι φωτογραφίες των παιδιών να κλαίνε δεν αποτελούν στοιχείο αισιοδοξίας για το χρόνο που μόλις μπήκε.
Ευχόμενος σε όλους τους καλούς φίλους, έλεγα πως φέτος είναι χρονιά ανατροπών. Ναι, το πιστεύω ότι φέτος είναι η χρονιά που πιθανότατα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας.
Η κυβέρνηση Καραμανλή σέρνει τα βήματά της, αδυνατώντας να συλλάβει τα σημεία των καιρών, ο δε πρωθυπουργός, κακέκτυπο του μέχρι πρότινος κραταιού και αδιαμφισβήτητου ηγέτη, προσπαθεί να σηκωθεί από τη νάρκη του, αλλά δεν τα καταφέρνει. Λογικό, γιατί δεν το έχει κάνει άλλη φορά... Μόνο που τώρα έχει την υποχρέωση να κάνει κάτι. Οτιδήποτε. Να εξηγήσει στον κόσμο τι γίνεται με την οικονομία, πώς θα πορευτούμε το επόμενο χρονικό διάστημα, τι θα κάνει με τα σκάνδαλα, πώς θα αντιμετωπίσει την εσωκομματική κρίση, που τελικά έγινε κρίση της χώρας, που ακυβέρνητη ταξιδεύει στο άγνωστο. Και τελικά να ξεκαθαρίσει αν θα κάνει αυτόν τον περίφημο ανασχηματισμό, που τον κλωσά εδώ και καιρό, αλλά δεν του "βγαίνει".
Φυσικά, ο "καταλληλότερος", έχει να αντιμετωπίσει και την επιθυμία των πρωτοκλασάτων υπουργών της κυβέρνησής του, οι οποίοι δηλώνουν οι ίδιοι αμετακίνητοι. Τι θα κάνει με αυτούς; Πώς θα μπορέσει να αντιστρέψει το κλίμα στην αγορά, όταν δεν μπορεί να αλλάξει ΟΛΟ το οικονομικό επιτελείο, που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή με μαθηματική ακρίβεια;
Πώς θα αλλάξει το κλίμα στην αγορά, όταν ο αρμόδιος υπουργός λειτουργεί σε τρικυμία εν κρανίω; Όταν μια κυβέρνηση ΑΔΥΝΑΤΕΙ να επιβάλλει τους όρους του παιχνιδιού, είναι περισσότερο από αναγκαία η προσφυγή σε ένα δομικό ανασχηματισμό, που, αν μη τι άλλο, θα δείξει αλλαγή προθέσεων και διάθεση, έστω και προσωρινά, φυγής προς τα εμπρός. Ο Καραμανλής ΔΕΝ ΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΑΥΤΟ. Δεν το έκανε στο παρελθόν, όταν τα ΜΜΕ, δια του Θεόδωρου, τον υποστήριζαν, θα το πράξει τώρα, που δεν τολμά να κινηθεί;
Μια πράξη ηρωική, που πιθανότατα να τον έβγαζε από το αδιέξοδο, είναι και η προσφυγή στις κάλπες. Μόνο, που αυτό δεν το αντέχει, αν και γνωρίζει πως κάθε επόμενη δημοσκόπηση θα είναι χειρότερη για τον ίδιο και το κόμμα του, από την προηγούμενη.
Ο πρωθυπουργός της εικόνας καλείται πλέον να αποδείξει ότι το ηγετικό προφίλ που τόσο έξυπνα φιλοτέχνησαν οι "αγιογράφοι" του, υπάρχει και στην πραγματικότητα. Η αδυναμία να παρέμβει στα πράγματα δείχνει ότι απλά υπήρξε εικόνα και όχι ουσία. Άρα; Καλό θα κάνει στον τόπο ΜΟΝΟ εάν αποφασίσει να απομακρυνθεί, οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές, εκλογές ήττας για την παράταξή του, εκλογές προσωπικής ήττας, αφού ο ίδιος άνθρωπος απέδειξε περίτρανα πόσο λίγο διαρκούν οι φωτοβολίδες. Γιατί ο Καραμανλής τέτοιο ήταν. Μια φωτοβολίδα, που πίστεψε ότι θα φωτίζει αιώνια...

ΓΓΑ