Αντιγράφω από το in.gr:

Την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας, 16 Οκτωβρίου, είδαν το φως της δημοσιότητας συγκλονιστικά στοιχεία!
Το 1/3 των Ελλήνων ζουν με λιγότερα από 470 ευρώ μηνιαίως, ενώ 1 στα 5 παιδιά ζει επίσης κάτω από τα όρια της φτώχειας. Μιλάμε πλέον -και επισήμως;- για την κοινωνία των 2/3! Ούτε αυτοί όμως αισθάνονται ασφαλείς, αφού το 60% δηλώνουν ότι ζουν με το φόβο ότι μία ημέρα μπορούν να ξυπνήσουν φτωχοί, «εφιάλτης» που συνδέεται άμεσα με το ότι το 50% πιστεύει ότι φτωχός μπορεί κανείς να «καταντήσει» από κάποιο τυχαίο γεγονός, πχ αρρώστια, απόλυση σε προχωρημένη ηλικία. Όπως αποδεικνύεται, το πρόσωπο του κοινωνικού κράτους, παρά τις επανειλημμένες «πλαστικές επεμβάσεις» εξακολουθεί να φαίνεται «χλωμό» στον πολίτη, αδύναμο να του προσφέρει ασφάλεια.

Τι να σχολιάσει κάποιος για μια νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στην ελληνικη κοινωνία; Στην έρευνα που διεξήγαγε η Κάπα Research διαπιστώνεται ότι για πρώτη φορά στη χώρα μας υπάρχει τέτοια και τόση ανασφάλεια. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να τονιστεί ότι η γενιά των σημερινών 30άρηδων, η γενιά που βρίσκεται στην πιο δημιουργική φάση της, είναι και η πλέον απογοητευμένη. Ας μη λησμονούμε ότι αυτή η γενιά έχει χαρακτηριστεί ως η "γενιά των 700 ευρώ".

Το μόνο που τους δίνει ενδιαφέρον είναι ότι κατάφεραν να γίνουν αντικείμενο μελέτης από τους σύγχρονους κοινωνιολόγους και οικονομολόγους για το πώς τα καταφέρνουν.

Η σημερινή πραγματικότητα είναι εξαιρετικά άσχημη και με τον τρόπο που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το όλο θέμα θα γίνεται και χειρότερη. Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών, εαν η κυβέρνηση δεν πάρει σοβαρά μέτρα για την καταπολέμηση της φτώχειας, τότε οι κοινωνικές συγκρόυσεις θα είναι αναπόφευκτες. Με εξευτελιστικά επιδόματα, στα πλαίσια και στη λογική της "φιλανθρωπίας" δεν διαμορφώνονται πολιτικές επίλυσης προβλημάτων όπως η φτώχεια.

Αυτό που πάντοτε χαρακτήριζε τη χωρα μας και ιδιαίτερα τα χρόνια από το 1981 και μετά ήταν η κοινωνική ειρήνη. Θέλω να πιστεύω ότι δε θα χαθεί και αυτή...

27 Οκτωβρίου 2007 Κάτι προσωπικό...

Πέρασαν 127 ημέρες από τότε που υπέβαλα την αίτηση αποστρατείας μου. Ήταν 20/6, περίπου 10 το πρωί, όταν σηκώθηκα από το γραφείο μου, πήρα την προσωπική μου αναφορά και τις δυο υπεύθυνες δηλώσεις και με σίγουρο βήμα πήγα στη Γραμματεία για να πρωτοκολλήσει και να προωθήσει την αίτηση της αποστρατείας μου.

Πιθανόν για κάποιον που ανήκει σε άλλον επαγγελματικό χώρο, μια τέτοια κίνηση να μην έκανε εντύπωση. Φυσιολογική εξέλιξη, μετά από 25 χρόνια σε έναν εργασιακό χώρο, να αναζητήσει κάποιος την τύχη του αλλού. Ή να συνεχίσει σε αυτο τον επαγγελματικό χώρο, εξαντλώντας την κλίμακα των προαγωγών. Για όλους εμάς, όμως, που συνδέσαμε τη ζωή μας με το χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στα 25 χρόνια διαπιστώνεις ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν είναι ένας εργασιακός χώρος. Είναι τρόπος ζωής, όταν ο οποιοσδήποτε ανώτερός σου έχει το δικαίωμα της τύχης σου στα χέρια του. Γιατί; Απλούστατα, με μια μετάθεση ή με μια σειρά μεταθέσεων, ανατρέπεται όλη η ζωή ενός ανθρώπου. Πλείστα όσα τα παραδείγματα στελεχών που βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση να αποχωριστούν από την οικογένειά τους, γιατί η απρόσωπη "υπηρεσία", στα πλαίσια της "κάλυψης υπηρεσιακών αναγκών", τους υποχρέωνε να φύγουν. Σύζυγοι και παιδιά για τις Ένοπλες Δυνάμεις δεν υφίστανται. Πολλοί έλαβαν και απάντηση "να μην παντρευόσουν" ή "να μην έκανες παιδιά". Και τότε, κλείνεις τα μάτια, σηκώνεις το κεφάλι στον ουρανό και παρακαλάς να σου δώσει δύναμη να φτάσεις υγιής μέχρι τη στιγμή που θα μπορείς να φύγεις.

Εγώ είχα την τύχη να φτάσω μέχρι το τέλος αυτής της 25ετούς διαδρομής. Είμαι ευτυχής που έφτασα υγιής και με ξεκάθαρες απόψεις για το μέλλον, χωρίς την ανησυχία της επόμενης μέρας. Είμαι ευτυχής, γιατί μια μέρα πριν την υποβολή της αίτησης αποστρατείας μου, έκανα μια διάλεξη, στο τέλος της οποίας όλη η αίθουσα με χειροκρότησε επί πέντε λεπτά. Το τέλος μου συνοδεύτηκε από αυτό το παρατεταμένο χειροκρότημα, σαν σε αρτίστα.

Σήμερα είναι 27/10, παραμονή της εθνικής επετείου. Είναι η πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια, που δεν έχω άγχος για την αυριανή μέρα. Δεν είμαι αντιπροσωπεία στη Δοξολογία, δεν είμαι αντιπροσωπεία σε κάποια άλλη εκδήλωση, δε θα είμαι στην παρέλαση. Μετά από 25 χρόνια αυτό δεν είναι λίγο. Το άγχος της προηγούμενης μέρας για τα παράσημα, τη στολή, τα γάντια, το ξίφος...

Πέρασαν μόλις 127 μέρες... Η νοσταλγία αυτών των στιγμών μου δίνει την άνεση να χαμογελώ. Σίγουρα στην αυριανή παρέλαση, που όλοι θα προσέχουν και θα διαλαλούν το αξιόμαχο των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, εγώ θα κάθομαι και θα περιμένω με αγωνία να δω την Στρατιωτικη Σχολή των Ευελπίδων Όχι για να κάνω τις κρίσεις μου, όχι για να συγκρίνω το τότε με το σήμερα. Αλλά, γιατί βλέποντας αυτά τα παιδιά να παρελαύνουν με τις μπλε στολές και το κίτρινο λοφίο, θα θυμηθώ τις δικές μου στιγμές και θα παρακαλέσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να είναι και αυτά δυνατά και υγιή και να φτάσουν όσο ψηλά επιθυμεί ο καθένας τους. Γιατί, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω Αξιωματικός. Το όνειρό μου το έκανα πραγματικότητα. Αν απογοητεύτηκα στην πορεία, αυτό οφείλεται στο ότι οι μεγάλοι έρωτες δεν οδηγούν πάντα σε επιτυχημένους γάμους. Και είναι καλό να χωρίζεις συναινετικά από το να σκοτώνεσαι στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Αποφασίζοντας να φύγω, όλα αυτά τα είχα σκεφτεί. Μόνο που δεν είχα υπολογίσει αυτή την τεράστια συναισθηματική εξάρτηση με το χώρο, με ό,τι λάτρεψα από μικρό παιδί. Δεν είχα υπολογίσει, πως κάθε φορά, σε κάθε παρέλαση, θα ταυτίζομαι με αυτά τα παιδιά με τις μπλε στολές και το κίτρινο λοφίο...

Καιροσκοπισμός...

Θ. Πάγκαλος: Το κόμμα θα λειτουργήσει δημοκρατικά αλλά συσπειρωμένα. Αυτό το παιχνίδι «άλλα λέω μέσα, άλλα λέω απ’ έξω, άλλα λέω στους δημοσιογράφους, άλλα λέω στις εκδηλώσεις». Πρέπει να σταματήσει γιατί αυτή η ιστορία «ο Γιωργάκης δεν κάνει», που την έχετε και εσείς ακούσει και συζητήσει πολλές φορές, όπως και εγώ παρόλο που ήμουνα πολύ στενός συνεργάτης του κ. Παπανδρέου, συνεχώς συναντούσα δημοσιογράφους και τα λοιπά που λέγανε φάγαμε με τον τάδε και μας εξηγούσε πως ο Γιωργάκης δεν κάνει, είδαμε τον τάδε στην τάδε συνάντηση και μας εξηγούσε πως ο Γιωργάκης δεν κάνει, ε, αυτό πρέπει να σταματήσει. Όσοι νομίζουν ότι ο Γιωργάκης που έχει εκλεγεί από τη βάση του ΠΑΣΟΚ δεν κάνει, πρέπει να πάνε σε άλλο κόμμα ή να το διατυπώσουν θεσμικά στο συνέδριο.

Για μια ακόμη φορά ο Θεόδωρος Πάγκαλος στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου, μίλησε για το αυτονόητο. Κράτησα μόνο αυτό το κομμάτι από την πλούσια συνένετυξή του, στο οποίο περιγράφει την ωμή πραγματικότητα. Κάτι που όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, λέμε συνεχώς και αδιαλλείπτως, όλο αυτό το διάστημα.

Είναι προφανές ότι ο εκλεγμένος από τη βάση της κοινωνίας Γεώργιος Παπανδρέου, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε το φορτίο της Προεδρίας ενός φυλλορροόυντος Κινήματος, αντιμετώπισε την αμφισβήτηση όχι από τους πολιτικούς αντιπάλους του, αλλά από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του. Από όλους όσους ανέδειξε, από όλους όσους ξαφνικά, μετά την ήττα της 16ης Σεπτεμβρίου, βρέθηκαν απέναντι, ζητώντας την "κεφαλή του επί πίνακι".

Κινδυνεύουμε να κατηγορουθούμε για προσωπολατρεία, όμως, υπό το βάρος της εκλογικής ήττας και την άμεση εκδήλωση του Βενιζέλου να διεκδικήσει την Προεδρία, με μια κλιμακούμενη αντι-Παπανδρεική πρακτική από ένα σύνολο βουλευτών, είναι και αυτό αναπόφευκτο. Και τελικά, αυτό το περιλάλητο "ο Γιωργάκης δεν μπορεί", που τόσο έξυπνα πέρασαν τα καθοδηγούμενα από συμφέροντα ΜΜΕ, κατόρθωσαν να στήσουν στον τοίχο τον λιγότερο, τελικά, υπεύθυνο για αυτή την ήττα.

Αυτές τις μέρες, που βλέπω τον Βενιζέλο να οργώνει, κυριολεκτικά, τη χώρα, περιφερόμενος από χωρίου εις χωρίον, αναρωτιέμαι, πού να ήταν ο κύριος καθηγητής την προεκλογική περίοδο; Γιατί ο φανφαρόνος Ευάγγελος περιορίστηκες στη Θεσσαλονίκη και δεν έκανε εμφανίσεις στα κανάλια που τόσο τον ζητούσαν; Μήπως, τελικά, αυτό επεδίωκε; Την ήττα του ΠΑΣΟΚ και την αναζήτηση ευθυνών στο πρόσωπο του Παπανδρέου;

Ο χρόνος, που κυλά αδυσώπητα, θα δώσει τις δέουσες απαντήσεις. Ο ιστορικός του μέλλοντος έχει να γράψει πολλά. Σήμερα, στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που απομένει, υπάρχει ευθύνη σε όλους. Και όσοι πλέον στηρίζουν ανοιχτά τον έναν ή τον άλλον υποψήφιο, είναι καιροσκόποι. Αυτοί δεν χρειάζονται στην πολιτική ζωή του τόπου. Ο λαός μας έχει μνήμη και κρίση. Η αποφυγή ευθυνών με την βραδεία επιλογή στρατοπέδου, αποτελεί προσβολή στην κρίση μας. Και αυτό δεν το ανεχόμαστε.

ΔΙΚΤΥΟ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΧΟΛΑΡΓΟΥ

Από το βράδυ των εκλογών και μετά παρακολουθούμε με αγωνία το θέατρο του παραλόγου, που παίζεται στην Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, ως αποτέλεσμα της 2ης ήττας, σε επίπεδο εθνικών εκλογών.
Παράλληλα, όλοι μας, γινόμαστε θεατές μιας προσπάθειας επηρεασμού της γνώμης των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ από μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα, μέσω καναλιών πανελλαδικής εμβέλειας.
Τα γεγονότα αυτά μας γέμισαν πίκρα και απογοήτευση.
Σήμερα, σαράντα μέρες μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, μέλη και φίλοι του ΠΑΣΟΚ από το Δήμο του Χολαργού, θέλουμε να εκδηλώσουμε την υποστήριξή μας στο πρόσωπο του Προέδρου του Κινήματος, Γεώργιο Παπανδρέου. Ο λόγος είναι απλός. Το Κίνημα και η χώρα έχει ανάγκη από έναν οραματιστή ηγέτη για το παρόν και το μέλλον. Και είναι ευτύχημα για την Παράταξή μας, που ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι και θα είναι στο χώρο αυτό, Ηγέτης της μεγάλης προσπάθειας για τη νίκη της 11ης Νοεμβρίου και από την 12η Νοεμβρίου, με τη διαμόρφωση και διατύπωση ριζοσπαστικών και καινοτόμων πολιτικών, για τη μεγάλη ανατροπή της κυβέρνησης μειοψηφίας της Δεξιάς.
Αποφασίσαμε να στηρίξουμε τον Γεώργιο Παπανδρέου για την επανεκλογή του. Γιατί η επανεκλογή του θα είναι ένα ισχυρό ράπισμα προς αυτούς που επί 3 ½ χρόνια προσπαθούσαν να τον μειώσουν ως άνθρωπο και προσωπικότητα, αλλά και ως ηγέτη της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης. Και κυρίως θα είναι η αποκατάσταση της δικαιοσύνης προς κάποιον που αδικήθηκε κατάφωρα.
Η νέα πορεία του Κινήματος πρέπει να διακρίνεται από υπομονή και επίπονη εργασία. Η γρήγορη επαναφορά στην εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός.
Γνωρίζουμε καλά πως όλα κατακτώνται και είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε για να τα κατακτήσουμε. Γιατί ο δρόμος αυτός θα μας οδηγήσει στην εξουσία.
Εγγύηση για αυτό αποτελεί ο Πρόεδρος του Κινήματος Γεώργιος Παπανδρέου, ένας βαθιά δημοκρατικός και προοδευτικός άνθρωπος, με όραμα για την πατρίδα, που και θέλει και μπορεί να πραγματοποιήσει τις απαιτούμενες τομές στη σημερινή στάσιμη κατάσταση.
Με την κίνησή μας αυτή δείχνουμε ότι αναλαμβάνουμε την ευθύνη να κινητοποιήσουμε τη λαϊκή βάση του Κινήματος στο Χολαργό, ξεπερνώντας τις ανελαστικές και ξεπερασμένες συμπεριφορές των διαλυμένων έως ανύπαρκτων και πάντως σίγουρα απαξιωμένων υφιστάμενων κομματικών δομών. Δίνουμε τη δυνατότητα σε κάθε πολίτη του Δήμου μας να καταστεί μέλος αυτής της προσπάθειας, που δίνει ουσιαστικό περιεχόμενο στη Συμμετοχική Δημοκρατία. Δίνουμε τη δυνατότητα να αναλάβουν πλέον πολιτικό ρόλο και ευθύνη όλοι, για να ξεπεραστούν η κομματική γραφειοκρατία και ο καθεστωτισμός.
Για να γίνουμε πάλι Κίνημα της λαϊκής βάσης.

Γιάννης Γ. Αγγέλου
Μαρίτα Μάντζου
Αθανασία Νίνου
Ελπίδα Νίνου
Μαρία Σταθάκη
Ελένη Δημητριάδου
Παναγιώτης Τσατσούλης
Γραμματική Τσατσούλη
Έλενα-Βαλέρια Παπαδοπούλου
Σταύρος Κα‘ι’λίδης
Αγγελική Κα‘ι’λίδου
Ξένια Κολιού
Κατερίνα Κολιού

Εμείς ξεκινήσαμε. Περιμένουμε και άλλους. Γιατί εμείς πιστέψαμε στο Γιώργο Παπανδρέου και πιστεύουμε ακόμη περισσότερο μέρα με τη μέρα. Ο αγώνας συνεχίζεται, γιατί η ζωή συνεχίζεται. Και εμείς δε στεκόμαστε στις 11/11. Αναζητούμε ήδη την 12/11.

Δ.Α.Υ.Γ.Α.Π. Χολαργού

Ένα μήνα μετά το άτυχο αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών και επικείμενης της εκλογικής διαδικασίας για την ανανέωση της εντολής στο πρόσωπο του Προέδρου Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, αποφασίσαμε να συγκροτήσουμε το Δίκτυο Αυτο-οργάνωσης Υποστηρικτών Γεωργίου Α. Παπανδρέου στο Χολαργό.

Θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους του ΠΑΣΟΚ που υποστηρίζουν την κίνηση αυτή. Είναι το πιο σημαντικό βήμα προς τη Συμμετοχική Δημοκρατία, ένα από τα οράματα του Προέδρου. Το ανοιχτό κόμμα είναι αυτό που χρειάζεται η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη. Αυτό υλοποιούμε όλοι, μέσα από τις παρέες μας και τις συντροφιές μας. Όλοι γινόμαστε κοινωνοί μιας νέας πραγματικότητας. Τώρα, που οι αποφάσεις όλων κρίνονται, εμείς στηρίζουμε τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, πιστεύοντας βαθιά ότι έφτασε η ώρα των ρήξεων. Το αύριο έχει ήδη ξεκινήσει και πρέπει να είμαστε εκεί.

Ο λαός δεν είναι "στρατός παραμάζωξης ψήφων"

Αντιγράφω από το in.gr:

Ο κ. Σκανδαλίδης ο οποίος μίλησε στον τηλεοπτικό σταθμό Mega τη Δευτέρα, τόνισε πως το 1999 πριν το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είχε προτείνει να εκλέγεται ο πρόεδρος του Κινήματος από τα μέλη μόνο και αυτό απορρίφθηκε. Την ίδια πρόταση έκανε και το 2005 αλλά η κατάληξη ήταν και πάλι η ίδια.
Μάλιστα χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις του, οι οποίες έκαναν λόγο για «στρατούς παραμάζωξης ψήφων» με την υπάρχουσα εκλογική διαδικασία.

Θέλω να αναφερθώ στην συγκεκριμένη τοποθέτηση, του ενός από τους τρεις υποψήφιους για την Προεδρία του Κινήματος. Το ΠΑΣΟΚ, το οποίο σήμερα βρίσκεται στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, είναι ένα απότα δυο κόμματα εξουσίας της πατρίδας μας.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ΠΑΝΤΟΤΕ είναι έτοιμο, ή πρέπει να είναι έτοιμο, να κυβερνήσει τη χώρα. Όταν, λοιπόν, ένα Κόμμα, ένα Κίνημα είναι εν δυνάμει Κυβέρνηση, απευθύνεται σε όλο το πολιτικό φάσμα από πλευράς ψηφοφόρων. Δεν είναι "στρατοί παραμάζωξης ψήφων", αλλά ψηφοφόροι, που ναι μεν κάποιοι από αυτούς μπορεί να μην ψήφισαν σήμερα το ΠΑΣΟΚ, δε σημαίνει, όμως ότι και αύριο δεν θα το ψηφίσουν. Αυτό είναι η σημασία του Κόμματος εξουσίας. Η συγκεκριμένη θέση προσβάλλει, όχι μόνο τη διαδικασία, αλλά και όλο τον Ελληνικό λαό, που κανονικά ΠΡΕΠΕΙ να έχει λόγο για τις ηγεσίες των Κομμάτων.

Προσωπικά, δεν είμαι αντίθετος στο να είναι ανοιχτή η διαδικασία και όποιος Έλληνας πολίτης θέλει να μπορεί να ψηφίζει. Και δεν το υποστηρίζω μόνο για το ΠΑΣΟΚ αυτό, αλλά για όλα τα Κόμματα. Τελικά, οι πολίτες ΠΡΕΠΕΙ να έχουμε την ευθύνη των ηγεσιών των κομμάτων που βρίσκονται στο Κοινοβούλιο. Ίσως, με τον τρόπο αυτό να είναι και πιο άμεσος ο έλεγχος και πιο αποτελεσματική η ηγεσία. Ίσως...

Δυο φωνές ή "δια βοής" ψήφος...

Αντιγράφω:

Παράλληλη... αντιπολίτευση
«E» 12/10

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΡΗΣ
Σε παράλληλες δηλώσεις για το Ασφαλιστικό προσέφυγαν χθες ο Γ. Παπανδρέου και ο Ευ. Βενιζέλος, εμφανιζόμενοι και οι δύο ως... εν αναμονή αντίπαλοι του Κ. Καραμανλή. Και οι δύο, άλλωστε, γνωρίζουν πολύ καλά πως στη μάχη για την προεδρία του κόμματος, ο υποψήφιος που θα εμφανιστεί ως ο καταλληλότερος να νικήσει τον κ. Καραμανλή και να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία, θα αποκτήσει αυτομάτως και το προβάδισμα στην πολύ σκληρή μάχη που διεξάγεται. Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ οφείλει να κάνει και... αντιπολίτευση, αφού αυτή είναι η θεσμική αποστολή του - και αυτό, άλλωστε, και οι δύο υποψήφιοι το γνωρίζουν πολύ καλά.

Κατά τον συντάκτη, το ΠΑΣΟΚ οφείλει να κάνει αντιπολίτευση και μάλιστα, μέσα από το θεσμικό του ρόλο, να την κάνει και πολύ καλά. Μόνο που αντιπολίτευση με δυο πόλους δε γίνεται. Και εδώ φαίνεται καθαρά ποια ήταν η θέση του Προέδρου στην περίφημη εκείνη Κοινοβουλευτική Ομάδα, όταν είχε ζητήσει να στηθεί κάλπη. Τότε που οι πολιτικοί του αντίπαλοι ξεγυμνώθηκαν και που ο Κακλαμάνης είπε το περίφημο "δια βοής". Η κάλπη ήταν υφαρπαγή ψήφου, ενώ η "δια βοής" στήριξη, όχι....

Και τώρα, που τα κοινωνικά ζητήματα έρχονται στην επιφάνεια, που ο κόσμος σε πολύ λίγες μέρες θα έρθει αντιμέτωπος με τη νέα πραγματικότητα στην αγορά των καυσίμων, η αντιπολίτευση έχει δυο φωνές, δυο γραμμές, δυο πόλους...

Αυτή είναι η στήριξη στον Πρόεδρο. Αν μη τι άλλο, έτσι χάνεται η αξιοπιστία. Αλλά, βέβαια, πώς θα φανεί ο Ευάγγελος; Όλα τα ΜΜΕ επιθυμούν να προβληθεί ο αγαπημένος τους, να ανοίγει το στόμα του και να λέει λόγια κενά περιεχομένου.

Όταν το 1993 ο κος καθηγητής είχε οριστεί κυβερνητικός εκπρόσωπος από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, ο πατέρας μου είχε παρατηρήσει κάτι, που από τότε άρχισα να το παρατηρώ κι εγώ. "Όταν μιλάει ο Βενιζέλος, κλείσε τη φωνή και παρατήρησε τα χείλη του. Δείχνουν κάτι πολύ κακό".

Το έκανα και από τότε το συνηθίζω. Πράγματι, είχε δίκιο. Η τεράστια εμπειρία του στο χώρο της εκπαίδευσης, του είχε δώσει την άνεση να μελετά λεπτομέρειες πάνω στον άλλον. Πάνω από μισό αιώνα ιδιοκτήτης Φροντιστηρίου, δεν είναι και λίγο πράγμα...

Είχε δίκιο. Και σήμερα θα αποκαλύψω και κάτι ακόμη. Τη νύχτα των εκλογών, την ώρα που βγήκε στο ΖΑΠΠΕΙΟ να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του, είχα κλέισει τη φωνή και παρατηρούσα το στόμα του... Από το ραδιόφωνο άκουσα τι είχε πει και στην τηλεόραση παρατήρησα το ύφος του, το στόμα του.

Λένε ότι οι χοντροί άνθρωποι δεν είναι κακοί. Δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στη φωτιά μετά το φαινόμενο Βενιζέλος. Πάντως, η αλήθεια είναι ότι για μια ακόμη φορά ο πατέρας μου είχε δίκιο...

Το άσπρο μαύρο

Είναι εντυπωσιακό πώς μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει το άσπρο μαύρο. Αναφέρομαι στην παρουσία του Βαγγέλη Βενιζέλου, στην τηλεόραση του ALPHA χτες το βράδυ και στη συνάντηση που είχε με τους δημσιογράφους λίγες ώρες νωρίτερα στο εσττιατόριο "Πάρκο".

Είναι προφανές ότι υπό το φόβο της ήττας , που πλέον μοιάζει πολύ πιθανή, έχει αρχίσει την κινδυνολογία.

Αντιγράφω από το www.ethnos.gr, αναφερόμενος στη συνέντευξη του Γεωργίου Παπανδρέου στο ALTER:

Ο κ. Βενιζέλος υπήρξε σαφής. «Είδα έναν Γιώργο Παπανδρέου απειλητικό. Μια λέξη έλειπε ακόμα από το στόμα του, για να πει ότι θα διώξω τον Βενιζέλο, τον Λοβέρδο, τον Βερελή, τον Φλωρίδη, τον Παπαδόπουλο». Χαρακτήρισε, μάλιστα, την όλη εμφάνιση του κ. Παπανδρέου ως «διχαστική». Οπως δε είπε, για να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη, θα πρέπει να διαμορφωθεί ένα τέτοιο αποτέλεσμα, που θα εγγυάται την ενότητα του ΠΑΣΟΚ. Και όταν ερωτάται ποιο θα είναι αυτό το αποτέλεσμα, απάντησε «το αποτέλεσμα που θα εκλέγει εμένα».
«Εμείς λέμε όλοι μαζί για τη σύνθεση» είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας ότι το κόμμα που αναφέρει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ («όλοι μαζί συζητάμε και όλοι μετά υπερασπιζόμαστε την άποψη της πλειοψηφίας») είναι ένα κλασικό λενινιστικό μοντέλο δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, το λεγόμενο και «κόμμα νέου τύπου».

Άνθρωποι, όπως ο Βενιζέλος, επιδιώκουν να βρίσκονται σε ασταθή περιβάλλοντα, ώστε να καταφέρνουν να προβάλλονται. Τι άλλο από "ασταθές περιβάλλον" ήταν το ΠΑΣΟΚ που έφτασε στο τραγικό αποτέλεσμα των εκλογών της ήττας; Και ποιοι προκάλεσαν το "ασταθές περιβάλλον"; Ποιοι ήταν οι βασικοί υπαίτιοι ώστε το ΠΑΣΟΚ να φτάσει στην εκλογική μάχη με θολό ιδεολογικό στίγμα; Σίγουρα, όχι μόνο ο Γεώργιος Παπανδρέου. Γιατί, είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κάποιος μαζί του, ο Γιώργος έχει θέσεις για όλα τα ζητήματα. Μήπως κάποιοι τον έφθειραν με απώτερο σκοπό τη σημερινή προσφυγή σε εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχηγού;

Τώρα, ο "εξαίρετος" επιστήμων και "έγκριτος" κύριος καθηγητής, αναφέρεται σε διαγραφές και επιδιώκει να εγκλωβίσει τον Γεώργιο Παπανδρέου για πολλοστή φορά, ώστε αν επανεκλεγεί ο Γεώργιος Παπανδρέου, να εξακολουθεί να βρίσκεται υπό ομηρεία, μη προχωρώντας στις επιλογές του. Μόνο που σήμερα δεν είναι 2004.

Ήδη οι τρεις ήττες είναι πολλές και ένα καλό μάθημα ακόμη και για έναν ήπιο άνθρωπο, όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου. Συνειδητοποίησε ότι το περιβάλλον Βενιζέλου τον ροκάνιζε τόσα χρόνια. Το ΖΑΠΠΕΙΟ είναι ακόμη νωπό.

Δεν υπάρχουν συμβιβασμοί για τον ηγέτη, αγαπητέ κύριε Βενιζέλε. Γιατί όταν ο ηγέτης συμβιβάζεται, τότε αναπτύσσονται σαπρόφυτα, όπως εσείς και τα περιβάλλοντά σας, που αποτέλεσαν βαρίδια για την Παράταξη. Καλύτερα μικρό και συμπαγές με προοπτική νίκης, παρά "όλον" και ασαφές, συμβιβασμένο με την ήττα. Δεν υπάρχει διάσπαση ΜΟΝΟ όταν υπάρχει σεβασμός στο πρόσωπο του αρχηγού. Όταν δεν υπάρχει σεβασμός, τότε ο ΜΟΝΟΣ δρόμος είναι η πόρτα της εξόδου.

Αυτά τα ολίγα για αρχή. Έπεται και συνέχεια.

Ποιοι μιλούν!

Αντιγράφω από το flash.gr:

"Εντονη κριτική στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ άσκησε ο Γ. Φλωρίδης. Υπογράμμισε ότι όσα ανέφερε ο κ. Παπανδρέου εναντίον του ΠΑΣΟΚ με τις 32 αιτιάσεις του, δεν τόλμησαν να αναφέρουν ούτε ο κ. Καραμανλής, ούτε η ΝΔ στις πιο ακραίες τους στιγμές. Επίσης, είπε ότι τα περί υπονόμευσης φέρουν το διχασμό και απειλούν με συρρίκνωση την εκλογική βάση."

"«Πρέπει να αλλάξουμε εμείς, αλλά οι αλλαγές που χρειαζόμαστε και αυτές που πρέπει να κάνουμε στην κοινωνία, δεν γίνονται χωρίς αλλαγή ηγεσίας», ανέφερε ο Πάρις Κουκουλόπουλος, ο οποίος πρόσθεσε ότι δεν αμφισβητεί τις προθέσεις του κ. Παπανδρέου για το μέλλον, αλλά έθεσε ένα ερώτημα: Οταν δεν τιμάς το συμβόλαιο με ένα εκατομμύριο πολίτες να τα αλλάξεις όλα, γιατί θα τιμήσεις ένα λόγο που δίνεις σε κομματικό ακροατήριο;"

" Ο Αλ. Παπαδόπουλος είπε ότι τα τελευταία τριάμισι χρόνια οικοδομήθηκε ψεύτικη αριστεροσύνη. Στην Αθήνα το ΠΑΣΟΚ έχασε πάνω από 7 μονάδες."

Σχόλιο; Απλά, όλο το εκσυγχρονιστικό μπλοκ, εκφράζεται, επιτιθέμενο στον Γιώργο Παπανδρέου. Ερωτώ: Το 2004 χειροκρότησαν ή όχι την παράδοση του ΠΑΣΟΚ στον Γιώργο Παπανδρέου; Ήταν ή δεν ήταν όλοι υπουργοί -πλην Κουκουλόπουλου- άρα και ύπαίτιοι για την συντριπτική ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2004, που οδήγησε την παράταξη μακριά από την εξουσία; Και τελικά, μήπως ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο του Σημίτη και των συμφερόντων για να οδηγήσουν το ΠΑΣΟΚ στο σήμερα, μετά από τρεις εκλογικές ήττες;

Όλα όσα συμβαίνουν σήμερα, έχουν αφετηρία το χτες. Γιατί το χτες παρέλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου και αυτό πληρώνει σήμερα. Τυχαίο ότι όλοι οι Σημιτοφύλακες, οι περί τον Βενιζέλο, ζητούν συζήτηση για το αύριο; Γιατί; Το χτες τους πληγώνει; Ή γιατί οι πλείστοι εξ αυτών δεν μπορούν να κουνηθούν από τις γεμάτες τους τσέπες;

Ο κύριος Παπαδόπουλος, ο Αλέκος, ομιλεί και κατακρίνει! Παρουσιαζόταν ως λεβέντης Ηπειρώτης. Πιθανόν αγνοεί ότι και ο Πήλιος Γούσης Ηπειρώτης ήταν! Συνεχίζει την παράδοση ο Αλέκος, αν και ο Πρόεδρος είχε αναφερθεί σε αυτόν ονομαστικά τρεις μέρες προ των εκλογών. 'Αντί του μάννα, χολή. Αντί του ύδατος, όξος". Ομολεί για την ψεύτικη αριστεροφροσύνη! Ποιος; Αυτός που είχε εκλογικό κέντρο Βουλής 7, στον 5ο όροφο. Και στα εγκαίνια είχε προσέλθει και ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Γιατί τον είχε επισκεφτεί; Γιατί ήταν ΠΑΟ; Ή γιατί χρηματοδοτούσε την εκστρατεία του πρώην υπουργού Υγείας; Και ο σοσιαλιστής υπουργός με πουκάμισο Burberry; Γιατί όχι; Απλά, να μη μας κοροιδεύει για αριστεροφροσύνες ο υπηρέτης των συμφερόντων. Δεν τα λέω τυχαία όλα αυτά. Ήμουν εκεί και τον ψήφισα. Λυπάμαι...

Η πορεία προς το αύριο ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ κάποιον από αυτούς. Στροφή προς τους νεότερους, στροφή προς άσχετους με την πολιτική της απάτης και των συμφερόντων.

Γιώργο, άλλαξέ τα όλα! Τώρα! Τέλος στους εθνοπατέρες της συμφοράς, όσους σε αποκαλούν πρίγκηπα και επιδιώκουν να υπάρχουν για να σε βλάπτουν στο όνομα του πατέρα σου. Με φωτιά και με μαχαίρι τελείωσε τους όλους. Για να υπάρξει αύριο...

Περί αγιοποίησης

Τελευταία όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες μιας προσπάθειας, από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ, να καταδειχτεί η αδυναμία του Γεωργίου Παπανδρέου να ηγηθεί της Δημοκρατικής Παράταξης. Ταυτόχρονα, τα ίδια μέσα, "φτιάχνουν" εικόνα στο αντίπαλον δέος, καθηγητή Βενιζέλο, τέτοια, που αν κάποιος βρίσκεται εκτός Ελλάδας, θα πιστέψει ότι πρόκειται για τον Αη Γιώργη τον καβαλλάρη, που θα σκοτώσει το δράκο (όρα πρωθυπουργός).

Ταυτόχρονα, οι ίδιοι κύκλοι, εκφραστές τεράστιων οικονομικών και εκδοτικών συμφερόντων, αναφέρονται συνεχώς στο έργο της περιόδου της πρωθυπουργίας Σημίτη -αναμφίβολα τεράστιο- υποβαθμίζοντας, όμως, το γεγονός ότι τα σημερινά αποτελέσματα των συνεχών εκλογικών αποτυχιών του ΠΑΣΟΚ είναι συνέπεια της αδιέξοδης πολιτικής, σε κοινωνικο επίπεδο, των κυβερνήσεων Σημίτη.

Αυτή, λοιπόν, η αγιοποίηση που επιχειρείται για τον πρωην πρωθυπουργό, καλό είναι να περιοριστεί. Όλοι ζούμε σε αυτή τη χώρα, στηρίξαμε τον τότε πρωθυπουργό, αλλά όλα έχουν ένα τέλος. Και μην λησμονούμε ότι όλα όσα σήμερα γίνονται στο ΠΑΣΟΚ οφείλονται στο ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός ήθελε να φύγει αήττητος, μεταφέροντας τα δικά του χρέη στην πλευρά του Γιώργου Παπανδρέου.

Τι πληρώνει ο σημερινός Πρόεδρος του Κινήματος; Τη διάθεσή του να κρατήσει μια Παράταξη, που ήταν έτοιμη να διαλυθεί, ενωμένη. Το πέτυχε, εν πολλοίς, σήμερα, όμως, πληρώνει αυτό ακριβώς.

Η επόμενη μέρα δεν ξέρω πώς θα ξημερώσει. Πάντως προτιμώ, από μια σπαρασσόμενη, από εσωτερικές έριδες, τεράστια Παράταξη, μια μικρότερη και ομοιογενή. Γιατί η ομοιογενής Παράταξη έχει τη δυναμική να γίνει Κυβέρνηση, η άλλη όχι.

Για να μην νομίζουν οτι δεν θυμόμαστε...

Οι ώρες προς τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου όλο και λιγοστεύουν. Η στιγμή της συζήτησης για το τι συμβαίνει και προς τα πού θα πάει το Κίνημα, πλησιάζει. Άρα, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι ότι θα ακουστούν και πολιτικές θέσεις.

Λίγο πριν από όλη αυτή τη διαδικασία, καλό θα είναι να γίνει μια αναδρομή στο 2004 και στην απονομή του "δαχτυλιδιού" της ηγεσίας του Κινήματος στον Γεώργιο Παπανδρέου, από τον τότε Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και Πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη.

Από το καλοκαίρι του 2003 και λίγο πριν τον περίφημο ανασχηματισμό και την απομάκρυνση του Κώστα Λαλιώτη, συζητιόταν η αποχώρηση Σημίτη και η προώθηση του Γεωργίου Παπανδρέου στην Προεδρία του Κινήματος και την Πρωθυπουργία. Αυτό δεν έγινε τότε. Αντι για αυτό, είδαμε κάτι που πολύ λίγοι καταλάβαμε εκείνη τη στιγμή, απλά το καταλάβαμε λίγο καιρό αργότερα.

Ο Σημίτης προχώρησε σε μια κίνηση, που ο ίδιος ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ κατά το παρελθόν, αυτή της δυαρχίας. Δηλαδή, ο ίδιος Πρωθυπουργός και άλλος Πρόεδρος. Και ποιος ήταν ο ιδανικός "άλλος" για να περιορίσει την έκταση της ήττας, από την καλπάζουσα προς την εξουσία Δεξιά; Ο Γεώργιος Παπανδρέου. Πράγματι, αυτό έγινε. Με δόξα και τιμή παρέδωσε ο Κώστας Σημίτης την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας τον Γεώργιο Παπανδρέου να διαχειριστεί την προεκλογική περίοδο, με υποψήφιους που είχε επιλέξει ο ίδιος ο Σημίτης. Το αποτέλεσμα των εκλογών του 2004 είναι γνωστό. Ήττα για το ΠΑΣΟΚ και άνοδος της νεο-Καραμανλικής Δεξιάς στην εξουσία. Η ήττα χρεώθηκε στον Γεώργιο Παπανδρέου. Την ήττα αυτή ακολούθησε η ήττα στις Ευρωεκλογές, η μέτρια παρουσία του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2006 για την τοπική Αυτοδιοίκηση, με ένα πλήθος εσφαλμένων επιλογών προσώπων και τέλος η ήττα στις εθνικές εκλογές του 2007, την οποία η πλευρά του Κώστα Σημίτη χρέωσε στον Γεώργιο Παπανδρέου.

Δε θέλω να κάνω ανάλυση λαθών, εξάλλου αυτό θα το καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος, κάτι που δεν φιλοδοξώ να γίνω. Είναι, όμως, σημαντικό να επισημανθεί ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου, έστω και τώρα, οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι υπήρξε θύμα μιας μεγάλης και οργανωμένης σκευωρίας, που ήθελε να του χρεώσει ανικανότητα και αδυναμία στο να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ. Ο κοινός νους αυτό μπορεί να το αντιληφθεί, γι΄αυτό και όλος ο κόσμος στέκεται στο πλευρό του Προέδρου Γεωργίου Παπανδρέου.

Θα ήθελα να κλείσω υπενθυμίζοντας στους σκευωρούς και τους ανθρώπους των μεγάλων συμφερόντων, ότι ο Έλληνας, όπου κληθηκε να επιλέξει ανάμεσα στο συμφέρον και το συναίσθημα, επέλεξε το συναίσθημα. Για να μην αναζητούν κάποιοι την 12η Νοεμβρίου τους λόγους της ήττας τους...

Μια μεγάλη συγνώμη

Βέρντερ Βρέμης-Ολυμπιακός 1-3

Είναι φορές που τα λόγια είναι τόσο φτωχά για να περιγράψουν κάτι τόσο όμορφο και συνάμα τόσο μεγάλο. Πραγματικά, το χτεσινό βράδυ ο Τάκης Λεμονής έδωσε ρεσιτάλ προπονητικής, ανατρέποντας το 0-1 του ημιχρόνου και μετατρέποντας μια ήττα σε ιστορικό θρίαμβο.

Οφείλω, προσωπικά, μια μεγάλη συγνώμη στον προπονητή του Θρύλου μας. Σε προηγούμενη ανάρτηση είχα αναφέρει ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται προπονητή, δίπλα στον οποίο ο Λεμονής θα γίνει καλύτερος. Όχι, δεν χρειάζεται προπονητή. Ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη από λιγότερους προπονητές της εξέδρας, όλους εμάς, που στην πρώτη στραβή οπλίζουμε το περίστροφο και βάλουμε κατά δικαίων και αδίκων.

Είναι γεγονός ότι και άλλες ελληνικές ομάδες έχουν κερδίσει εκτός έδρας. Καμμία, όμως, δεν πραγματοποίησε τέτοια καταιγιστική εμφάνιση για μισή και πλέον ώρα. Καμμία δεν είχε να αντιμετωπίσει ένα θηρίο, που πριν 4 βράδια είχε συντρίψει με 8-1 την Αρτμίντια στην έδρα της, μια ομάδα που το ταλέντο περισσεύει.

Βέβαια, ο φετινός Ολυμπιακός, ο Θρύλος του Τάκη Λεμονή, είναι μια ομάδα με πολύ ταλέντο, παίκτες στην καλύτερη ηλικία τους και εμπειρία από μεγάλες έδρες. Και κυρίως, έχει έναν προπονητή, που εργάζεται 10 ώρες την ημέρα, για να παρουσιάσει μια όσο το δυνατόν καλύτερη ομάδα.

Η καλοκουρδισμένη μηχανή πρέπει να συνεχίσει να εργάζεται και να παρουσιάζει το καλύτερο θέαμα σε κάθε παιχνίδι. Η πρόκληση των εσωτερικών διοργανώσεων παραμένει.

Πάντως, πέρα από οτιδήποτε άλλο, αυτό στο οποίο θα επιμείνω, είναι η συγνώμη μου στον Τάκη Λεμονή. Καλή συνέχεια και δύναμη στο δύσκολο έργο του. Πρέπει να σταθούμε στο πλευρό του. Και το Σάββατο να τον αποθεώσουμε. Του πρέπει.

Χωρίς Σχόλιο...

Αντιγράφω από το www.lifo.gr

Για ένα πουκάμισο αδειανό...
Ο Βενιζέλος, η Νέα Δημοκρατία και ο βαθύς μαρασμός των Eλλήνων.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ

Ατμόσφαιρα παραίτησης σέρνεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα. Η επανεκλογή της κυβέρνησης, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, αλλά και ο τραγέλαφος στο ΠΑΣΟΚ δημιουργούν μια αίσθηση εγκλωβισμού - σαν να μην υπάρχει περίπτωση ποτέ να γλυτώσουν οι Έλληνες από το Μινώταυρο που τρώει τις παρθένες τους (όσες απέμειναν εν πάση περιπτώσει). Αν και το φθινόπωρο είναι πάντα μια εποχή γεμάτη προσδοκίες, κανείς δεν έχει τη δύναμη ούτε τα πλήκτρα του να χτυπήσει για ένα λίβελο της προκοπής.
Αφού δεν έχει κανένα νόημα! Η κυβέρνηση, μεθυσμένη κι ανίκανη, άφησε τόσους ανθρώπους να πεθάνουν και το πιο πολύτιμο κομμάτι του φυσικού κάλλους της (την όντως ιερή Ολυμπία) να αμαυρωθεί. Σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς έχουν κυκλώσει θρασείς ανθρώπους που κορδακίζονται ότι είναι αρκετά άτεγκτοι για να μας κυβερνούν. Καλυμμένη ή απροκάλυπτη, η ίδια παλιά αλητεία έχει καταφάει τα θεμέλια του κράτους - κάτω από διαφορετικές σημαίες, γαλάζιες τώρα, πράσινες πριν, ερυθρές αύριο. Όσο κοντοζυγώνει ένα κόμμα στην εξουσία τόσο μολύνεται, τόσο μολύνει. Ιδίως σε αυτήν τη χώρα που δεν έχει δομές κοινωνικές, ιστό που να συγκρατεί τα ένστικτα σε ένα λογαριασμό - χώρα που πέρασε από το φιλότιμο της γειτονιάς, σούμπιτη, στον κυνικό μαρασμό της Δύσης. (Ο κόσμος ψήφισε Αριστερά απλώς και μόνο επειδή σαφώς δεν πρόκειται να λερωθεί από την πραγματικότητα της εξουσίας. Προτιμά τις έντιμες θεωρίες της από την πρακτική αισχρότητα των ανθρώπων που τον κυβερνούν.)
Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι επανεξελέγησαν! Και στο ΠΑΣΟΚ ένας άνθρωπος που όντως γυαλίζει το μάτι του, ρήτωρ και άχρωμος μαζί, αυτοαναγορεύεται επόμενος ηγέτης της παράταξης με τους χυμένους φραπέδες πάνω του και ένα ακαθόριστο πλήθος φαιού ρουχισμού να τον χειροκροτεί στην είσοδο της Χαριλάου Τρικούπη, που μοιάζει με δεσμωτήριο. Στα λόγια του, που έχουν τη δικανική αιχμηρότητα του ξίφους (καλύτερα: του σουγιά), διακρίνεις μια ετοιμότητα που όμως δεν οδηγεί πουθενά, μια εξυπνάδα που κυνηγάει την ουρά της - κυρίως όμως διακρίνεις έναν εγωτισμό απύθμενο, επικίνδυνο, που προκαλεί τρικυμίες στο φλιτζάνι. Μόνο μια φράση: «Θέλω την εξουσία». Ούτε μια δικαιολογία γιατί τη θέλει ούτε μια πρόταση τροχιοδεικτική ούτε μια ιδέα ούτε μια διαφυγή από αυτό το νοσηρό κλίμα. Μόνο μια φράση λάμπει ελεεινά μέσα στο θυελλώδες, ατσούμπαλο γκεστάλτ του: «Θέλω την εξουσία, και μπορώ να τη θέλω επειδή τη διεκδικώ». Είναι ικανός πολιτικός, πέρα απ’ τα παχιά λόγια; Άφησε έργο καλό ως υπουργός Πολιτισμού; Κανείς δεν αναλογίζεται. Βλέπει μόνο έναν κάθιδρο, εξαγριωμένο και αμετροεπή άνθρωπο, με τα πουκάμισα έξω, να διαγκωνίζεται στα πεζοδρόμια για να αποσπάσει το τσίγκινο στέμμα που οι συγκλητικοί πετάνε ο ένας στον άλλο καγχάζοντας.
Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει μια αίσθηση βαθέος μαρασμού και απογοήτευσης στον κόσμο. Μια αίσθηση αναπόδραστου. Ό,τι κι αν κάνει, αισθάνεται ότι θα του κηδεμονεύουν τη ζωή οι άχρηστοι, οι διεφθαρμένοι και οι ακαλαίσθητοι. Πάει στις Νύχτες Πρεμιέρας, ψωνίζει ανόρεχτα κάνα καινούργιο κασκόλ για το χειμώνα, κάθεται στα μπαρ με κατεβασμένη ένταση. Μουδιασμένος. Ο πολιτικός κόσμος έχει κατσικωθεί πολύ άσχημα στο σβέρκο του φέτος. Το πένθος της Ηλείας, ο Ζορμπάς, ο λυσσώδης Βενιζέλος - είναι πολλά για ένα έθνος που ζει με 700 ευρώ το μήνα.

Να σχολιάσω; Δε χρειάζεται. Εξάλλου τα λέει όλα. Οι μικρές εφημερίδες και το Διαδίκτυο έχουν πολλά διαμάντια. Ας μην το αμελούμε αυτό...

Καλό μήνα. Καλώς μας ήρθε και ο Οκτώβρης, ο δεύτερος μήνας του φθινοπώρου. Είναι ο μήνας που θα κορυφωθούν οι διεργασίες, πριν την αναμέτρηση της 11ης Νοεμβρίου. Καθώς περνάνε οι μέρες, αισθάνομαι περίεργα όμορφα.

Είναι η προεκλογική διαδικασία για την εκλογή Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ ; Είναι γιατί μετά από 25 χρόνια στις Ένοπλες Δυνάμεις, επιστρέφω στην ενεργό πολιτική με εφηβική διάθεση; Είναι γιατί πιστεύω τόσο βαθιά στη νίκη του Γιώργου; Είναι γιατί μετά από χρόνια, στα σπίτια μας, φίλων και συγγενών, όπου βρεθούμε, έχει επανέλθει η πολιτική κουβέντα στο προσκήνιο; Είναι γιατί Γιώργος Παπανδρέου έχει αλλάξει προς το καλύτερο και "ανεβαίνει" στη συνείδηση του κόσμου, διαμορφώνοντας ένα ρεύμα ότι περάσαμε στην περίοδο των αποφάσεων και των ρήξεων;

Όλα αυτά και άλλα τόσα με κάνουν να αισθάνομαι έτσι.

Σήμερα είχαμε την παρουσίαση της "Διακήρυξης Αρχών" από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Ίσως, αν περιελάμβανε λιγότερες αιχμές κατά του Γιώργου Παπανδρέου, να ήταν περισσότερο πειστικός. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η συνέντευξή του στο ALTER. Πολλά "εγώ", κανένα "εμείς". Συνεχή χτυπήματα κάτω από τη μέση στον Γιώργο.

Θλίψη για την παράταξη.

Είναι ευτύχημα, όμως, να εμφανίζεται όλο και συχνότερα για την πλευρά μας. Αποδεικνύει περίτρανα ότι είναι επικίνδυνος, πρωτίστως για την παράταξη και κατ΄ επέκταση για τη χώρα.

Αν ήμουν δεξιός (λέμε καμιά ...... πότε πότε!) θα επέλεγα Βενιζέλο. Εύκολος αντίπαλος, φαφλατάς και κενός περιεχομένου. Αν και "άνθρωπος - ορχήστρα", όπως αυτάρεσκα δήλωσε στη συνέντευξή του, έχω την εντύπωση ότι θα περιορίσει το Κίνημα σε ρόλο κομπάρσου.

Και ο ίδιος, από τα απανωτά χτυπήματα, θα μαζευόταν. Όσο για το πώς τα κόμματα επιλέγουν αρχηγούς στην πατρίδα μας, είναι πολύ γνωστό. Το 1996 στάθηκε απέναντι στην εκλογή Σημίτη και στη συνέχεια έπεσε στην αγκαλιά του. Από το 2004 και μετά δε, εργαζόταν συστηματικά, για να ανακοινώσει τη υποψηφιότητά του, όταν και αν οι συνθήκες (ή οι "συνθήκες") θα του το επέτρεπαν.

Όλα κύλησαν όπως τα είχαν προσχεδιάσει και προγραμματίσει. Και την ίδια νύχτα των αποτελεσμάτων έδειξε τι τον ενδιέφερε. Η εξουσία!

Για κακή του τύχη, κάθε φορά που εκτίθεται, ο κόσμος απομακρύνεται από κοντά του. Γιατί ό λαός μας, με όλα του τα κακά και περίεργα, έχει αισθητήριο. Και ξέρει να υποστηρίζει αυτόν που αδικείται. Το απέδειξε περίτρανα με την υπόθεση της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου.

Θα το αποδείξει και τώρα με τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Υ.Γ. Γιατί πλέον ο Κακλαμάνης με γεμίζει απογοήτευση; Τον παρακολουθώ στη ΝΕΤ και αισθάνομαι τόσο άσχημα. Προσπαθεί να φανεί ως ο "Νέστωρ" της παράταξης. Αλλά δεν πείθει... Δεν μας πείθει πια...